NJB-1526

Rechtspraak
(…)
Overwegingen
4.1. De Raad ziet zich primair gesteld voor de
vraag of het college het besluit tot afwijzing
van de door appellant verzochte verhoging
van de bijstand, welk besluit in het bestreden
besluit is vervat, heeft kunnen baseren op
artikel 13, tweede lid, aanhef en onder c, van
de WWB. Op grond van die bepaling bestaat
geen recht op algemene bijstand voor degene
die jonger is dan 27 jaar en uit ’s Rijks kas
bekostigd onderwijs kan volgen en:
1°. in verband daarmee aanspraak heeft op
studiefinanciering op grond van de Wsf 2000,
dan wel
2°. in verband daarmee geen aanspraak heeft
op studiefinanciering en dit onderwijs niet
volgt.
4.2. In het bijzonder spitst het geschil zich
toe op de vraag of de partner om gezondheidsredenen
met de opleiding moest stoppen
en of appellant redelijkerwijs kon
beschikken over inkomsten uit studiefinanciering
van de partner.
4.3. Met betrekking tot de vraag of de partner
uit ’s Rijks kas bekostigd onderwijs kon volgen
is het volgende van belang. De partner volgde
in 2012 een opleiding – verzorgende BOL –
aan het Arcus college. Het betreft uit ’s Rijks
kas bekostigd onderwijs. Appellant heeft aangevoerd
dat de partner haar opleiding in verband
met haar zwangerschap heeft moeten
staken omdat zij de werkzaamheden behorende
bij de met deze opleiding verbonden stage,
niet meer mocht verrichten omdat dit bij
haar tot vaginale bloedingen leidde. In verband
daarmee heeft appellant verklaringen
van de huisarts van de partner en een verklaring
van haar verloskundige overgelegd. De
opleiding zou in overleg met Ooms zijn
gestaakt. Het college stelt zich op het standpunt
dat de partner haar opleiding niet om
medische redenen behoefde te staken. Indien
de partner beperkt zou zijn in haar mogelijkheden
om de stage te volgen dan had zij de
opleiding kunnen verlengen met behoud van
studiefinanciering dan wel had zij gebruik
kunnen maken van een overbruggingsperiode
van vier maanden als bedoeld in artikel
2.7, derde lid, van de Wsf 2000.
4.4. Deze in hoger beroep aangevoerde grond
verschilt, evenmin als het daartegen gerichte
verweer, niet wezenlijk van hetgeen in
beroep naar voren is gebracht. De Raad
onderschrijft de beoordeling van deze grond
door de rechtbank en maakt die tot de zijne.
Daaraan wordt toegevoegd dat uit de verklaringen
van de huisarts en van de verloskundige
niet blijkt dat de partner bepaalde werkzaamheden
niet meer kon of mocht
verrichten. Voorts heeft appellant niet aannemelijk
gemaakt dat de opleiding niet kon
worden opgeschort met behoud van studiefinanciering,
of dat de partner na afloop van
een eventuele opschorting niet weer tijdens
het lopende schooljaar kon instromen. Dit
klemt temeer in het licht van de e-mailwisseling
tussen het college en mr. M. Thoonsen,
lid examencommissie en vrijstellingsfunctionaris,
waaruit blijkt dat afhankelijk van de
omstandigheden tussentijds kan worden
ingestroomd. Niet is gebleken van enige
poging van de kant van de partner om een
regeling te treffen met betrekking tot de
door haar ervaren stagebeperkingen. Uit het
vorenstaande volgt dat niet kan worden aangenomen
dat de partner haar opleiding definitief
moest staken.
4.5. Bij de vervolgens te beantwoorden vraag
of de partner aanspraak had op studiefinanciering
gaat het erom of het volgen van de
uit ’s Rijks kas bekostigde opleiding op zichzelf
aanspraak geeft op studiefinanciering,
niet of de partner in concreto die aanspraak
geldend kan maken. Dit leidt de Raad af uit
de wetsgeschiedenis van artikel 4, tweede lid,
van de WWB, zoals dat gold tussen 1 januari
2012 en 1 juli 2012. Daarin was als uitzondering
op meerjarige kinderen bepaald het
kind dat a. uit ’s Rijks kas bekostigd onderwijs
volgt en b. aanspraak kan maken op studiefinanciering
2000; of c. voor een tegemoetkoming
op grond van hoofdstuk 4 van de Wet
tegemoetkoming onderwijsbijdrage en
schoolkosten in aanmerking komt. In de
memorie van toelichting (Kamerstukken II
2010/11, 32815, 3, p. 47) is over aanspraak
kunnen maken het volgende opgemerkt.
