studie over zindelijkheid in de kleuterschool - LOGO Antwerpen

Ook Schum et al. (2001: 83) kwamen tot de vaststelling dat leden van culturele minderheden, in
hun onderzoek Afrikaans-Amerikaanse kinderen, vroeger beginnen met
zindelijkheidstraining. Ze kwamen hiertoe bij de uitvoering van hun onderzoek aangezien ze
het moeilijk hadden met de rekrutering van zwarte kindjes omdat die reeds op een leeftijd van
15 maanden met zindelijkheidstraining begonnen, wat onder hun leeftijdslimiet lag. Een
verklaring voor het vroegere aanvangen met zindelijkheidstraining bij Afrikaans-Amerikaanse
kinderen vonden ze in het feit dat deze kinderen sneller motorische vaardigheden verwerven.
Spock en Bergen (1964: 114) kwamen tot de vaststelling dat men in vele ‗primitieve‘ culturen
36 of zelfs 48 maanden vroeg genoeg vindt, terwijl men in de Verenigde Staten, Groot-
Brittannië en Japan de training volbrengt voor de leeftijd van 24 of zelfs voor 12 maanden.
Dit komt overeen met de hoge graad van organisatie van deze culturen, hun nadruk op
hygiëne en de complexiteit van de andere eisen die men aan het kind oplegt.
2.4.2.2 Dokters en kinderartsen
Na de bespreking van de familie richten we ons tot de kinderartsen. Uit een aantal
onderzoeken blijkt dat zij een belangrijke rol kunnen spelen in het zindelijkheidsproces.
Dokters en kinderartsen hebben hiertoe een aantal middelen die we verder in deze paragraaf
zullen bespreken.
Eerst geven we aan welke trainingsmethode artsen aanraden. Zo leidden Polaha et al. (2002:
424) uit hun onderzoek af dat pediaters de stapsgewijze, passieve methode van Brazelton
verkiezen boven de snelle, intensieve methode van Azrin en Foxx. Ook een andere studie
toont aan dat 72% van de kinderartsen een kindgeoriënteerde methode, zoals die van
Brazelton, aanbevelen (Horn et al., 2006: 7). Slechts enkele pediaters ondersteunen daarentegen
de structurele gedragsmethode, een meer intensieve training.
Kinderartsen spelen ook een belangrijke rol bij het zindelijkheidsproces zelf. Zij helpen
ouders bij het kiezen van de juiste methode, verstrekken informatie, helpen mee de rijpheid
van het kind te bepalen, geven tips over wat wel en wat niet te doen, enzovoort (American
Academy of Pediatrics, 1999: 1364-1366).
Berk en Friman (1990: 281-282) schrijven een viervoudige rol toe aan kinderartsen. Ten eerste
moeten ze ouders ontmoedigen steeds aan hun kind te vragen of ze naar het toilet moeten. Ze
41