MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

More documents

Recommendations

Info

Muhsin Dede yarıyıldan fazla zamandır gelirdi buraya. O tartının ardında, gelip geçenler önünden sürüklenip giderken gördüğü tüm yüzleri dikkatle inceler, sanki daha sonra üzerinde çalışmak üzere beyninin bir noktasında istiflerdi. Baktığı bütün gözlerde aynı kıvılcımı arar, aradığının o olmadığını anladığında ise farkında olmadan başını iki yana sallardı. Her seferinde aynı heyecanla usanmadan arıyordu gelecek olanı. İşte yine varmıştı köhne, yeşilimsi köprüye. İçinden yükselen hissi neye yoracağını bilemeden, kendisine biçtiği ufacık yere oturup yanında getirdiği tartıyı meraklı bakışların arasında özenle ön tarafa yerleştirdi. Eskiden olsa bu meraklı yüzleri sürekli yanında taşıdığı resim defterine kaydeder, büyük bir aşkla çizdiği tablolarına sima olarak eklerdi. Tablolarının ilginç bir özelliği vardı. Sadece insan yüzü üzerine yapılan çalışmalardı bunlar. Tuhaf bir ilgiyle insan yüzlerini irdeler, bazen birinin gözlerini başka bir yüzle birleştirip yeni oluşturduğu kimlikleri resmederdi. Bu alışkanlık küçüklüğünden beri süregelen çizme sevdasıyla birlikte, hayal ederek başlamıştı. Etkileyici bir surat ifadesini çizerken adeta büyülenir, tuvale yansıttığı çizgileri ete kemiğe büründürerek, görünen duyguyu kendisi de yaşardı. Hatta ağlayan bir yüzü çizerken, gözlerinin sulandığını ancak resim bittiğinde fark ederdi. En son çizdiği “Buzdaki Aşk” adlı tablosundan sonra eli fırçaya varmasa da o günlerden burnuna çalınan kekremsi havayı solumaktan hoşnut olurdu. “Kalp krizi.” demişlerdi yıllardır aynı sevgiyle bağlı olduğu eşini aniden kaybettiğinde. Ne de kolay söylemişlerdi, “Öldü” kelimesini. Oysa Muhsin Dede hiç inanmamıştı öldüğüne, bir gün ölebileceğine. Nitekim öylesine güçlü bir kadındı ki... Vefat haberini hemen vermemişlerdi yakınları. Sezdirmemeye çalışarak ertelemişlerdi, yeniden canlanma ihtimalini düşünerek bekletmişlerdi sanki verecekleri haberi. Yoğun bakım ünitesinin önündeki kalabalıktan yankılanan tiz çığlıktan anlamıştı Muhsin Dede, eşinin geri dönmemek üzere çekip gittiğini. Anlamıştı da tek söz edememiş, susmuştu. Hem de öyle bir suskunluktu ki, içi boşalmış, konuşabildiği bir dili olduğunu unutturmuştu. Gözleri, hissettiklerine inat kupkuru. Anlayamamıştı. Çevresini izliyordu. Donuk. “Bu insanlar neden sessiz sinema oynar gibi tuhaf hareketlerde bulunuyorlar böyle? Sahi oyun oynuyorlarsa bile bu kadar abartılı hareketlere ne gerek var? Hem hastanede oyun mu oynanır canım! Yok, yok. Oyun oynamıyorlar.” diyordu kendi kendine. Uzaklardan sesler işitiyordu Muhsin Dede. Çok uzaklardan. “Muhsin Amca konuşsana!”, “Bari sen güçlü dur, en güçlü olman gereken gün bugün.”, “Seher Teyze de seni dimdik görmek isterdi.”, “Neden tepki vermiyorsun?”, “Muhsin Amcaaa!” Bir kaç kez konuşanları süzdü Muhsin Dede. Duyuyor konuşamıyordu. Konuşuyor anlatamıyordu. Anlıyor karşılık veremiyordu. Dili ağzının içinde şişmiş ve uyuşmuştu, sanki hiç yoktu. Yüzme bilmediğini suya düşmeden aklına getirmeyenler gibi çırpındığında, onu uyandırmak için yüzüne su serptiklerini fark etmesiyle hıçkırıklara boğulması bir olmuştu. -Seheeeeeerr! Az sonra en alt kattaki ıssız koridorda bulmuştu kendisini. Yanında iki kişi, koluna girmiş destek veriyorlardı ona. Kim olduklarını