دو٠ه نیکو لوسوردو - Ketab Farsi

صفحه 128اند،‏ قرار دارند.‏ درجه ی خود مختاری اینکمپانی ها و عرضه کنندگان بقدری کاهشیافته که آنها عمال به مقاطعه کاران وابستهبه مونوپولی ها تبدیل شده اند.‏ روند عمومیتر شدن که به قوت خود باقی است از تبعاتفاز جدید تمرکز بیشتر سرمایه در کشورهای‏“سه سره”‏ نظام ‏)آمریکا ، اتحادیه اروپا وژاپن(‏ در دو دهه ی اول فاز جدید جهانیشدن ‏)گسترش ‏“بازار آزاد”‏ نئولیبرالیسم(‏ میباشد.‏ امروز این انحصارات عمومی تر شدهبر اقتصاد جهان تسلط کامل داشته و خواستههای خود را تحت نام ‏“گلوبالیزاسیون”‏ برتمام امور تولیدی ‏)کلیه جهان منهای شرکایامپریالیسم سه سره(‏ اعمال می سازند.‏ اینوضع چیزی غیر از فاز جدید در ترکیببندی شکل و شمایل امپریالیسم نیست.‏۲_ سرمایه داری انحصارات عمومی ترو جهانی تر شده نظمی است که به وسیله ی آناصل انحصار رانتی بر کلیت ارزش اضافی‏)سود(‏ را ‏)که سرمایه از طریق استثمار ازکار اتخاذ میکند(‏ برای انحصارات تامینمی سازد.‏ تا آنجا که این انحصارات درمناطق پیرامونی نظام )۸۰ در صد کل کرهی خاکی(‏ عمل میکنند،‏ انحصار رانتی همانامپریالیسم رانتی است.‏ در نتیجه ی روندانباشت سرمایه _ که سرمایه داری را درتمام شکل های پی در پی تاریخی خود تعریفمیکند _ از ازدیاد رانت خواری انحصاری/ امپریالیستی نشات میگیرد.‏ این تغییر درمرکز جاذبه ی انباشت سرمایه منبع تمرکزمدام بیش از پیش در آمد و ثروت در دستانحصارات ‏“یک در صدیها”‏ از یک سو ومحروم سازی و فقر زائی ″۹۹ در صدیها”‏‏)توده های کار و زحمت،‏ تهیدستان و بخشبزرگی از اقشار ‏“طبقه ی متوسط”‏ متعلق بهاصناف و صاحبان کارگاه های کوچک وبزرگ و …( از سوی دیگر می باشد.‏۳_ این نا برابری در رشد مداوم بهنوبه ی خود شرایط را برای مالی تر شدننظام اقتصادی مهیا میسازد.‏ امروز پروسهی مالی تر شدن سرمایه ی انحصاری ‏)کهنقدا عمومی تر و جهانی تر گشته(‏ بازتولیدی روند انباشت را در کنترل سی بانککالن کشورهای سه سره نظام جهانی قرارداده است.‏ این بانک ها در فضاهائی کهبرای حسن تعبیر ‏“بازارها”‏ نامیده میشونداستراتژیهای کنترل و تسلط خود بر صحنهی اقتصادی را تعبیه و تنظیم میسازند.‏ ایننظام اقتصادی ‏)سرمایه داری انحصاری‏“عمومی تر ، جهانی تر”‏ و مالی تر شده(‏است که امروز در مقابل چشمان ما دارداز درون میترکد.‏ این نظام که قادر به حلتضادهای درونی خود نیست دیگر نمیتواندبه زندگی زالو وار خود ادامه دهد مگر اینکهمجله هفته شماره 24 خرداد 1390جهان را بسوی بربریت سوق دهد.‏نظم حاکم در بحران عمیق_ ۱ بحرانی که این نظام با آن روبرو استمنبعث از ‏“موفقیت”‏ خود نظام است تشدیدپروسه ی مدام و الینقطع انباشت در فاز فعلیسرمایه داری انحصاری که به ثروتمندترشدن بی سابقه ی ‏“یک در صدیها”‏ ‏)صاحبانمونوپولی ها و اولیگارشی های فرمانبرآنان(‏ و افزایش محروم تر سازی و فقرترزائی”‏ ۹۹ در صدیها”‏ ‏)کارگران،‏ دهقانان،‏زاغه نشینان و دیگر تهیدستان شهرها وروستاها(‏ منجر گشته شرایطی به وجودآورد که در آن امر انباشت ‏)که ‏“اقتضایطبیعت”‏ و ‏“جوهر هستی”‏ سرمایه است(‏به مرحله ی ‏“اشباع”‏ رسیده است.‏ انسانو منابع طبیعی و باالخره خود طبیعت رامیشود دائما و روزانه به طرق و نحوه هایگوناگون مورد استثمار قرار داد.‏ در واقعبدون استثمار کار و طبیعت امکان انباشتسرمایه ی خصوصی ‏)سود و افزایش ثروتو قدرت(‏ نمی تواند وجود داشته باشد.‏ ولیامروز هم انسان و هم طبیعت در مقابل ایناستثمار به مقاومت روی آورده اند و عرصهرا بر سرمایه داران یک در صدی تنگ وتنگ تر ساخته اند.