دو٠ه نیکو لوسوردو - Ketab Farsi

صفحه 152طبقاتی بود.‏ نهادی متشکل از مشتی قلم بهدست که کل صدر و ذیل انتظاراتشان داشتنآزادی برای انتشار کارهای صنفی خویشاست.‏ نهادی که نه فقط هیچ اعتراضی بهنظام سرمایه داری ندارد بلکه اکثریت قریببه اتفاق افرادش وفاداران تا پای جان ایننظام هستند،‏ آری چنین نهادی کانون رجوعمبارزین راه آزادی می شد!!‏ حکیمی اینحرف را نه در قرون وسطی،‏ نه در عصرحاکمیت فئودالها و اشراف مالی و زمین دارکه در یک جامعه سرمایه داری می گفت.‏جامعه ای که کل تار و پود قانون و قرارو قدرت سیاسی و نهادهای اجتماعی و همهچیزش فرارسته های رابطه کار و سرمایهاست،‏ دولتش دولت هار و درنده سرمایهداری است.‏ بورژوازی است که هر نوعآزادی و حقوق انسانی را کشتار می کند واین کشتار را از آن روی پیشه روتین خودمی سازد که قرار است از نظم تولیدی وسیاسی و اجتماعی سرمایه دفاع کند.‏ درچنین جامعه ای که حصول هر میزان آزادیو حق و حقوق انسانی در آن به میدان دارینیرومند جنبش ضد کار مزدی طبقه کارگرموکول است،‏ او کانون اجتماع مشتی آدمرا که اکثر آن ها ربطی به جنبش کارگریندارند و در برج عاج خیالبافی های خویشکارگران را اصالً‏ آدم نمی دانند به مثابه نهادپیکار برای آزادی بیان یاد می کند.‏این حرف ها و راهبردها چکیده ای ازکارنامه نظربافی های محسن حکیمی درطول این دو سال است.‏ ما پیش تر هرکدام این موضوعات یا بیشتر آن ها را گاهمختصر و گاه مشروح آماج انتقاد قرارداده ایم و این نقدها را از طریق انتشار درسایت ها با خوانندگان کارگر در میان نهادهایم،‏ اما همه شواهد حاکی است که حکیمیعزم جزم کرده است تا در مسیر نادرستیکه پیش گرفته است به هیچ مرز و محدودهای بسنده نکند.‏ آخرین سناریوئی که برایطی این طریق راه انداخته است توصیه بهکارگران کشورها برای اغتنام فرصت دربهره گیری موفقیت آمیز از امدادرسانیقطب های عظیم قدرت سرمایه جهانی وستاد اعمال توحش سراسری و بین المللی آنها،‏ « ناتو«‏ برای حصول آزادی و رها شدناز مخاطرات دیکتاتوری هاست!!‏ بی چشم وروئی را هم مرزی است اما نه فقط متفکرانرسمی بورژوازی که مسخ شدگان حرفهای آنان نیز پای بند رعایت مرزها در اینگذر نیستند.‏ حکیمی در مصاحبه اخیرش باروزنامه ای به نام « گزارش«‏ می گوید:‏« این بحث حساس و مهمی است.‏ به نظرمن،‏ کمک گرفتن از یک نیروی خارجی ازجمله ناتو اشتباه نیست به این شرط بسیارمجله هفته شماره 24 خرداد 1390مهم و تعیین کننده که این کمک اصل رهاییمردم توسط خودِ‏ مردم را زیر سئوال نبرد.‏اگر جنبش مردم روی پای خود ایستاده باشدمی تواند از تضاد بین دشمنان خود استفادهکند بی آن که به زائده یکی از آن ها علیهدیگری تبدیل شود.‏ جنبشی که در لیبی علیهرژیم قذافی شکل گرفت،‏ اگر ساز و برگو ساختارهای الزم برای روی پای خودایستادن را تدارک دیده بود میتوانست بهگونه ای سنجیده از ناتو کمک بگیرد«‏« ناتو«‏ را همه می شناسند.‏ ارتش جهانیجنگ افروزترین بلوک بندی های سرمایهبین المللی که پدید آمده است تا بر اساساراده بورژوازی درنده امریکا و متحدانش وبرای استقرار نظم جهانی سرمایه آنسان کهصفه نشینان قطب های عظیم قدرت سرمایهداری می خواهند در هر کجا که الزم باشدآتش بربرمنشانه ترین جنگ ها را علیههست و نیست توده های کارگر دنیا شعله ورسازد.‏ ناتو ستاد فرماندهی و عملیات مشترکتمامی بربریت های سرمایه در افغانستان،‏عراق،‏ یوگسالوی و در وجب به وجب کرهزمین بوده است.