bilemeyecek kadar geçmişti kendinden. Tutmasalar kollarından, bir kumaş parçası gibi yığılacaktı yere. Kafasının içinde binlerce kişi konuşuyordu. Birbirleriyle yarışırcasına anlatıp duruyorlardı, ne söylediklerini kendileri bile anlamaksızın. Gökyüzünün boşluğunda yürür gibiydi. Ayaklarının altı hissiz. Gri bir kapıdan içeri süzüldü sabırsız kalabalık. Arka sıralarda o anda tanıyamadığı kişilerin ardından, amaçsızca içeriye adım atmıştı. Bir ürpertiyle donakaldı. Garip bir odaydı burası. Karşı duvarda kocaman çekmeceleri andıran gri metal görünüşlü dolap dışında bir şey yoktu. Gözlerinin önünde dans ettiği için net göremediği yeşil renkteki rakamlara anlam vermeye çalışıyordu:-18. 80
Açılan çekmecelerden birinin önündeki kadın çekmişti dikkatini. Dövüne dövüne ağlıyordu. Orada her ne varsa yaklaştıkça sesler yükseliyor, tiz çığlıklar duyuluyordu. Ardından gelen itiş kuvvetiyle kendini bir süredir uzaktan incelediği gri dolabın önünde buldu. Açık “çekmece”den görünen bir kadın suretiydi. Gözleri kapalı derin bir uykunun beşiğinde gibiydi. Sarımtırak cildi huzurlu bir gülümsemeyle kaplanmıştı. Epey vakit orada öylece yüzünü seyrettiği bu kadın, SEHER! İyi ama neden bu soğuk odada ve çekmecenin içinde yatıyordu? Üşümüyor muydu? O sahneden hatırlayabildiği son anlar beyninin içinde durmadan sıraladığı bu sorulardı. Geri kalanı kopuk bir film şeridi. Sonrasında neler olduğunu ne kadar düşünürse düşünsün hatırlayamadı. Yıllar sonra, yaşadığı şokun etkisiyle gidip gelen hafızasından dolayı o anları hiç yaşanmamışçasına anımsayamadığını anladı Muhsin Dede. Bununla birlikte “gözümün nuru” dediği kızının kayboluşunun tam da o günlere rastladığını düşündü. Annesinin vefat ettiğini anlayamayacak kadar küçük yaşta olan kızı yaşanan hengâmeden korkup, kimseye sezdirmeden uzaklaşmıştı cenaze evinden. Kızının kaybolduğunu ancak günler sonra, verilen ilaçların etkisiyle kendine geldiğinde fark etmiş fakat bunun için gecikmişti. Kime sorsa, nereye başvursa bulamamıştı kızını. Gençken tanınmış bir ressam olmak istemişti Muhsin Dede ancak ailesinin zoruyla mühendisliğe adım atmış, yoğun iş programı sebebiyle içinde mütemadiyen boy veren “ressamlık” aşkını susturmak zorunda kalmıştı. Bu suskunluk, görünen kısmıydı yaşamının. Karnında aylarca büyüttüğü çocuğunu ansızın düşüren bir anne gibiydi. Anneliği tadamadığı halde içinde bulunan eksikliğin hiç geçmemesi gibi. Dikenli. Ruhuna yerleşen bu eksiklikle nefes almayı öğrenmişti Muhsin Dede. Üstü örtülmüş hayalini gün yüzüne çıkarmamak için resim çizmeyi bile bırakmıştı. Ta ki yaşadığı büyük yıkımdan sonra eski alışkanlığı nüksedene dek.. Ümitsizliğin onu sarıp sarmaladığı günlerin birinde, Seher Hanım’ın yüzünde gördüğü en son ifadeyi resmetmişti. Morgdaki görüntüsünü. Resmi çizerken kâh ağlayıp dizlerinin üzerine düşmüş kâh karısından geriye kalan hoş anıları hatırlayarak gülümsemişti. Ama her bir çizikte yeniden yaşadığı o günü kâğıda nakşederken, gençlik hayallerini gerçekleştirecek tabloyu çizdiğini bilememişti. Kol kola girmiş, koyu sohbetler eşliğinde yürüyen sevgililer; neredeyse kendi ağırlığındaki çantasını taşırken altında titreyen bacaklarını zor zapt eden öğrenciler (Onların şaşkınlıkları Muhsin Dede’yi gülümsetirdi.), Sabah ve akşam olmak üzere günde iki kez karşılaştığı, her daim koşar adım yürüyen memurlar, hafta