MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

“MEKTUPLAR”DAN “ANADOLU BÜYÜSÜ”NE
-Renklerle bize yüreği anlatan
Ressam: Ümit PARSIL-
BÜKRA’DAN ŞEMS’E YÜREK YELPAZESİ:
“MEKTUPLAR”
Bir rüzgâr esti Doğu’dan Batı’ya… Bir rüzgâr
esti çölden yeşil vadiye… Bir rüzgâr ki binlerce
yıl kimseler eremedi sırrına. Kimine göre
“karalardan denize” esiyordu rüzgâr; kimine
göre “çölden üç tarafı denizlerle kaplı karaya”…
O esişle bir ses yankılandı ansızın: Gaipten gelen
bir ses… Gaiptendi, gaiptendi… Ya da Altaylar’dan
denizlere… Yok, yok bu ses: Altaylar’dan yürek
kayıklarına vuran ses… O Davudî ses, geldi
yetişti bir gün!.. Herkes emindi artık; ses yüreğe
erişmişti. Bir rüzgâr esti, o tılsımlı sesle… Ve
sesin ardına takılmış envâi çeşit renkle bezenmiş
“yelpaze”si ile…
Kimseler çözemedi; belki de, rüzgârı da sesi
de, aşkı da insanoğluna taşıyan o rengârenk
yelpazeydi… Yelpaze geldi ve takıldı; üç tarafı
denizlerle kaplı bereketli bir karaya. O kara ki;
adı ANADOLU… Ne büyük rüzgârdı o! Ses anlattı
bize, hakikati. Yelpaze taşıdı bize; renklerle
birlikte Ay’ı, Güneş’i, Deniz’i, Mektup’u, Gül’ü,
Gönül’ü…
Hakikatti anlatılan; hakikatti, ezelden ebede
taşınan. Hakikatti ama; kimine düş, kimine
gerçek kayığı ile taşınmıştı. Kimine ayan beyan
ortada idi; kimine yüzyıllardır çölde ve vahada
aranan sır… Hakikat rüzgârı, insanoğlu için evvela
Bükra’yı taşıdı Anadolu’ya. Yetmedi; aşkı taşıdı,
yüreği taşıdı, gülü taşıdı. Yetmedi; Mevlânâ’yı
taşıdı. Yetmedi; Şems’i taşıdı. Yetmedi; Mektup
taşıdı: “İki Deniz” arasında… Yetmedi, hasret
taşıdı, yazı taşıdı, renk taşıdı…
Bükra! Denizlerden kopup gelen Bükra! Bir
sır bıraktı; bu, yürek
dolu, bereket dolu,
renk ve hikmet
dolu topraklara.
Uzak diyarlarda
yaşadığı denizlerden
getirdiği sırrı sakladı
Anadolu’nun bağrına…
Bükra’yı hayal meyal gördü,
görebilenler; Bükra’nın
sırrına
erebilenler…
Yürekler, bu topraklarda o
sırrı bulmak için yandı…
Kimine göre uykuyu
severdi, sessizdi, sinsiydi,
Bükra… Ama yemyeşildi,
yürekliydi, bereketliydi...
Asildi… Kimine göreyse
onlarca ejderhayı
deviren kahramandı o.
Güçlüydü, cesaretliydi…
Ejdarhanın karnındaki
“ateş”i almıştı da, taa
Anadolu’ya getirmişti.
Kuyruğunda saklamıştı
ateşin sırrını ya da sır
dolu ateşi…
“Yelpaze” sûretindeki o sır binlerce yıldır
Anadolu’da gizli… O giz, Anadolu’yu benzersiz
ve paha biçilmez hazine kıldı, sonsuza dek… Bu
ateşti, bu sırdı Anadolu’yu yakan. Yakan, hikmetli
kılan, renge gark eden… Muazzam bir hazine ve
şifa kaynağı yapan da, yemyeşil Bükra’nın ateşinin
sırrı idi. Anadolu’da yanan her yüreğin en az bir
rengi, Bükra’nın yelpazesindeki renklerdendi…
Bunu her yürekli, yürekten duydu…
101