دو٠ه نیکو لوسوردو - Ketab Farsi

صفحه 117مفهوم های هژمونی مالی نخستین و دومینیا سازش کینزی به روشنی از اتحاد هایسیاسی گذرا که مارکس در ۱۸ برومرآن را شرح می دهد،‏ فراتر می روند؛ هرچند که ما از دیر زیستی دومین هژمونیمالی نا آگاهیم.‏ مسئله عبارت از فاز هاییاست که در چند دهه گسترش یافتند این هاموقعیت های مهم سیاسی ، اما استوار برپایه اقتصادی:‏ چگونگی های معین کارکردسرمایه داری اند.‏ این چگونگی ها ارتباطهای درونی سازش بین بخش های گوناگونرا بنا می نهند.‏ در مثل،‏ در لیبرالیسم نو‏)اکنون فرتوت در طی ربع قرن(،‏ شیوه هایمدیریت مؤسسه ها،‏ سیاست ها و کادرهاینهادی ‏)مبادله آزاد،‏ گردش آزاد و سرمایهها…‏ ‏(در ژرفا دگرگون شده اند.‏ بخش هایباالیی این کادر ها در سودهای معین نظمجدید اجتماعی سهیم اند.‏فرا سوی سرمایه داری . مارکس انساندوره بندی های سرمایه داری نبود.‏ در اینباره می توان دو دلیل ارائه داد.‏ بدون شکنخستین دلیل درک بغرنجی تحول شیوه تولیداست.‏ البته،‏ در نزد مارکسدوره بندی هاییچون دوره بندی دگرگونی های سازماندهی های فنی را می یابیم.‏ می بینیم که اوبا چه دقت برخی دگرگونی های معین،‏ ماننددگرگونی های شکل های مالکیت سرمایهرا بررسی می کند.‏ البته،‏ او هرگز نکوشیدسیستمی ایجاد کند،‏ واحد های کوچک را درواحد های بزرگ بگنجاند.‏دلیل دوم سیاسی است . مارکس به آن چه کهبرای او دوره بندی است،‏ چشم دوخته است:‏دوره بندی ای که به فرا رفت از سرمایهداری می انجامد.‏ گفته اند که مارکس توجهاش را روی کمال سرمایه داری که آن را بهعنوان روندی متضاد درک می کند،‏ متمرکزمی سازد:‏ پیشرفت های آن چه که او آنرا ‏»اجتماعی شدن«،‏ اما هم چنین هرج ومرج بالقوه ای می نامدکه از خصلت هنوزخصوصی مکانیسم های قدرت اجتماعیناشی می شود.‏ به جای فاز جدید سرمایهداری ، این کمال،‏ لغو آن را تدارک می کند.‏در مثل مارکس می نویسد:‏ انقالب ناگزیراست!‏ زیرا شفابخش تمرکز سرمایه در دستافراد اندک شمار است.‏این حذف شیوه تولید سرمایه داری در داخلشیوه تولید خود سرمایه داری است.‏ بنابراین،‏تضادی که در نفس خود ویران ساز است وبا همه روشنی،‏ خود را چونان فاز ساده گذاربه شکل جدید تولید می نمایاند.‏ )۲۲(تاریخمارکس و مارکسیست ها در برابرمجله هفته شماره 24 خرداد 1390بنابر این تاریخ تئوری مارکسیستی گواهبر سازگاری دایمی است.‏ دو دگرگونیضرورت داشته است.‏ هر دو در پیوستگیپایدار»گزارش«‏ فرارفت از شیوه تولیدقرار دارند:‏الف ) به درستی،‏ سرمایه داری خشونتحذف خاص اش را تولید کرده است.‏ البته،‏ساختمان جامعه جدید،‏ بدون طبقه دیرسامان می یابد.‏ خیلی زود او خصلت هایبرقراری نظام اجتماعی طبقاتی،‏ کادریسمبوروکراتیک را آشکار کرده است.‏ بعداین جامعه ها نا توانی اصالح کردن خودرا نمایان ساختند.‏ طبقه فرمانروای آن هانتوانسته است به دموکراسی ‏)طبقاتی(‏ اش تافرارسیدن سرنگونی عظیم در سمت پیدایشوسیله های تولید خصوصی فردی در اتحادشوروی نایل آید ‏)آن چه که به نظر می رسدچین با متانت زیاد آن را به انجام رساند(.‏در طی این مدت سرمایه داری مسابقه اشرا در نفس خود تقریباً‏ اندکی آرام،‏ حتا گاهآشفته ادامه داد.