De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

egeert. Dit Niets is de vertegenwoordiging van alles in ons leven waar
wij voor op de vlucht zijn, het grote zwarte gat dat ons op dreigt te
slokken. De Bron van Leven ligt achter de Hoogvlakte en je zult er
doorheen moeten om jezelf over te geven aan de verstikkende Leegte,
die alle hoop uit je hart weg zal zuigen. Daar op de Hoogvlakte, kun je
Christus ontmoeten. Als je klein en naakt bent als een kind en je
ontvankelijk bent voor de zegening. Als je klaar bent om te worden wie
je behoort te zijn, geef je dan over en leg je zielengewaad af. Laat je
opslokken door het Niets en wordt herboren. Je zult sterven om weer
herboren te worden met liefde in je hart, een vonk die waarachtig de rest
van je bestaan bij je blijft. Die vonk staat symbool in de figuur van Jezus
Christus, maar is in werkelijkheid slechts een van haar ontelbare
verschijningsvormen. Zij is onsterfelijke liefde. Het is deze pure liefde
die de ‘ongelovige Thomas’ die ik ooit was, heeft getransformeerd in de
mens die ik nu ben, vervuld en vol liefde voor al dat leeft. Ik weet
zekerder dan ooit dat mijn intuïtie als kind goed was en dat de kerk ons
een wassen neus voorhoudt. Het is aan ons om ons bestaansrecht op te
eisen en ons hart te openen voor de waarachtige religie: het geloof van
de Godheid die in onszelf huist. Het geloof in ons eigen Koninkrijk.
Behoed de tempel zorgvuldig en houd haar gewijd! Zij is de poort naar
onze ziel. Want het is niet alleen het eeuwige Niets, de Hoogvlakte van
de Eenzaamheid die lonkt en waar wij doorheen zullen moeten gaan.
Haar tegenpool zullen wij ook kunnen aantreffen in de Gewijde
Dimensie. We kunnen er in extase geraken en ons verbonden weten met
al dat leeft. Mystici noemden deze ervaring de Union Mystica, de
mystieke eenheid. Deze ervaring gaat vaak gepaard met een
oogverblindend Licht dat ons wezen in al haar uithoeken verlicht en
vervult met liefde. Als wij dit Licht leren dragen zullen we de
eenzaamheid nooit meer vrezen. In het huidige leven dat wij nog voor de
boeg hebben zal permanente verlichting misschien voor ons niet
weggelegd en waarschijnlijk ook niet wenselijk zijn. We hebben de
Aarde in onze huidige vorm toch niet voor niets uitgekozen als dimensie
om in te leven en leren? We zullen moeten leren te balanceren tussen de
uitersten van ultieme verbondenheid met al dat leeft en totale
eenzaamheid.
Carlos Castaneda 22 beschrijft dat proces als wandelen langs de afgrond.
We kunnen onze eindbestemming niet veranderen, maar wel afbuigen.
Dat is het balanceren tussen het duister en het Licht, het Gewijde pad dat
116