NJB-1526

Recommendations

Info

Rechtspraak kende kracht, ook al had hij tot dan toe recht op zorgverstrekkingen door het bevoegde orgaan van een andere lidstaat. Deze regeling doet daarmee afbreuk doet aan het nuttig effect van het door Verordening 1408/71 ingevoerde stelsel van conflictregels en aan de krachtens deze verordening op sociaal verzekerden rustende verplichtingen. Conclusie Art. 27 Verordening 1408/71 moet aldus worden uitgelegd dat het pensioen van een pensioengerechtigde, in omstandigheden als die in het hoofdgeding, moet worden beschouwd verschuldigd te zijn vanaf het begin van de periode waarvoor dit pensioen daadwerkelijk aan deze betrokkene is uitbetaald, ongeacht de datum waarop het recht op dit pensioen formeel is vastgesteld en ook wanneer deze periode, in voorkomend geval, ingaat vóór de datum van het besluit tot toekenning van dit pensioen. Art. 27 en 84 bis van Verordening nr. 1408/71, gelezen in samenhang met bijlage VI, rubriek R, punt 1, onder a. en b., daarbij, moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich, in omstandigheden als die in het hoofdgeding, verzetten tegen een regeling van een lidstaat die niet toestaat dat de rechthebbende op een door deze lidstaat met één jaar terugwerkende kracht toegekend pensioen, zich met diezelfde terugwerkende kracht aansluit bij een verplichte zorgverzekering, en die ertoe leidt dat aan deze rechthebbende elke bescherming op het gebied van de sociale zekerheid wordt ontnomen, zonder dat alle relevante omstandigheden, met name die welke betrekking hebben op de persoonlijke situatie van deze rechthebbende, in aanmerking zijn genomen. 1255 Arrest van 4 juni 2015, nr. C-579/13 (R. Silva de Lapuerta (rapporteur), kamerpresident, J.-C. Bonichot, A. Arabadjiev, J.L. da Cruz Vilaça, C. Lycourgos, rechters) P. & S. vs. Commissie Sociale Zekerheid Breda. College van Burgemeester en Wethouders van de gemeente Amstelveen Status van langdurig ingezeten derdelanders. Richtlijn 2003/109/EG. Art. 5 lid 2, art. 11 lid 1. Nationale wettelijke regeling die aan derdelanders die de status van langdurig ingezetene hebben verworven, op straffe van een geldboete een inburgeringplicht oplegt, waarvoor een examen moet worden behaald. Feiten en nationale procedure P en S zijn derdelanders die in Nederland verblijven en in het bezit zijn van een verblijfsvergunning regulier langdurig ingezetene voor onbepaalde tijd, op basis van Richtlijn 2003/109 betreffende de status van langdurig ingezeten onderdanen van derde landen (PB 2004, L 16, 44). Beiden worden verplicht om een inburgeringsexamen te behalen. Zij gaan in beroep tegen de besluiten waarbij deze verplichting wordt opgelegd. In hoger beroep komt de zaak bij de Centrale Raad van Beroep terecht. Deze twijfelt over de verenigbaarheid van de inburgeringsplicht met Richtlijn 2003/109. Prejudiciële vragen De Centrale Raad van Beroep legt het Hof de vraag voor of Richtlijn 2003/109 zich verzet tegen een nationale regeling waarbij aan derdelanders die de status van langdurig ingezetene reeds hebben verworven, de verplichting wordt opgelegd om, op straffe van een geldboete, een inburgeringsexamen te behalen, en of daarbij van belang is of die status was verkregen voordat die verplichting werd opgelegd dan wel nadien. De uitspraak van het Hof Het Hof merkt op dat voor personen in de positie van P en S de inburgeringsplicht, die erin bestaat dat een examen moet worden behaald teneinde aan te tonen dat mondelinge en schriftelijke vaardigheden in de Nederlandse taal en toereikende kennis van de Nederlandse samenleving zijn verworven, geen voorwaarde is voor het verkrijgen dan wel het behouden van de status van langdurig ingezetene. Deze verplichting leidt enkel tot het opleggen van een geldboete aan degenen die dat examen na het verstrijken van de daarvoor gestelde termijn niet hebben behaald. Ook wijst het Hof op het belang dat de Uniewetgever hecht aan integratiemaatregelen, zoals met name blijkt uit overweging 4 van Richtlijn 2003/109. Tegen de achtergrond van deze overwegingen beantwoordt het Hof de vraag van de verwijzende rechter. Zowel uit de bewoordingen van art. 5 lid 2 Richtlijn 2003/109 als uit de context waarin zij past, blijkt