MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

Eskiden gönüller genişti
diyebilir miyiz?
Tabii; gönüller genişti. Şöyle söyleyeyim:
“Eskiden dünyamız küçüktü, ahretimiz büyüktü;
şimdi dünyamız büyüdü, ahiretimiz küçüldü.”
Onun için, Kur’an’da Allah’a inançtan sonra en
önemli inanç, ahiret inancıdır. Peygambere
iman, meleklere iman… Hani altı tane sayıyoruz
ya! Hesap gününe inanmak, en önemli şeydir
Kur’an’da.
O yüzden beraber geçer, Kur’an’da; “Allah’a ve
ahirete inanırlar.” diye. Çünkü Allah Resulüne
itiraz eden müşrikler de;“Biz öldükten sonra
dirilecek miyiz?” diye sorarlar. Ahiret olmadığını
düşünsenize bir, hesap yok ki! Peygambere inan
inanma; Kuran’a inan inanma; meleklere inan
inanma… Düşünebiliyor musunuz? Ama ahiret
inancı, insanı disipline eder.
Gençler önlerinde güzel örnekler gördüler
de mi; bu disiplinden uzaklaştılar? Hayır!
Yok yani, gençler önlerinde güzel örnekler
görselerdi; bizden ‘iyi’ görmüş olsalardı;
gençler de iyi olurdu. Bugün, Müslümanların
en fazla kayba uğradı şey şu: Bizim yaşlardaki
makama, şöhrete, paraya, mala mülke sahip
olan herkes, sahip oluncaya kadar iyiydik. Ya
sahip olduktan sonraki kaybımız nedir? Ahiret
inancı zayıfladı. Ahiret inancı soft hale geldi,
yumuşak hale geldi. Yani şeffaf hale geldi. Koyu
ve katı olan fore kazakları var ya; bataklıkta
bina yapıp gökdelenler dikiyorlar ya! Biz, o
kazıkları kaybettik. Biz de kaybettik! Yukarıda
anlattığım, gençlerle sohbet ettiğim dönem,
Erzurum dönemidir. Yani o dönem muhteşem
bir dönemdir; hem benim için hem gençler için…
Çünkü sabahtan okurdum, namazdan sonra
Kuran’ımı, mealimi ve başka kitap; mutlaka
okurdum. Ondan sonra fakülteye giderdim.
Benim ziyaretim çok olur, bütün fakültelerden.
Dolayısıyla her gelene anlatırsın, her gelene
anlatırsın… Onun için (anlattığım için) aklımda
kalır. Yani öğretirken öğrenirsin. Ben hala 40- 50
yıllık bazı şeyleri anlatırım. Nereden hatırladım?
Orada –o dönemde- anlattığım için anlatırım.
Onlara derdim ki: “Şimdi bizim ehli dünya
dediğimiz, dışladığımız; -yani bugünkü tabirleötekileştirdiğimiz
insanlar, bizim neyimize
bakacaklar da özenecekler? Biz, “yokken”
iyiydik. Yani, ‘bize bir milat koy’ derseniz; 1994’e
kadar iyiydik, 94’ün 31 Mart’ına kadar iyiydik.
Niye 94’ün Mart’ı? Çünkü belediye Mart’ta
belediye seçimleri oluyor. Çünkü belediye
seçimlerinde, bizim camia -bizim muhafazakar,
sağcı camia- belediyelerin büyüklerine sahip
olunca (94’te İstanbul-Ankara’ya sahip olunca)
işler değişiyor. Rahmetli Özal’ın zamanında,
belediyeler ile beraber diploması yetersiz.
Birçok insan, -bir anda- hep genel müdür oldu.
Belediye şirketlerinde falan, ne oldu? İnsanlar
bir hızda makama kavuştu; tahsili, görgüsü,
devlet tecrübesi olmadan makama kavuştu,
paraya kavuştu. İşte her şeye kavuştu… Ve ondan
sonra, bizim kayıplar başladı.
Türkiye için güzel bir şey söylerler (benzetme
yaparlar): “Tilki çardağa gitmiş, oradan üzüm
yiyecek. Bakmış ki yetişemiyor; ‘bu koruk’ demiş.
Onun için derler ki; tilki erişemediği üzüme
‘koruk’ der. Biz erişemediğimiz zaman iyiydik.
Biz eriştiğimiz zaman kayıplar(ımız) ondan
sonra başladı.
58