Multidisciplinaire richtlijn Cardiovasculair ... - Diliguide

Noot 5. Hoog risico op HVZ bij patiënten met HVZ
Patiënten met HVZ hebben een aanzienlijk grotere kans op een nieuw (cardio)vasculair
incident dan patiënten zonder HVZ. Zo hebben patiënten die een TIA of een herseninfarct
met beperkte restverschijnselen hebben doorgemaakt, een kans van 12%
op een nieuw CVA, hartinfarct of overlijden ten gevolge van een hartvaatziekte in het
eerstvolgende jaar (Wijnhoud 2010).
Uit Nederlands onderzoek naar de prognose van patiënten met een acuut hartinfarct
die een percutane coronaire interventie (pci; ‘dotterprocedure’) ondergingen
tussen 2000 en 2007 (n = 2610) bleek na 5 jaar 13% overleden te zijn (Verouden 2010).
De 5-jaarsmortaliteit was in de periode 1980 tot 2000 nog fors hoger, namelijk 32%
(mannen) en 45% (vrouwen) (Koek 2004). Ook bij personen met stabiele angina pectoris
is het risico op sterfte hoog: na 6 jaar was 12% van de ruim 4000 patiënten die
een PCI hadden ondergaan overleden (Hirsch 2009).
Noot 6. Verhoogd risico op HVZ bij patiënten met DM
Studies naar cardiovasculair risico bij DM hebben verschillende uitkomsten. Het risico
van patiënten met DM op HVZ is in sommige studies gelijk aan dat van patiënten
met een doorgemaakt hartinfarct (Haffner 1998; Schramm 2008), maar ligt in andere
studies aanmerkelijk lager (Booth 2006; Evans 2002; Hu 2001; Lee 2004). Diabetespatiënten
vormen ten aanzien van hun HVZ-risico een heterogene groep. De klassieke
risicofactoren zijn belangrijke determinanten van deze heterogeniteit (leeftijd,
lipidenprofiel, bloeddruk, roken en glykemische controle). Het risico op het ontwikkelen
van HVZ bij patiënten met DM1 wordt op dezelfde wijze door deze risicofactoren
beïnvloed als bij patiënten met DM2 (Booth 2006; Lee 2004; Schramm 2008;
Vaccaro 2004).
Er zijn diverse risicoscores beschikbaar aan de hand waarvan het HVZ-risico bij DM
kan worden geschat. Een analyse door het Britse National Institute for Health and
Clinical Excellence (NICE) suggereert dat de UKPDS-engine (Stevens 2001) de meeste
bruikbare risicoscore is (NICE 2008). De UKPDS-score heeft echter ook nadelen
(relatief kleine bronpopulatie, geen validatieonderzoek in Nederland, geen actualisatie
van de risicoscore sinds de introductie ervan). De in deze richtlijn gebruikte risicotabel
(tabel 3) is wel gevalideerd voor Nederland en wordt met een grote bronpopulatie
steeds bijgehouden. Om deze redenen, alsmede vanuit het oogpunt van
eenduidigheid van de richtlijn wordt er de voorkeur aan gegeven om ook voor patiënten
met DM de risicotabel te hanteren.
Aangezien de risicotabel niet specifiek is ontwikkeld voor mensen met DM (al was
deze patiëntengroep wel vertegenwoordigd), dient voor gebruik bij deze patiënten
(zowel patiënten met DM1 als patiënten met DM2) een correctiefactor te worden toegepast.
In een van de meest omvangrijke (n = 379.000) cohortstudies naar cardiovasculaire
ziekte-incidentie bij patiënten met DM werd geconcludeerd dat bij patiënten
55 KENNISDOCUMENT