De Gewijde Reis - Mensenrechten.org

eens op hol slaat, vergelijk ik het leven met een Quest, zoals de
computerspelletjes heten waarbij je moet leren, ervaren, krachtiger
worden en spelen. Quests moeten verkend worden, je moet je
‘Character’ (de speler waarmee je in het spel speelt) trainen, van de
juiste uitrusting voorzien en energie verdienen, door allerlei uitdagingen
te doorstaan en op te lossen, om het spel goed te doorlopen. Om het uit te
spelen, moet jouw speler altijd krachtig en slim zijn, dezelfde combinatie
die wij tijdens ons leven nodig hebben. De Gewijde Reis is vergelijkbaar
met de Quest in die zin dat het ons krachtig en Licht kan maken en kan
voorbereiden op de onvermijdelijke ‘Game Over’. Waarvan alleen
wijzelf kunnen ervaren dat ‘Enter’ weer voldoende is om opnieuw te
beginnen. Als wij tijdens dit leven leren sterven, kunnen we telkens weer
als een feniks uit onze eigen as herrijzen en zo eeuwig leven. Zelfs
tijdens ons leven kunnen we velen malen doodgaan, of ‘duizend doden
sterven’. Op zijn minst kunnen we de egodood sterven, zoals dat in de
sjamanistische overlevering ook wel genoemd wordt. Hierin vinden we
een symbolische dood, die voor ons net zo echt aan kan voelen als ons
werkelijke stervensproces. Tijdens deze overgang, die spontaan op kan
treden tijdens de Reis, sterven we ritueel en leggen we ons ego af. Wat
overblijft, is ons ware Zelf, de persoon die wij behoren te zijn. Bij onze
rituele wedergeboorte kunnen we kiezen welke rollen, maskers en
pantsers wij van ons gekwetste ego terug willen. We zijn niet langer het
bezit en in de ban van ons ego, ons ego staat ten dienste van onze ziel.
Ik schreef meerdere malen dat het ons geboorterecht is om te leven naar
ons hart en ziel, misschien wel tot vervelens toe zal ik schrijven dat het
onze bestemming is te worden wie wij behoren te zijn. Daar wil ik aan
toevoegen dat het ons bestaanrecht is om te bepalen hoe wij willen
sterven. Als wij de dood uit de taboesfeer halen en haar omarmen als
onze meest trouwe metgezel, kunnen we elkaar gaan begeleiden in het
sterven. In het Licht van de dood kunnen we pas werkelijk voelen
hoeveel we van elkaar houden en hoe kostbaar onze tijd samen is. En als
de tijd daar gekomen is, dat we op een liefdevolle manier afscheid van
elkaar kunnen nemen. Zoals Aldous en Laura Huxley dat op ontroerende
wijze deden toen zij afscheid van elkaar moesten nemen. Aldous Huxley
heeft zijn levenlang naar ‘bewust-zijn’ gestreefd en wist die helderheid
op zijn sterfbed te bewaren. Hij laat zijn dierbare vrouw weten dat hij
een entheogeen sacrament wenst om hem te begeleiden op zijn sterfbed,
91