dat deze bepaling de lidstaten de bevoegdheid verleent om het verkrijgen van de status van langdurig ingezetene ervan afhankelijk te stellen dat eerst bepaalde integratievoorwaarden worden vervuld. Deze bepaling heeft dus betrekking op integratievoorwaarden die vóór de toekenning van de status van langdurig ingezetene kunnen worden gesteld. Daarvan is in casu geen sprake en dus is deze bepaling niet van toepassing: zij verzet zich dus niet tegen een integratiemaatregel als aan de orde in het hoofdgeding. Gelet op het feit dat de inburgeringsplicht die in het hoofdgeding aan de orde is, niet wordt opgelegd aan de eigen onderdanen, onderzoekt het Hof vervolgens of een dergelijke verplichting in strijd zou kunnen zijn met het in art. 11 lid 1 Richtlijn 2003/109 vervatte beginsel van gelijke behandeling op de verschillende daarin genoemde gebieden. Volgens vaste rechtspraak vereist het gelijkheidsbeginsel dat vergelijkbare situaties niet verschillend en verschillende situaties niet gelijk worden behandeld, tenzij een dergelijke behandeling objectief gerechtvaardigd is. Het Hof stelt vast dat wat het nut betreft van integratiemaatregelen zoals de verwerving van kennis van de taal en de samenleving van het land, de situatie van derdelanders niet vergelijkbaar is met die van eigen onderdanen. Terwijl kan worden aangenomen dat eigen onderdanen over dergelijke kennis beschikken, geldt dat niet voor derdelanders. Het feit dat de inburgeringsplicht niet wordt opgelegd aan de eigen onderdanen, is dus geen schending van het recht van langdurig ingezeten derdelanders om overeenkomstig art. 11 lid 1 Richtlijn 2003/109 op gelijke wijze te worden behandeld als de eigen onderdanen. Het Hof is verder van oordeel dat de verplichting om een examen als aan de orde in het hoofdgeding te behalen, aangezien daarmee kan worden verzekerd dat de betrokken derdelanders kennis verwerven die onbetwistbaar nuttig is om banden met de gastlidstaat op te bouwen, op zich niet de verwezenlijking van de met Richtlijn 2003/109 nagestreefde doelen in gevaar brengt maar, integendeel, kan bijdragen tot de verwezenlijking ervan. Het opleggen van een geldboete aan langdurig ingezeten derdelanders die na het verstrijken van de vastgestelde termijn het inburgeringsexamen niet hebben behaald, als middel om de doeltreffendheid van de door hen te vervullen inburgeringsplicht te verzekeren, brengt op zich de verwezenlijking van de door Richtlijn 2003/109 nagestreefde doelen niet in gevaar en ontneemt daaraan dus niet haar nuttige werking. De verwijzende rechter dient wel te onderzoeken of de betaling van een geldboete ter bestraffing van het niet nakomen van de verplichting om het inburgeringsexamen te behalen, bovenop de betaling van de kosten in verband met de afgelegde examens, de verwezenlijking van de met Richtlijn 2003/109 nagestreefde doelen in gevaar brengt en daaraan bijgevolg haar nuttige werking ontneemt. Conclusie Richtlijn 2003/109 verzet zich niet tegen een nationale regeling, waarbij aan derdelanders die reeds de status van langdurig ingezetene 1756 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 03-07-2015 – AFL. 26
Rechtspraak hebben verworven, de verplichting wordt opgelegd om, op straffe van een geldboete, een inburgeringsexamen te behalen, mits de wijze waarop daaraan uitvoering wordt gegeven de verwezenlijking van de met deze richtlijn nagestreefde doelen niet in gevaar kan brengen, hetgeen de verwijzende rechter dient na te gaan. Hierbij doet niet ter zake of de status van langdurig ingezetene was verkregen voordat de verplichting om een inburgeringsexamen te behalen werd opgelegd dan wel nadien. Hoge Raad (civiele kamer) Deze rubriek wordt verzorgd door mr. G.C.C. Lewin, lid van het Gemeenschappelijk Hof van Justitie van het Caribische deel van het Koninkrijk. De uitspraken zijn integraal in te zien op www.rechtspraak.nl. 1256 19 juni 2015, nr. 14/00940 (Mrs. E.J. Numann, C.A. Streefkerk, A.H.T. Heisterkamp, C.E. Drion, G. Snijders; plv. P-G mr. C.L. de Vries Lentsch-Kostense) ECLI:NL:HR:2015:1683 Onrechtmatige overheidsdaad. In een landelijk gebied ligt een voormalige dienstwoning. Het college van B&W zegt aan de eigenaar van de woning toe dat het de woning in het ontwerp-bestemmingsplan zal opnemen met de bestemming ‘woondoeleinden’. Het college komt de toezegging niet na. De eigenaar vordert schadevergoeding. HR: 1. Formele rechtskracht. De vordering stuit niet af op de formele rechtskracht van het bestemmingsplan. 