sonları omuzlarına aldıkları yavrularıyla gezintiye çıkan ebeveynler ve daha birçok insan türevi. Üstüne giydiği süveterin de etkisiyle tepedeki güneşten ona ulaşan sıcaktan epeyce bunalmıştı. Cebindeki mendille alnında biriken terleri silerken etrafına göz attı. Dikili ağaçlar yeşillenip, çiçek açmış gülümsüyordu. Yalnız yaşadığı uzunca zamanın ondaki karşılığı bu olmuştu, doğanın dilini okumak. Sözgelimi sıklıkla yürüdüğü orman yolundan geçerken çevresinde tiz bir sessizlik hâkimse bilirdi ki; az önce burada üzücü bir olay cereyan etti. Ve bu duyduğu kasıntı koku, yemyeşil ağaçların omzuna tüneyerek onları mutsuz etti. Bu durumda hissettikleri dış görünüşüne de akseder, yüzüne hüzün bulutları çökerdi. Kimi zaman gün boyu etkisinden kurtulamaz etrafına bakan gözleri bulanıklaşırdı. Veya ağaçlar neşeyle salınıyor dallarında kuşlar ötüşüyorsa bu huzur, ruhuna nakış nakış işlenir içinde tarif edilemeyen hoş bir etki bırakırdı. 81
Page 2 and 3:
2
Page 4 and 5:
75 ‘Masal Gibiyim’ - Mustafa Ç
Page 6 and 7:
Böylesi yanan, yandıran âşıkla
Page 8 and 9:
Biz, dergimizin yürüyüşüne ç
Page 10 and 11:
GÖKLER GÜRLEMİYOR ARTIK Bahaetti
Page 12 and 13:
VASİYET Ali Haydar Tuğ Akşam bir
Page 14 and 15:
14 ‘Niçin benim olan dil, beni y
Page 16 and 17:
16 “… Halbuki; ideal dünyayı
Page 18 and 19:
BİLGE PINARINDAN YEŞEREN TOHUMLAR
Page 20 and 21:
Geleceğini garanti altına almakta
Page 22 and 23:
UZAT ELLERİNİ Ayten Başabaş Dir
Page 24 and 25:
Bütün bu hatıraları döne döne
Page 26 and 27:
26 Sibirya’nın kışını anlaya
Page 28 and 29:
AKLIMDA BÖYLE KALMIŞ Təranə TUR
Page 30 and 31: 25 m yükseklikten bir ırmağa atl
Page 32 and 33: GENÇLER YARINLARDIR Oktay HACIMUSA
Page 34 and 35: GAMLI MUSİKÂRLAR 1 Elizaveta Miga
Page 36 and 37: Gece Gecenin serinliğinde doğan A
Page 38 and 39: -O da ne mi öyle? Buz işte bildi
Page 40 and 41: ESKİ TAKVİMLER Halil İbrahim Öz
Page 42 and 43: Ben afacan, o masum bir köylü kı
Page 44 and 45: Y a p t ı ğ ı m bu işleri bana
Page 46 and 47: 46 Önce elekle unu elemesi lazım
Page 48 and 49: Hayat koşturmacasının içinde is
Page 50 and 51: Bilirik ki, insanların m ö v c u
Page 52 and 53: Y ə q i n l i k xüsusunda insan v
Page 54 and 55: 54
Page 56 and 57: Gençler! “Bir mü’minin diğer
Page 58 and 59: Eskiden gönüller genişti diyebil
Page 60 and 61: Geriye kalıyor iki şey: Tebliğ n
Page 62 and 63: Biz gençlere vermek istediğiniz
Page 64 and 65: YAHYA KEMAL’İN 60. ÖLÜM YILDÖ
Page 66 and 67: 66 Sanki birileri onu, beni buraya
Page 68 and 69: ÇOCUKLUĞUM Reyhan DAĞ Sımsıkı
Page 70 and 71: “Sonsuzluğa kanatlanmaya hazır
Page 72 and 73: Gitti garptan şarka savaşla durma
Page 74 and 75: 74
Page 76 and 77: ÖLÜM YOLCUSU Sefa ALPTEKİN Aslı
Page 78 and 79: Her istediği, değişen sistem ile
Page 82 and 83: Bugün de öyle olmuştu. Tabiat Mu
Page 84 and 85: KERBELA AH Hasan Tahsin SÜRÜ “K
Page 86 and 87: Köyünü çevreleyen dağların ö
Page 88 and 89: 88 yAZAR VE ESERİ
Page 90 and 91: 90 Bu çalışma, han duvarları ve
Page 92 and 93: ir volkan gibi coşup gelen derin b
Page 94 and 95: Hüseyin Siret Bey, her gün çekti
Page 96 and 97: 96 Mehmet GÜRSOY’un ‘KÜTAHYA
Page 98 and 99: Hiçbir ahlak kendi kurallarının
Page 100 and 101: 100 ÜMİT PARSIL’IN ÇALIŞMALAR
Page 102 and 103: Bu şifaya, bu ateşe, bu renge ko
show all

MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?