Nº 11

Por exemplo eu, que fun educado en castelán contra o galego, tiven que superar moitos atrancos para
concienciarme da necesidade de contribuír co meu gran de area á dignificación do noso idioma, ese
que fixeron que eu me avergoñase del sen conseguilo.
Tamén creo que cando alguén escribe en castelán (eu teño algunhas cousas e non me arrepinto, nin
moito menos) non está a facer literatura galega senón que contribúe a engrosar o conxunto de literatura
en castelán. Penso que lingua e literatura van da man dun xeito indisociable.
Ánxela Loureiro
1. Que pode aportar a literatura á educación? Que función educadora ten, se é que a ten, ó escritor ou
escritora?
Hoxe mesmo escoitei unha nova moi interesante. Segundo un estudo da Universidade Complutense os
adolescentes lectores son moitísimo menos agresivos ca os non lectores ¿Pódese falar de maior
aportación á educación?
Non sei se podemos falar, en xeral, da función educadora. Cada obra ten maior ou menor grao aínda
que sexa a mesma man quen a escribe. O que podo afirmar é que eu, persoalmente, non podo liberarme
da miña profesión de ensinante no momento de escribir e por iso sempre concibo as miñas
novelas con función educativa, sobre todo en valores. Concretamente o valor da liberdade está
sempre latente na miña obra. Teño moito interese en que non se esqueza xamais o esforzo que tiveron
que facer tantas xeracións para acada-la liberdade.
2. Que lembranzas deixou en ti a escola? Algunha delas chegou ou pode chegar a ser literaria?
Entrei ós catro anos na escola como «gratuíta» no Convento da Enseñanza. Iso significa que entraba
por outra porta diferente á maioría, que tiña un uniforme distinto e que xogaba noutro recreo moito
máis cutre. Tan só un banco de pedra corrido era o que nos separaba a unhas nenas das outras, sen
embargo era moito máis eficaz ca unha gran muralla. Lembro as miradas de superioridade dalgunhas
nenas, palabras ferintes e unhas cantas accións perversas pero aprendín a convivir con esa realidade
e a sentirme feliz coas que tiña ó meu carón. Foi máis duro anos despois, cando me deron
unha beca e pasei ás aulas «normais». Se cerro os ollos para volver atrás no tempo véxome triste e
encollida, non me atrevía a articular palabra por temor ás risas ou ás rifas. A miña vida cotiá era tan
diferente ás demais que me parecía estar noutro planeta. ¿Que ía contestar eu sobre os electrodomésticos
se na miña casa non tiñamos nin auga e había que carretala nos baldes varias veces ó día
para poder cociñar na bilbaína? Cando por fin fun adaptándome ó sistema algunha vez soñei con
levar a casa un lazo cos que premiaban o estudo e a conducta sen embargo non tiven nunca ese
pracer a pesar do meu esforzo. Mentras tiven esperanza, o meu corazón latía máis forte no momen-
IDEA 2005
13