MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

Her istediği, değişen sistem ile kendisinin
hizmetçisi ve istenileni yapmakla mahkum
olarak görülen varlıklar anne-baba varken,
kendisi neden kalksın ki? Rastladığım bir olayı
anlatayım sizlere: 11 ve 14 yaşlarında bulunan
iki erkek çocuğunun oturduğu bir ortamda, bir
sofra kuruluyordu: “Kalkıp da yardım edin, bir
tabak getirin” denildiğinde; o çocuklar “işleri
ne ki getirsin onlar” dediler. ‘Onlar’ denilen
kişiler evin hizmetçisi değildi; maalesef,
o kocaman çocukların anneleri, teyzeleri,
halaları, anneanneleri hatta babaanneleri bile
vardı. Artık ‘onlar’(yani kastettiğim o gerçekten
küçükler), kullanmaya o kadar alışmışlar
ki karşısındaki büyüklerini hizmetçi olarak
görmeye başlamışlar. Bir ortama gelen çocuğun
ilk gördüğü şey; büyüklerin elleri değil, biran
önce prize en yakın koltuk... Ağızlarına sakız
olmuş, o iğrenç küfürler ile bu küfürleri sıradan
dostluk kelimesi olarak görmeleri ise bu neslin
en değişen ve en anlaşılmaz özelliği. Zira biz
anneye babaya büyüklerin yanlarında bir şey
demeye çalışırken biri duyacak diye ağzımızdan
korkarken; şimdilerde, hiç sakınmadan bağıra
bağıra o küfürler büyüklere zikrediliyor. Birçok
büyük yaşta insanın bilmediği, ayıp gördüğü
cümleler dökülüveriyor ağızlarından. Annesini
babasını döven evlatlar, gelinler, damatlar
var bu dünyada, hayretler içinde kalsak da…
Büyüklerin karşısına geçmiş, oturacak yer
bırakmadan uzanan gençlerle yaşıyoruz.
Kocaman evlere sığmayan küçücük insanlar
olduk… Tazık bize… Artık evine arabasına
binlerce lira harcayan ve bunlar için borçlar
altına giren insanlar, aldıkları hiçbir maaşı
beğenmeyip yetmediğini iddia ediyorlar.
İnsanoğlunun gözü nasıl da açlaştı? Eskiden
üç kuruşa “Elhamdülillah geçinip gidiyoruz,
yetiyor” denirdi ve o üç kuruşla kaç evlat
nerelere getirildi. Şimdi, binlerce lira gelir, evler,
arabalar hâlâ yetmiyor. Bu kanaati unutmuş
büyüklerin cevapları; evlatlarını okutmanın
zorluğu… Kültürün bile para ile olduğuna inanan
zihniyetler var, günümüzde. Geçmişte o yoklukta
bilginin çoğaltılmasının zorluğunda okuyan,
nice kültür sahibi insan vardı Bilgiye, aktiviteye
bu kadar kolay ulaşabilecek bir çağda ikem
‘yok, bizim gelirimiz yetmiyor’ ile. ‘elimdeki bir
iki tane çocuğu okutamıyorum’ demek; nedir,
ne ola ki? O zaman, aile için, insanlık için bazı
şeylerden fedakârlık etmek nerede kaldı?
Bence evin olmasın, araban olmasın; hadi onlar
olacaksa, bu kadar lüks eşyaların olmasın…
Olmaz mı? Nasıl olurda bu kadar rahat bir
çağda geri kalabilirsiniz, geri ve mahkum
kaldığınızı iddia edebilirsiniz ki. Kendinizden,
zevklerinizden, vaktinizden fedakârlık edin…
Sonuçta o çocuklar sizin dünyaya getirdiğiniz ve
bakmakla yükümlü olduğunuz emanetler.
Küçükler, büyüklere emanet… İşte tam da
burada, bir iki noktayı karıştırmamalıyız: Sen,
evladın için her şeyi yap, okut, eğit, kültürlü
bir birey olarak yetiştir. Bütün bunlar şart…
Ancak kendini bir hizmetçi olarak gösterme,
takdim etme, ortaya serme. Evladının da
ayakları üzerinde durmasını sağla…Çocuğun
da bazı ihtiyaçlarını karşılama sorumluluğunu
kendisi yerine getirsin ki zorluğu görsün; sana
ve insana, hatta kendisine saygıyı anlasıné
Sen ona bilgisayar al, telefon al, istediği bütün
oyuncakları al, istediğini yedir istediğini giydir;
tamam! Ama sonra da kalan her şey ile, kendi
lüksünü sağla. Eee, evladın otursun diye, elinden
geleni onun yerine sen yaptıktan sonra bu çocuk
nasıl kalkıp da bir kâğıt karalayacak, bir spora
katılacak, kendini geliştirecek ki? İyi düşünmen
gerek. Aslında, bana kalırsa, küçülmeyi
büyükler tercih etti; küçükler de büyümek
zorunda kaldı…Hem de gerçek ‘büyüklşük’ü hiç
anlamadan, hiç yaşamadan… Böylesi kocaman
‘boşluk’u doldurma için ne yapacaksın, şimdi?
Küçüklere bildikleri her şeyi ailesi; büyükleri
öğretmedi mi, öğretmez mi? Yaşama açılan
perdeleri büyükler açar küçüklere… Büyükler
istedi, küçükler büyüdü; büyükler istedi,
yüzyılın nesli değişti…
78