Tekst - Vlaams Parlement

-144- Vlaams Parlement - Vragen en Antwoorden - Nr.8 - Mei 2006
INGE VERVOTTE
VLAAMS MINISTER VAN WELZIJN, VOLKSGEZONDHEID EN GEZIN
ANTWOORD
op vraag nr. 132 van 22 maart 2006
van TOM DEHAENE
In uw vraag om uitleg van 31 januari 2006 vroeg u of het opportuun was om het gebruik van
materialen (laminaten voor deuren, kasten, meubilair) die vandaag beschikbaar zijn en die de verdere
verspreiding van de MRSA-bacterie tegengaan en de bacterie zelf zouden vernietigen, te promoten. U
verwees hierbij naar een proefproject in het Universitair Ziekenhuis Antwerpen.
In mijn antwoord stelde ik reeds dat in de ziekenhuisbouw steeds gebruik wordt gemaakt van
hoogwaardige materialen waarbij hygiënische aspecten, zoals een gemakkelijk onderhoud en
reiniging, een belangrijke rol spelen.
Het UZ Antwerpen heeft bij de recente verbouwing van hun keuken gebruik gemaakt van laminaat en
staalplaten met een anti-bacteriële werking. De producent promoot dit product als anti-bacteriologisch
op basis van een certificering door het in Bischofhoven (Oostenrijk) gesitueerde privaat
proeflaboratorium “Centrum für Hygiene und medizinische ProduktSicherheit”. Er zijn momenteel
geen officiële Europese instanties of nationale instanties die dergelijke MRSA-resistente materialen
reeds officieel certificeerden of het gebruik ervan adviseerden in het kader van MRSA aanpak. Voor
België is de certificatie van producten met chemische / toxicologische eigenschappen een bevoegdheid
die valt onder de Federale minister bevoegd voor Volksgezondheid. Certificering van fysische
eigenschappen valt onder de bevoegdheid van de Federale minister bevoegd voor Economie.
Het UZ Antwerpen opteerde voor dit materiaal in de eerste plaats voor de algemeen goede kwaliteit
van het product. De gepromote anti-bacteriologische eigenschappen vormden niet het doorslaggevend
argument. Het gebruik van dit materiaal in het UZAntwerpen is momenteel niet gelinkt aan een
wetenschappelijk onderbouwd proefproject.
In de literatuur zijn er inderdaad studies zoals deze van Shigeharu Oie, (Biol. Pharm. Bull. 2005), die
aangeven dat bepaalde materialen zeker dienen gemeden te worden in het kader van de MRSA
problematiek, omwille van het feit dat ze slecht te desinfecteren zijn. Voorts zijn er ook enkele studies
die aantonen dat gebruik van bepaalde materialen de bacteriegroei sterk kunnen verminderen. Er zijn
momenteel echter geen wetenschappelijke aanbevelingen rond het gebruik van deze materialen in de
aanpak van de MRSA problematiek. Zo is het oppervlak van materialen geen primaire
besmettingsbron van MRSA, wel besmette handen en bestaat bij het permanent gebruik en op grote
schaal van desinfectantia een potentieel gevaar op selectie van weer andere resistente kiemen. Ik
wacht dan ook op eenduidige wetenschappelijke aanbevelingen die deze materialen effectief mee
opnemen als essentieel onderdeel van MRSA preventie, alvorens deze materialen daadwerkelijk te
promoten. Actueel bestaan de maatregelen voor MRSA preventie nog steeds uit 3 belangrijke
aspecten: rationeel antibioticagebruik, (hand)hygiëne, en passende isolatiemaatregelen.