Nr 2/2011 - Regionalny Ośrodek Informacji Patentowej BG AGH

Warto przeczytaćI DLA DUCHA, I DLA CIAŁAAby poznać bliżej świat Agnieszki Osieckiej,należy wybrać się na Saską Kępę w Warszawiei choć na chwilę wtopić się w klimaturokliwej ulicy Francuskiej. To właśnie na tejulicy znajdowały się ulubione kawiarenki poetki,których była stałą bywalczynią i to właśnie tutajżycie nabierało artystycznego smaku.Pozostało tak do dziś, a to za sprawą odbywającegosię tu co roku Święta Saskiej Kępy.Święto to ofi cjalnie organizowane jest od 2003roku, ale nie każdy wie, że zostało ono zainicjowanespotkaniami młodych, początkującychartystów, poetów, prozaików i fotografów, tworzącychi działających pod skrzydłami CentrumPromocji Kultury Praga-Południe. A ponieważsama znajdowałam się w tym zaszczytnym gronie,mogę śmiało przywołać w pamięci naszepierwsze spotkanie na ulicy Francuskiej w maju1997 roku, tuż po śmierci Agnieszki Osieckiej.Nie wyobrażaliśmy sobie innego artystycznegozakątka, godnego uczczenia pamięci wybitnejpoetki, tak więc miejsce i czas stały się dlanas oczywiste: „...to był maj, pachniała SaskaKępa...”.Trzebaprzyznać, iż obecne Święto SaskiejKępy nie jest już tak kameralne i spokojnejak niegdyś. Francuska tętni życiem, staje sięmiejscem niezwykle absorbującym. Na sceniespotykają się i jednoczą artyści znani i nieznani,w zapomnienie idzie niezdrowa rywalizacjai walka o widza. Uznaniem cieszą się nie tylkokoncerty, ale i sztuki teatralne, recitale, spotkaniaz pisarzami, malarzami. Jednakże widok,który najbardziej cieszy oko, to narastającagrupa osób, która oblega pomnik, przedstawiającysiedzącą przy stoliku Osiecką. Na tymżestoliku niektórzy kładą kwiaty, niektórzy książki.To piękne, że nie zapomnieli, dzięki komui dlaczego przyszli na Święto Saskiej Kępy.Osiecka była wyjątkowo uzdolnioną, wszechstronnąi twórczo płodną, śmiem użyć słowa– ikoną poezji i prozy. Realizowała się równieżjako autorka spektakli teatralnych i reżyserfi lmowy, jednakże najbardziej zapisała się namw pamięci jako autorka ponad dwóch tysięcytekstów piosenek. Nie zapominajmy, że tekstyte, ponadczasowe i rozpoznawane dziękipopularności samych piosenek, były i nadalsą przede wszystkim cudownymi wierszami.Mija nierzadko sporo lat od czasu, gdy je pisała,w innej przecież rzeczywistości, a one wciążświeże, zupełnie się nie starzeją. Warto pochylićsię nad niewielkim tomikiem poezji AgnieszkiOsieckiej zatytułowanym „Sentymenty”.Już sam tytuł odzwierciedla charakter wierszyw nim zamieszczonych, bowiem zabierają nasone w niesamowitą, sentymentalno-melancholijnąpodróż chwilami romantyczną, chwilamipełną goryczy, ale zawsze dogłębnie szczerą.Tomik otwiera wiersz „Nie żałuję”, znanybardziej jako piosenka o charakterzepoezji śpiewanej w wykonaniu Edyty Geppert.Wiersz jest stoicką oceną własnego życiai podzięką za to, czym obdarował nas los.Krótki, melancholijny, pełen niedopowiedzeń,ale jakże wymowny. Kolejny utwór godny polecenia,zatytułowany „Uciekaj, moje serce”, przepełnionytęsknotą, żalem, a nawet pretensjądo mężczyzny, który być może kiedyś kochał.Wykonanie SewerynaKrajewskiego nie tylkow niczym nie ujmujewierszowi jegoświetności, ale nadajemu szczególnej dramaturgii.Nieocenionąperełką jest równieżutwór „Zabawki PanaBoga”, po któregolekturze zawsze nasuwami się refl eksja,że Bóg jest reżyseremwielkiego spektaklu,jakim jest nasze życie– często bawi sięnaszym losem i przydzielaniechciane role,a my nie możemymu odmówić. Każdykolejny wiersz Osieckiej to liryczny artyzmw czystym wydaniu, począwszy od „Na zakręcie”,a skończywszy na „Niech żyje bal”.Utwory z tomiku „Sentymenty” zabierają nasw świat uczuć poetki, które mienią się barwamitęsknoty, smutku, radości i pokory, ale równieżniosą ze sobą niby proste, ale jakże niedocenianeprzesłanie, aby szanować życie i przyjmowaćkażdy bagaż doświadczeń, zarównotych miłych, jak i i tych przykrych, dopóki „życietrwa”…Agnieszka Zienkiewicz-KaczmarekAgnieszka Osiecka przed swoją ulubionąkawiarnią na Saskiej Kępie – na zawszez nami (zdj. autorki)Nr 2/2011 KWARTALNIK URZĘDU PATENTOWEGO RP • 81