‘Daarnaast dient het kind uit ’s rijks kas
bekostigd onderwijs te volgen, aanspraak te
hebben op studiefinanciering, of voor een
tegemoetkoming op grond van hoofdstuk 4
van de Wet tegemoetkoming onderwijsbijdrage
en schoolkosten (WTOS) in aanmerking te
komen.(…)
Onder deze uitzondering vallen ook personen
die wel aanspraak hebben op studiefinanciering
of een tegemoetkoming op grond
van hoofdstuk 4 van de WTOS maar die dit
niet ontvangen omdat ze zelf in hun inkomen
voorzien doordat ze bijvoorbeeld een
bijbaantje hebben’.
Vaststaat dat het volgen van de opleiding
– verzorgende BOL – aan het Arcus college
aanspraak geeft op studiefinanciering.
4.6. Uit 4.4 en 4.5 volgt dat de partner, gelet
op de omstandigheden van het geval, onder
de omschrijving van artikel 13, tweede lid,
aanhef en onder c, sub 1° van de WWB valt,
zodat zij terecht is uitgesloten van het recht
op bijstand. Het college heeft dan ook op
goede grond het verzoek tot verhoging van
de bijstand tot het niveau van de gehuwdennorm
afgewezen.
1274
10 juni 2015, nr. 13/4678 ZW-T,
(Mrs. Rottier, Van Dun, Van der Kris)
ECLI:NLK:CRVB:2015:1941
Wanneer is er sprake van een aanzienlijk
verhoogd risico op ernstige gezondheidsklachten?
(ZW art. 29c)
(…)
Overwegingen
7.1. In artikel 29c van de ZW is sinds 1 augustus
2009 het volgende bepaald:
‘Indien ten aanzien van een werknemer als
bedoeld in de artikelen 29b en 90 van deze
wet bij aanvang van het dienstverband wordt
vastgesteld dat hij lijdt aan een ziekte of een
gebrek die onderscheidenlijk dat maakt dat
hij binnen de in artikel 29b, eerste en vierde
lid, van deze wet bedoelde termijn van vijf
jaren na aanvang van de dienstbetrekking
respectievelijk na vaststelling van het recht
op uitkering een aanzienlijk verhoogd risico
heeft op ernstige gezondheidsklachten,
wordt die termijn van vijf jaar voor afloop
daarvan verlengd, indien op dat moment de
ziekte of het gebrek dan wel het verhoogde
risico op ernstige gezondheidsklachten naar
het oordeel van het Uitvoeringsinstituut
werknemersverzekeringen nog bestaat.’
7.2. Zoals de Raad reeds heeft overwogen in
zijn uitspraak van 13 maart 2013
(ECLI:NL:CRVB:2013:BZ4119) was de verlenging
van de no-riskperiode voorheen in vrijwel
gelijke bewoording geregeld in artikel 20
van het Re-integratiebesluit (Besluit van 2
december 2005, Stb. 2005, 622) en daarvoor
in artikel 8 van het Arbeidsgehandicaptebesluit
(Besluit van 20 juli 1998, Stb. 1998, 488).
Uit de nota van toelichting bij het Arbeidsgehandicaptebesluit
blijkt dat voor verlenging
aanleiding bestaat indien sprake is van personen
met een progressieve aandoening of
een sterk wisselend ziektebeeld met een ook
dan nog bestaand aanzienlijk verhoogd risico
op ernstige gezondheidsklachten.
7.3. Het geding tussen partijen beperkt zich
tot de vraag of het Uwv terecht heeft geoordeeld
dat bij werkneemster geen sprake was
van een aanzienlijk verhoogd risico op ernstige
gezondheidsklachten. De discussie tussen
partijen heeft zich daarbij toegespitst op
de problemen van werkneemster met haar
zitvlak. Voor de overige aandoeningen van
werkneemster geldt dat partijen het erover
1772 NEDERLANDS JURISTENBLAD – 03-07-2015 – AFL. 26