Tekst - Vlaams Parlement

Vlaams Parlement - Vragen en Antwoorden - Nr.8 - Mei 2006 -347-
• Vangen met netten is een omslachtige organisatie met honderden meters netten ( die
bovendien het mikpunt van sabotageacties kunnen zijn), veel medewerkers en minder
kans op slagen. Tevens moeten de dieren opgejaagd worden, wat veiligheidsproblemen
meebrengt voor drijvers en verkeer, maar ook stress voor de dieren zelf. Een dergelijke
operatie kan ook niet uitgevoerd worden zonder de vrijwillige medewerking van de
eigenaars en jachtrechthouders (tenzij de burgemeester dit op basis van art. 135§2 ‘manu
militari’ verplicht).
• Ook verdoven is niet vanzelfsprekend. Het dier moet veel dichter benaderd worden (30
meter i.p.v. 200 meter), de dosis mag niet te zwaar (dood van het dier) of te licht (geen
resultaat, mogelijk verdrinking in het water na de vlucht) zijn en deze dosis kan niet
aangepast worden in de korte tijd dat een schot mogelijk is.
Daarom zijn er tot nog toe volgende methodes aan de orde geweest: het vangen met vangkooien,
het schieten met de kogel vanop hoogzit en een bestrijding onder de vorm van een drukjacht.
• De vangkooien zijn gemaakt naar een model gebruikt in Duitsland en Frankrijk. Als
lokmiddel worden aardappelen, maïs, chocolade, enz. gebruikt.
• Het schieten met de kogel vanop hoogzit staat garant voor een zuiver (geen nodeloos
gekwetste dieren) en veilig (de kogel boort in de grond i.p.v. kilometers ver gevaarlijk te
zijn) schot. Gezien de evers vooral ’s nachts de dekking verlaten werd de mogelijkheid
geboden om ook bij nacht te bestrijden.
• Bij een drukjacht worden de dieren niet opgejaagd (zonder honden, enkel speurhonden om
eventueel gekwetste dieren op te sporen) maar op een zachte wijze gestimuleerd om uit de
dekking te gaan.
De situatie op het terrein is als volgt. Feitelijk wordt de populatie geschat op een twintigtal evers
en vijf edelherten. Over het algemeen wordt het vinden van de dieren als de grootste
probleemfactor beschouwd. Door middel van vangkooien zijn er zodoende nog geen dieren
gevangen, ook al omdat de evers zeer wantrouwig zijn en overigens voldoende eten vinden. Wat
de jacht vanuit hoogzit betreft is er tot nog toe één officiële registratie van afschot van een ever.
Tot slot vond er één drukjacht plaats begin februari, met logistieke ondersteuning van de politie.
Door de aanwezigheid van een infrarood-camera had men de dieren doelgericht moeten kunnen
lokaliseren, doch door weersomstandigheden kon de helikopter niet opstijgen. Enkel de edelherten
werden gezien, maar zij keerden zich tussen de drijvers en schutters, waardoor een veilig schot
onmogelijk was.
Aangestipt moet worden dat er ook aan één zwaargewond dier het genadeschot werd gegeven. Dit
dier bleek eerder getroffen te zijn door schroothagel (wat verboden is – dit wijst op stroperij) en
leek betrokken te zijn geweest bij een verkeersongeluk. Hoewel er alles bij elkaar officieel slechts
twee evers geschoten werden is er aldus een zeer sterk vermoeden dat meerdere evers gestroopt
zijn. Noch voor de dieren (gebrek aan zorg voor gekwetste dieren), noch voor de veiligheid
(schieten vanop de grond met de kogel, onvoldoende terreinkennis, …) is dit een gewenste
situatie.
Ook dient een kanttekening gemaakt te worden voor de edelherten. Ook met deze dieren is al een
verkeersongeval gebeurd en is al schade vastgesteld aan jonge bosaanplantingen. Algemeen wordt
aanvaard dat deze dieren gemakkelijker te benaderen zijn. Toch zijn er ook hier, ondanks herhaald
aandringen, geen resultaten (schieten of afvangen) geboekt.
3. De vergoeding van wildschade veroorzaakt door jaagbaar wild wordt vastgesteld volgens de
gewone rechtsregels. Het moet gaan om belangrijke wildschade. Dit is een feitenkwestie die
desnoods door de rechtbank moet worden opgelost. De jachtrechthouder is in principe
aansprakelijk voor de schade veroorzaakt door jaagbaar wild afkomstig van zijn gronden, althans
voorzover een fout kan worden aangetoond volgens het principe van artikel 1382 van het
Burgerlijk Wetboek. Een arrest van het Hof van Cassatie van 20 september 2004 heeft immers
duidelijk gesteld dat het loutere feit van het bestaan van belangrijke wildschade niet volstaat om
de jachtrechthouder aansprakelijk te stellen; de schadelijder moet ook bewijzen dat die wildschade