2. Kansschade. De schade bestaat in een gemiste kans op verwezenlijking van de plannen van de eigenaar. Het onzekere antwoord op de vraag of het bestemmingsplan met inbegrip van de woonbestemming voor de woning tot stand zou zijn gekomen dient tot uitdrukking te komen in de bepaling van de grootte van die kans, derhalve in de schadeberekening. Indien geen grond bestaat om op voorhand ervan uit te gaan dat die kans nihil of zeer klein is, dient de schade zo nodig bij wijze van schatting te worden bepaald. (BW art. 6:97) A, adv. mr. N.C. van Steijn, vs. gemeente Zoeterwoude, adv. mr. J. van Weerden. Feiten en procesverloop In 1987 heeft A percelen gekocht met daarop een voormalig poldergemaal met dienstwoning. Bij brief van 6 juni 1990 heeft het college van B&W van de Gemeente (het College) aan A bericht: ‘De voormalige dienstwoning zullen wij met de bestemming “woondoeleinden” opnemen in het ontwerp-bestemmingsplan Landelijk Gebied (1989).’ Het College heeft vergeten de woning met bestemming woondoeleinden op te nemen in het nieuwe bestemmingsplan, dat in 1992 is vastgesteld. Het heeft hierop toegezegd een vrijstellingsprocedure te entameren om het gebruik als woning alsnog mogelijk te maken. De vrijstellingsprocedure heeft niet het door A gewenste resultaat gehad. Gedeputeerde Staten hebben geweigerd een verklaring van geen bezwaar af te geven en de hiertegen aangetekende bezwaren ongegrond verklaard. Vervolgens zijn het beroep op de rechtbank en het hoger beroep op de ABRvS ongegrond verklaard. In dit geding heeft A schadevergoeding van de Gemeente gevorderd, op te maken bij staat, (onder meer) stellende dat het College de bij brief van 6 juni 1990 gedane toezegging niet is nagekomen. De rechtbank heeft de vordering afgewezen. Het hof heeft het vonnis van de rechtbank bekrachtigd. Hoge Raad Onderdeel 2a betoogt dat de leer van de formele rechtskracht toepassing mist in een geval als het onderhavige. Het onderdeel slaagt. Anders dan het hof tot uitgangspunt heeft genomen, houdt de grondslag van de vordering niet in dat het uiteindelijk in 1992 tot stand gekomen bestemmingsplan onrechtmatig is jegens A. De grondslag van de vordering van A betreft enkel de nietnakoming van de hiervoor genoemde toezegging door het College, welke niet-nakoming tot gevolg heeft gehad dat de kans werd weggenomen of verminderd dat de woning in het vast te stellen bestemmingsplan de bestemming ‘woondoeleinden’ zou krijgen (vgl. HR 13 februari 1981, ECLI:NL:HR:1981:AC2891, NJ 1981/456 (Heesch vs. Reijs)). De beoordeling van de vordering op deze grondslag vergt geen beslissing over de rechtmatigheid van het bestemmingsplan. De op die grondslag berustende vordering tot vergoeding van de door deze kansontneming of -vermindering geleden schade stuit dan ook niet af op de formele rechtskracht van het bestemmingsplan. Onderdeel 2c komt op tegen het oordeel van het hof dat causaal verband ontbreekt tussen het niet-nakomen van de toezegging en het ontbreken van de woonbestemming. Het onderdeel slaagt. Het betoogt terecht dat de schade waarvan A vergoeding vordert, bestaat in een gemiste kans op verwezenlijking van zijn plannen, en dat het onzekere antwoord op de vraag of het bestemmingsplan destijds met inbegrip van de woonbestemming voor de dienstwoning van A tot stand zou zijn gekomen tot uitdrukking dient te komen in de bepaling van de grootte van die kans, derhalve in de schadeberekening. In het onderhavige geval is onmiskenbaar sprake van condicio sine qua non-verband tussen de niet-nakoming en de gemiste kans. Indien geen grond bestaat om op voorhand ervan uit te gaan dat die kans nihil of zeer klein is, dient de schade zo nodig bij wijze van schatting te worden bepaald. De omstandigheid dat, zoals het hof heeft overwogen, ‘niet met voldoende mate van zekerheid valt vast te stellen’ dat de gemeenteraad en Gedeputeerde Staten in 1992 wel hun medewerking zouden hebben verleend aan de bestemming ‘woondoeleinden’, is een onzekerheid die aan een kans eigen is. Dit argument kan derhalve voor de rechter geen grond opleveren om zich te onttrekken aan een vaststelling van de grootte van die kans, zo nodig bij wijze van schatting. Volgt vernietiging en verwijzing. De plv. P-G concludeert tot verwerping. Zij meent dat de toezegging in beginsel wordt ‘gedekt’ door de formele rechtskracht van het bestemmingsplan (16-18) en dat de ‘leer van de proportionele schade’ niet van toepassing in een geval als het onderhavige (21). 