Syntheserapport - Vlhora

Naast “Te weinig tijd hebben voor studenten” heeft men ook te weinig tijd voor eigen professionalisering
en het mee te zijn met nieuwe ontwikkelingen.
Naar aanleiding van deze punten werden ook een aantal overwegingen geformuleerd:
De mogelijkheden tot flexibilisering zijn te verregaand, zeker voor nieuwe studenten. Dit zou
moeten uitgezuiverd worden.
Het democratiseringsbeleid wekt de indruk dat iedereen hoger onderwijs zou moeten doen.
Er stromen nu te veel jongeren in zonder de juiste bagage en attitudes voor hoger onderwijs.
Er is onduidelijkheid over de verdeling van OBE’s en opdrachtpercentages. Opleidingen die
weinig OBE’s krijgen van de overheid zien daar de grond niet van in en zijn vragende partij
voor de herziening van de allocatiemechanismen op basis van coëfficiënten die billijker zijn
voor de verschillende soorten opleidingen.
Veel lectoren twijfelen aan de toegevoegde waarde van het vigerende visitatie- en accreditatiesysteem.
Het positieve erin (de zelfreflectie) geraakt ondergesneeuwd in een tijdrovend
proces dat uiteindelijk weinig verandering brengt voor goed lopende opleidingen (en zeker
geen vermindering van werkdruk).
5.3.2 Andere factoren 59 die de werkdruk verhogen
De deelnemers aan de focusgroepen gaven ook nog enkele andere factoren op die bij lectoren
werkdrukverhogend kunnen werken:
De hele evolutie naar competentiegericht onderwijs wordt onderschat: er is niet alleen de
curriculumhervorming op zichzelf, maar ook de verscheidenheid aan werkvormen, de evaluaties,
het teamwerk, … Ook de evolutie naar meer projectgestuurd onderwijs zorgt ervoor
dat de lector continu moet vernieuwen.
De lectoren zitten steeds meer tussen verschillende vuren en moeten verschillende belangen
verzoenen. Ze worden geconfronteerd met meer collega’s, met mondiger studenten en
steeds meer ook met ouders (en zelfs advocaten).
Sommige lectoren voelen zich steeds minder thuis op de hogeschool: ze moeten taken uitvoeren
waarvan ze het nut betwijfelen, de eigenheid van de opleiding gaat op in een bredere
hogeschoolcultuur (“eenheidsworst”), ze worden verplicht aan PWO te doen, ze zien een
deel van hun verantwoordelijkheid naar het middenkader verschuiven, vertrouwen is niet
meer vanzelfsprekend, binnen de associatie domineert het academisch denkpatroon, enz.
Sommige ervaren ook minder directe betrokkenheid bij beleid en beslissingen dan vroeger.
Er is de “verplichting” tot maatschappelijke dienstverlening en projectmatig onderzoek. Deze
opdrachten worden dan verkaveld, eerder dan geconcentreerd. Veel lectoren hebben het
ook moeilijk met de concurrentie voor het binnenhalen van onderzoeksopdrachten.
Sommigen wijzen de associatievorming met de vinger. Die verplicht de departementen en
opleidingen hun documenten aan te passen of softwarepakketten te gebruiken die soms nog
niet op punt staan. Vaak zijn deze documenten opgemaakt op basis van de situatie aan de
universiteit en niet aangepast aan de professionele bachelors, waardoor men de indruk heeft
dat dit leidt tot een inboeten aan kwaliteit.
59 Tijdens de discussie werden ook een aantal factoren vernoemd die wel degelijk waren opgenomen in de enquête – maar
niet tot de meest frequent genoemde behoorden. Deze hebben we hier weggelaten.
71