‏ از این رو،‏ مارکسیستها خود را ناگزیر دیدند،‏ پیوسته نوسازیسرمایه داری،‏ جهش به مرحله های جدید رابشناسند.‏ باید هم زمان اندیشیدن به دگر گونیو پیوستگی را فرا گرفت . رقابت نا پدید میشود.‏ اما باقی می ماند!‏ نرخ سود کاهش مییابد،‏ اما دوباره باال می رود!‏ از این رو،‏تفسیرهای مارکسیستی بارورتر تاریخ زیرنفوذ رویدادها تدارک می شود.‏ب ) البته،‏ با لیبرالیسم نو ، ضرورتنوآوری،‏ هنوز با شدت زیاد احساس میشود.‏ رویارویی تئوری پردازان مارکسیسممعاصر با نظم نو لیبرالی یک پدیده دوارزشی است.‏ از یک سو،‏ لیبرالیسم نو به آنها به عنوان تحلیلگران خدمت عظیمی میکند.‏ زیرا بسیاری از خصلت های سرمایهداری را در شکل های بسیار زننده شانبر می انگیزد؛ از سوی دیگر،‏ آن ها را بایک دوره جدید،‏ بیگانه با سنت های دورهبندی خاص جریان تئوریک شان رویارومی سازد.‏ واپس نشینی نسبت به روندهایی که مارکس،‏ هیلفر دینگ و لنین آن ها: ‏)یعنی جهانی شدن و انحصار(‏ را خوبشناسایی کرده اند،‏ از آن جا است.‏ مارکسدر بانک ها اداره کنندگان سرمایه مالی راتمیز داده است؛ هیلفردینگ بسیار نزدیک بهتوصیف نخستین هژمونی مالی بوده است.‏البته،‏ سلسله مراتب درون طبقه سرمایه داربرای اندیشیدن باقی مانده اند : حرکت بهسوی اوج گیری در تدارک واژگونی بزرگپابرجاست.‏ نهمارکس،‏ نه ادامه دهندگان بلندپایه او مارکسیست ها را برای انقالب اندیشهالزم بنابر مفهوم کاهش امتیاز های طبقهسرمایه دار و اصالح آن آماده نکرده اند.‏از این رو،‏ آن چه که بسیار گران بهادر انجام امروزی شدن به نظر میرسد،‏ نشانه ویژه مارکسنیست،‏ بلکهمیراث چارچوب های بزرگ تحلیلیبه ویژه تئوری دولت و،‏ می توان از آند ر ش گ ف ت ی م ا ن د ، ت ئ و ر ی س ر م ا ی ه ا س ت !برگردان بهمن ماه ۱۳۹۰یادداشت هامجله آکتوئل مارکس و اثر سمینار بررسیهای مارکسیستی،‏ مدیریت مالی سرمایهداری،‏ پاریس،‏ مطبوعات دانشگاهی فرانسه،‏. ۲۰۰۶دیوید هاروی،‏ تاریخ مختصر لیبرالیسم نو، آکسفورد،‏ مطبوعات دانشگاهی آکسفورد،‏، ۲۰۰۶ ص ۱۶کارل مارکس،‏ فقر فلسفه )۱۸۴۷( ، دراثرها،‏ اقتصاد،‏ ج . ۱ ، پاریس گالیمار،‏۱۹۶۵ ص . ۱۳۴ -۱۳۵کارل مارکس،‏ کاپیتال،‏ کتاب )۱۸۶۷( ۱ ،پاریس،‏ انتشارات سوسیال،‏ ج ۱۹۶۸ ، ۳صص -۲۰۵ ۲۰۴ژ . دومنیل،‏ د ، لوی،‏ ‏»سه عرصه تئوریارتباط های مالی مارکس،‏ سرمایه مالیهیلفردینگ و لنین«‏ ، در سمینار بررسیهای مارکسیستی،‏ مدیریت مالی سرمایهداری،‏ همان جا،‏ صص ۲۱۹- ۱۸۱ .کارل مارکس،‏ سرمایه،‏ کتاب ۱۱۱)۱۸۹۴(، پاریس،‏ انتشارات سوسیال،‏ ج ۲، ،۱۹۶۷ صص،‏ صص،‏ -۵۳ ۵۲ .همان جا ، ص . ۶۶همان جا ، ص . ۶۷ر . هیلفردینگ ، سرمایه مالی،‏ بررسی هادر باره رشد تازه سرمایه داری )۱۹۱۰( ،پاریس،‏ بررسی های مینویی،‏ ۱۹۷۰، ص.‏۳۱۸کارل مارکس،‏ کاپیتال،‏ کتاب )۱۸۶۷( ۱ ،پاریس،‏ انتشارات سوسیال،‏ ج . ۱۹۶۸ ۲،فصل x ۷ ، x ۱۱۱ و x ۱۷کارل مارکس،‏ فصل انتشار نیافته کاپیتال،‏پاریس،‏ اتحادیه عمومی انتشارات،‏ کلکسیون/۱۰ /۱۸ ۱۹۷۱ فصل G ‏:دو فاز تاریخیتوسعه تولید سرمایه داری،‏ صص ۲۲۳-۱۹۱ژ.‏ دومنیل،‏ ام . گلیک ، ج ، xl ۱۱ ۱۹۹۷صص – ۴۱۶ ۳۷۳