1257 19 juni 2015, nr. 14/02060 (Mrs. W.A.M. van Schendel, H.A.G. Splintervan Kan, V. van den Brink; A-G mr. F.F. Langemeijer) ECLI:NL:HR:2015:1688 Benadeelde partij. Vordering in strafzaak. Hoger beroep. HR: De strafrechter in eerste aanleg heeft de vordering van de benadeelde partij niet-ontvankelijk verklaard, omdat hij van oordeel was dat de vordering niet was gebaseerd op het aan de verdachte gemaakte strafrechtelijk verwijt. Tegen deze beslissing heeft de wet geen hoger beroep opengesteld. In een bijzondere appelmogelijkheid behoeft ook niet te worden voorzien. (Sv art. 361 lid 2 aanhef en sub b, art. 421 lid 4) TRMI, adv. mr. P.J.Ph. Dietz de Loos, vs. Attero, adv. mr. B.T.M. van der Wiel. Feiten en procesverloop TRMI houdt zich bezig met bemiddeling bij de totstandkoming van overeenkomsten ter zake NEDERLANDS JURISTENBLAD – 03-07-2015 – AFL. 26 1757
Page 1 and 2:
NEDERLANDS JURISTENBLAD GASWINNING
Page 3 and 4: Inhoud Vooraf 1246 1707 Prof. mr. P
Page 5 and 6: Vooraf 1246 Belastinghervorming en
Page 7 and 8: Sinds de ontdekking van het Groning
Page 9 and 10: Inmiddels is aangetoond dat grondei
Page 11 and 12: gen voor de winning op zee (inclusi
Page 13 and 14: geregeld moet worden en de wijze wa
Page 15 and 16: men dat de (externe) veiligheid wor
Page 17 and 18: Is er sprake van een ernstige proce
Page 19 and 20: Wat betreft de andere gevaarsfactor
Page 21 and 22: Verdragsrechtelijk kan aan levering
Page 23 and 24: de Ontwerper van het Burgerlijk Wet
Page 25 and 26: tratie van. Indien tussen de exploi
Page 27 and 28: Ik laat in dit korte bestek buiten
Page 29 and 30: dan ook dat de transparantie daardo
Page 31 and 32: Gaswinning Groningen 1250 Geldt het
Page 33 and 34: Bij zaaksbeschadiging is uitgangspu
Page 35 and 36: worden beïnvloed en dat de rechter
Page 37 and 38: Gaswinning Groningen 1251 Aansprake
Page 39 and 40: gevendheid. Het stoppen van de winn
Page 41 and 42: hier dat de gedupeerden in een toes
Page 43 and 44: Gaswinning Groningen 1252 Aardbevin
Page 45 and 46: verre van volledig. Wij noemen alle
Page 47 and 48: Al met al lijkt het erop dat het Lo
Page 49 and 50: Wat betreft de Dialoogtafel valt op
Page 51 and 52: len van financiële en andere midde
Page 53: Rechtspraak ders hun diepe afkeur o
Page 57 and 58: Rechtspraak 1259 19 juni 2015, nr.
Page 59 and 60: Rechtspraak 1262 19 juni 2015, nr.
Page 61 and 62: Rechtspraak hof als volgt. Voor de
Page 63 and 64: Rechtspraak Sv in de daar bedoelde
Page 65 and 66: Rechtspraak belanghebbende de grove
Page 67 and 68: Rechtspraak de publieke belangen va
Page 69 and 70: Rechtspraak Centrale Raad van Beroe
Page 71 and 72: Rechtspraak eens zijn dat daaruit o
Page 73 and 74: Boeken 1276 Nederlanders in de heil
Page 75 and 76: Tijdschriften en van oudere uitspra
Page 77 and 78: Tijdschriften geven voor de relatie
Page 79 and 80: Tijdschriften bepaalde voorwaarden
Page 81 and 82: Tijdschriften - In 2012 organiseerd
Page 83 and 84: Tijdschriften voorstel treedt mogel
Page 85 and 86: Tijdschriften ders, de rol van de o
Page 87 and 88: Wetgeving van Protocol nr. 14 was b
Page 89 and 90: Wetgeving verboden middelen en kunn
Page 91 and 92: Wetgeving tevens in een wijziging v
Page 93 and 94: Wetgeving met het oog op het opneme
Page 95 and 96: Wetgeving pees parlement en de Raad
Page 97 and 98: Wetgeving voor de berekening van de
Page 99 and 100: Wetgeving Belastingdienst en beslag
Page 101 and 102: Nieuws 1313 Staat moet uitstoot bro
Page 103 and 104: Universitair Nieuws 1317 Wilt u dat
Page 105 and 106:
Personalia 1318 Hoogleraar Met inga
Page 107:
Wetgeving toezicht financiële Mark
show all

NJB-1526

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?