Traumat dhe dukuritë psikologjike si pasojë e konfliktit, burim për ...

Traumat dhe dukuritë psikologjike si pasojë e konfliktit dhe të drejtat e njeriuttepër të jetë në dobi të vetëvetes edhe për të tjerët. 153. Për vërtetimin e vëllimit të vetëvrasjve zakonisht shfrytëzohenmasa statistiskore – shkalla e vetëvrasjeve. Shkalla e vetëvrasjeve fitohet nëraport me numrin e vetëvrasjeve dhe numrin e përgjithshëm të banorëve në njëterritor të caktuar. Shkalla në raport në 100 mijë persona nga popullata e15 Dhe mandej nëse e shqyrtojmë kontratën në të cilën e obligon njeriun dhe shoqërinë,do të shikojmë se çdo kontratë ëhstë e kushtëzuar dhe reciproke, që do të thotë se dotë shikojmë se çdo kontratë paraqet dobi të përbashkëta nëmes anëve të kontraktuara.Qytetari është i lidhur me atdheun e tij, me bashkëvendasit vetëm me lidhjen e mirëqenies,dhe nëse kjo lidhje është e ndërprerë ai përsëri është liruar. Nëse shoqëria ose ata të cilët eprezentojnë ndaj tij paraqiten sit ë pashpirtë, me padrejtësi ja bëjnë jetën të pamundur, tëpadëshiruar, nëse varfëria është turp që i kërcënohen në botë, pa zemër dhe pa turp, nësemiqët tradhëtar në fatkeqësi ja kthejnë shpinën nëse gruaja tradhtare i shkakton dhimbje tëmadhe në zemrën e tij, nëse fëmijët e padëgjueshëm dhe jo mirënjohës e kanë kuptuarpleqërinë e tij, nëse fati i tij ekskluziv e ka shikuar nga lënda ku ëhstë e pamundur që t’iafrohet dhe më në fundë nga cili do shkak i dhimbjes, brengosjes të vetëdijes, dëshprimi përte e kanë ofenduar pamjen e gjithë ësisë dhe ai këto mundime nuk mund t’i përballoj dhe leta lëshoj jetën për të cilën më andej mund të jetë vetëm shkretirë e rrëzikshme, me të largohetpërgjithherë nga atdheu jo njerëzor i cili nuk don të numëroj në famijët e tij, le të dalënga shtëpia e cila i kërcënohet që do tia shkatërroj kokën e tij, me të heqë dorë nga shtëpiame të cilën fat nuk mund më tepër të punoj dhe e cila mund të ja bëjnë të dëshiruar vetëmfatin e tij. A dëshirojmë që të arsimojmë njeriun i cili prej kur është bërë i padëshiruar pamjete për jetë në qytet i cili në mëshirë të fatit ka lindur, fillon në mëdhëngjimin e tij të fundoset?Nga atëherë, më cfarë të drejtë të mallokohet ai që vritet nga dëshprimi. Vallë ai njerii cili vdes bënë diçka tjetër që kjo të jetë e vetmuar? Vdekja është i vetmi shërim për dëshpriminatëherë hekuri është miku i vetëm, i vetmi ngushllues i cili mbetet të pafatmit. Gjersa shpresa i mbetet, gjer sa brengat i duken të qëndrueshme, gjer sa ai vetëveten e ledhatonqë njëherë do t’i shihet fundi, gjer sa edhe ai vetë i gjen kënaqësit e konsiderueshme meekzistencën, nuk pajtohet e të heq vetëveten nga jeta. Megjithatë, kur azgjë nuk e përmbanmë tej dashuria ndaj qenies së tij, që të jetohet edhe me brenga më të madhe, ndërsa që tëvdiset është obligim për atë që nuk dëshiron të jetojnë me brenga që të shpëtoj.Shoqëria e cila nuk mundet ose që nuk dëshiron ta afroj kurfar të mira i humbë tëgjithë a të drejtat mbi ne. natyra e cila ëhstë e qëndrueshme që ta bëj ekzistencën tonë, naurdhëron nga ajo të dalim. Duke vdekur e kryejmë njërën nga rolet e saj ashtu siq e kemibërë edhe me ardhjen në këtë botë. Për ata që pajtohet të vdes nuk ka brenga pa ilaq. Për atei cili refuzon të vdes, për ate më tej ka vetëkënaqësi të cilat e lidhin me botën. Në këto rasteme t’i ftojnë para vetës në ndihmë të gjithë ë forcat e veta dhe në të i kundërshtohet fatit icili e mundon, trimëria dhe burimet të cilat natyra edhe mëtej ia dhuron. Natyrapërgjithësishtë nuk e lëshon gjer sa t’i mbetet ndjenja për kënaqësi dhe ne shpresën që do tapresë fundin e pësimeve të veta. Sa i përket gjer te suveritetit të njeriut pësimeve të tija nukka fundë dhe atij nuk ëhstë i lejuar madje që edhe t’i shkurtojë. Feja e tij i urdhëron tëvazhdoj të duroj dhe të kukas; i ndalohet të ikë nga vdekja, e cila për te do të jetë vetëm nëhyrje në ekzistencën e pafatë pasise përgjitherë do të jetë i dënuar për ate që ka marr guximtë ndërpres para urdhëresave të lehta të Zotit të padhibshëm i cili jeton ta shikoj se si nëdëshprim është gërditur dhe i cili nuk i lejon njeirjt guximin pa lejën e tij ta lëshoj vendin nëtë cilën ai e ka emëruar.Duke pasur parasysh këtë jeta e njeriut të thjeshtë është me e rëndësishmja nga tëgjithë a të mirat patjetër duhet të parashikoj se a cili heq dorë nga jeta e vet në këte ështëdetyruar nga forcë e konsiderueshme e pamposhtur. Fatkeqësia tejmase, dëshprimi oseshthurja e cila në mashinën tonë e ka prodhuar dëshprimin është ajo që e udhëheq njeriun nëvetëvrasje. i ngushtuar me kundërshtime të ndryshme, ai është I detyruar të vijë nëmes rrugee cila udhëheq në gjysmëvdekjen e tij.E atdheu ose Familja nuk kanë as kurfarë drejtë të ankohen anëtarit i cili nukmund ta bëj të gëzuar dh eng ai nga I cili nuk ka më tepër që në shka të shpresojë. Që të jetëI dobishëm atdheut të tij ose familjes së tij është e obligueshme njeriu ta dëshirojnëvetëekzistencën e tij, të ketë interes për ta ruajtur, të I dëshirojnë lidhjet që me të tjerët elidhin dhe të jetë I aftë të kujdeset për fatin e tij. Më në fundë që të jetë I dënuar, në atë botëdhe që të pendohet për veprimin e tij, vetëvrasësit duhet vetëveten ta tejkaloj dhe sipas kësajkjo në qëndrimin e tij të ardhëm t’i I bartë organet e tij, ndjenjat e tij, kujtimet e tij, idetë etij, mënyrën e tij të tashme të ekzistimit dhe të mendimit. Hollba, P.Sistem Prirode faqe 196-202.36