‏در تحت این شرایط سرمایه انحصاریآشکارا یک جنگ همه جانبه را علیهکارگران و خلق های جهان اعالم کرده است.‏صاحبان ثروت و قدرت ‏)“یک در صدیها”(‏کوچکترین تمایلی به عقب نشینی،‏ دادنامتیاز و یا مماشات و مصالحه در مقابل”‏ ۹۹در صدیها”‏ که به مقاومت و مبارزه برخاستهاند،‏ نشان نمیدهند.‏۲_ روزگارانی در گذشته ‏)مثل دورههای سالهای ۱۹۹۵ تا ۱۹۷۵(، تالش برای‏“مصالحه ی اجتماعی”‏ بین سرمایه کار بهعنوان یک استراتژی و انتخاب در سایه یحضور سوسیالیسم واقعا موجود،‏ جنبش هایرهائی بخش ملی و جنبش های کارگری دراروپای آتالنتیک میتوانست عملی و ممکنباشد.‏ ولی دوره ی تاریخی کنونی به روشنیبا روزگاران گذشته تفاوت اساسی دارد.‏ درتالقی های کنونی بین سرمایه ی انحصاریو کارگران و خلقها مونوپولی های حاکمبر دولت ها،‏ کارگران و خلقها را نه برای‏“مصالحه ی تاریخی و اجتماعی”‏ بلکه برایتسلیم بی قید و شرط در مقابل سرمایه داریانحصاری دعوت میکنند.‏ در این شرایطاستراتژی های جاری دفاعی مقاومت ومبارزه از سوی چالشگران ضد نظام ‏)منجملهنیروهای چپ رادیکال(‏ در حال حاضرکارائی نداشته و نهایتا با شکست روبروخواهند شد.‏ در مقابل جنگی که انحصاراتحاکم علیه کارگران و توده های خلق اعالمکرده اند تنها راه رهائی ایجاد اردوی برزگو سرتاسری کار و زحمت همراه با خلقهایبخش پیرامونی نظام علیه ‏“یک در صدیها”‏است.‏ شرایط حاکم و بحران عظیم جهانی کهنظام با آن دست به گریبان است این حکم رابه یک ضرورت تاریخی تبدیل کرده است.‏۳_ امروز نظام جهانی سرمایه به بن بستو به آخر عمر خود رسیده است.‏ این نظامبه خاطر ‏“اشباع”‏ در امر انباشت دیگر مثلگذشته های تاریخی خود نمی تواند به مسائلو مشکالتی که در جامعه بوجود می آوردپاسخ ها و راه حل های حتی موقتی ارائهدهد.‏ در نتیجه برای اینکه خود را از اینبحران عمیق عبور دهد علیه نیروهای کارو زحمت در کشورهای خودی ‏)کشورهایمسلط مرکز = شمال(‏ از یک سو و علیهخلقهای کشورهای غیر خودی ‏)کشورهایپیرامونی = جنوب(‏ از سوی دیگر اعالمجنگ کرده است.‏ چالشگران ضد نظام بایدتوجه کنند که راه حل ها و بدیل های صد واندی سال گذشته که ممکن بود بتوانند تحتشرایطی سرمایه داری انحصاری را به عقبنشینی و حتی دادن امتیازات به کارگرانکشورهای خودی و خلقهای کشورهای غیرخودی وادار سازند امروز عمدتا کارائیخود را از دست داده و عمال ‏“بی ربط”‏ و‏“نامربوط”‏ گشته اند.‏ علت اینکه نگارنده بهاین امر تاکید می ورزد این است که هنوزبخش قابل توجهی از چالشگران ضد نظام‏)منجمله بخشی از مارکسیست ها(‏ که درصمیمیت و پایداری آن ها علیه بیدادگریهاو جنایات نظام سرمایه داری واقعا موجودنمی توان شک کرد،‏ معتقدند که می توان باتکرار و احیای راه حل ها و الگوهای صدسال گذشته ‏)قرن بیستم(‏ دوباره نظام را بهعقب نشینی و پذیرش ‏“مصالحه ی تاریخی”‏و حتی دادن امتیاز وادار ساخت.‏ واقعیت ایناست که اندیشه ی تکرار و احیای راه حل هاو الگوهای بدیل رایج در قرن بیستم _ اعمالمقررات و تنظیمات دولتی بر بازار)Market Regulation(,بازگشت به استقرار دوباری دولت هایرفاهی _ سوسیال دموکراسی به سبککشورهای اروپای غربی ‏)در دهه های ۱۹۵۰و ۱۹۶۰(، استقرار دولت های پوپولیستی_ رهائی بخش ‏“عهد باندونگ”‏ )۱۹۷۵_۱۹۵۵( و باالخره بازگشت و احیای سوتیسم‏)سوسیالیسم های موجود در قرن بیستم(‏ _جملگی منبعث از نوستالژیهایی هستند کههنوز گریبان این بخش از چالشگران ضدنظام را گرفته اند.‏ ولی تصور اینکه باز