‏ محسن حکیمی با بی چشم وروئی کم مانندی بلندگوی دروغین « جنبشلغو کار مزدی«‏ در دست،‏ به کارگران میگوید که چنین اختاپوس وحشت و دهشتبشرکشی می تواند عصای دست آن ها برایرسیدن به آزادی باشد.‏ به راستی که زهی!!! ..…حکیمی پیش تر به کارگران ایران خودروتوصیه کرده بود که توافق دولت هار اسالمیسرمایه برای برپائی شوراهای اسالمی کاررا مغتنم شمارند،‏ در درون آن متشکل شوندو در آنجا مبارزه ضد سرمایه داری کنند!!!‏او اکنون به تمامی کارگران دنیا توصیه میکند که به ناتو دخیل بندند تا از شلیک توپها و غرش بمبارانهایش برای رهائی ازمخاطرات دیکتاتوری ها سود برند.‏ او البتهپای بند استقالل کارگران هم هست!!‏ و بههمین خاطر می افزاید که برای بهره گیریدرست از کمک های ناتو باید اول رویپای خود ایستاد،‏ سازمانیابی شورائی داشتو کمک های بی دریغ لشکر جرار جنگافروز سرمایه را مدیریت کرد!!‏ حکیمی قولمی دهد که با چنین کاری ناتو به ابزار دستما و ابزار دست جنبش ضد سرمایه داریکارگران تبدیل خواهد شد!!!‏ شنیدن این حرفها دردناک است اما سرمایه داری باقی ماندهاست تا ما را حتی به تحمل دردناک تر ازاین ها هم مجبور سازد.‏در منظر حکیمی نه دولت درنده اسالمیسرمایه داری ایران اصالً‏ چنین شعوریدارد که میان مبارزه کارگران علیه سرمایهو ایفای نقش مزدوری سرمایه علیه کارگرانفرق نهد!!‏ و نه ناتو و دولت های عضوناتو و سرمایه جهانی از این حد شعوربرخوردارند که میان آنچه خود می خواهندو آنچه کارگران علیه آن ها می خواهندهیچ تمیزی قائل گردند!!!‏ ایکاش نمایندگانفکری،‏ نظامی،‏ سیاسی سرمایه همه از سنخحکیمی بودند،‏ آنگاه این نظام برای یکروز هم توان ایستادگی در مقابل یک نگاهخیره کارگران را نداشت.‏ اما بدبختانه چنیننیست.‏ این جنبش کارگری سیه روز استکه هر جور آدمی دعوی فعال ضد سرمایهداری بودن آن ها را دارد!!!‏ حکیمی ادامهمی دهد:‏« مردم لیبی نیز با توجه به مجموعه شرایطزندگی خود علیه رژیم قذافی مسلحانه طغیانکردند.‏ این طغیان باید توسط پیشروترینانسان های آن جامعه حتی المقدور به مسیریانداخته می شد که ضعف ها و ناتوانی هایآن را از طریق سازمان یابی مستقل وشورایی مردم جبران می کرد.‏ اگر چنین میشد،‏ امکان تاکتیک درست در برخورد بانیروهای ناتو برای استفاده از آن ها برضدرژیم قذافی نیز فراهم می شد«‏به همین آسانی!!!‏ در جامعه ای که جمعیتکمتر از دو میلیون کارگرش تا مغز استخواناسیر توهم به دژخیم ترین باندهای قدرتبورژوازی یا حتی رؤسای قبائل هستند،‏جامعه ای که در آن حتی چند کارگر قادر بهسازماندهی خویش و تالش برای سازماندهیهمزنجیران خود در هیچ سطحی نشده اند،‏یک باره همه چیز « کن فیکون«‏ گردد.‏متوهم ترین انسان های آویزان به بورژوازییکشبه شوراهای ضد سرمایه داری بر پایدارند و تمامی دولت های سرمایه داریو اتحادیه اروپا و دولت امریکا و ارتشسراسری جهانی سرمایه را آلت دست خودکنند،‏ قذافی را سرنگون و البد کمونیسم طبقهکارگر را مستقر سازند!!‏ حکیمی باز همادامه می دهد و استدالل می کند.‏« من با این نظر مخالفم که جنبش مردملیبی باید با ناتو همان برخوردی را می کردکه با رژیم قذافی کرد.‏ نیرویی که مردم راسرکوب می کرد و خون آن ها را می ریخترژیم قذافی بود و نه ناتو »تا رفرمیسم چپ پابرجاست قرار نیستسنت دیرینه حزب توده و اردوگاه شورویو سوسیال دموکراسی آسیب بیند.‏ تئوریبد و بدتر،‏ ایستادن در کنار بد علیه بدتر،‏طوق مزدوری بد را به گردن بستن و راهغلبه او را بر بدتر هموار ساختن.‏ نردبانعروج قدرت بد شدن تا بر بدتر چیره شود،‏