MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

Aniden, ormanda yankılanan bir at kişnemesiyle
uyandı. Tarihî dekor tozlu zaman perdesini aradan
kaldırdı. Coşkun meşalelerin külleri havada süzülüverdi.
Gülle gibi yere vuran at toynaklarıyla bir kez daha
afalladı, çocuk. Tam, o sırada…
Atlı ve Çocuk
Mirza Melikhan DEĞİRMENCİ
Tarihi dekor tozlu zaman perdesini aradan kaldırır; bir
şehir vardır vatanın kainatında ve kendi gökkubbemiz
altında…
“Ve nihayet görünür gök ve deniz! Biz gibi şen, biz gibi
temiz. Her şey böyle başlar aslında. Kıyıya vurmuş eski
bir plakta, küçük, kırık ve bembeyaz bir kabukta. Her
şey böyle başlar aslında. Biz gibi çoğuz, biz gibi tekiz”
Derenin kenarından bir ışıltı geçti. Çocuk, elindeki
şekerin tadını alamadan gözüne ilişen o ışıltının
peşine takıldı. Serin, rüzgârlı sabahta o yaşayan Üsküp
dinlenmeye çekilmişti. Bülbüller daha uyanamamış,
mayıs çiçekleri o güzel kokularını yayamamıştı.
Çamura bulanmış ayakkabısından yükselen tozlara
aldırmayarak koşmaya devam etti çocuk. Küçük
sokaklardan ormana geçen derenin etrafı daha da
ıssızlaşıyordu. Çocuk bunu umursamadan ormanın
içlerine doğru ilerledi. Derenin içindeki parlak şey onun
hemen önünde süzülüyordu. Hiç usanmadan saatlerce
onu takip etti. Gür akan derenin berrak suları daha da
karanlıklaşıyor ve sıklaşan orman güneşin ışıklarını
kapatıyordu. Saatlerce o parlak, ne olduğu belirsiz
şeyin peşine takılan çocuk, bir anda kendini karanlıkta
buldu. Takip ettiği ışıltıyı bir an için unutuverdi, küçük
çocuk.
Nidalarla boşanan akıncıların şen, doludizgin atları
Mohaç ovasını inletiyor, ovada inleyen seslerin yankıları
kuşları korkutup kaçırıyordu. Bir mahşer havası vardı
Mohaç ovasında. Daha ne olduğunu kavrayamadan, güçlü
geniş bir el çocuğun karnını kavrayıp onu kaldırıverdi.
Çocuğu alan adam onu atının arkasına oturttu. Adamın
göğsü öylesine genişti ki çocuk önünü göremiyordu.
Adam, Ak Tolgalı Beylerbeyi idi. Kulakları titreten bir
sesle “İlerle!” diye bağırıverdi. Coşkun atların toynakları
bir kez daha, yeri bir gülle misali yardı. Bin atlının
kılıçları, aralarından geçen düşmanlarının kanlarıyla
kırmızıya boyandı. Öylesine hızlılardı ki, şimşek
gibi geçen atlıların nerede olduğunu bile anlamayan
düşmanlar, kendilerini yerde buldu. Dev gibi orduyla,
düşman yanlarından akın akın geçiyordu. Gözlerinin
önünde birçok asker, atlıların keskin parlak kılıçlarının
hamleleriyle tek tek yere seriliyordu.
Çocuklar gibi şen atlılar, muazzam, korkusuz ve bir o
kadar da genç idiler. Beylerbeyi’nin her nidası onları
daha çok coşturuyor, atlarını dizginleyen akıncıları daha
da hızlanıyordu. Mohaç ovasının yumuşak toprağından
kalkan tozlar arasında dev gibi düşmanın arasına sızıp,
düşmanın içini yarıyorlardı.
Küffarın, bitmek bilmeyen umudu o anda tekrar
doğuverdi. En öndeki genç yiğit, kalbine saplanan bir
okla atından, onu çiğnemeyi bekleyen düşmanın arasına
düştü. At yuvarlandı ve şiddetli bir metal sesiyle dağ gibi
bir haraminin zırhına çarptı. Ak Tolgalı Beylerbeyi’nin
sancak gibi dik duran omuzları bir anda düşüverdi ve
keskin gözleri açılıverdi. Bu manzarayı gören akıncıların
şimşek gibi atları daha da hızlandı. Bir hüzün yağmuru
çiselemeye başladı, o sıra. O hızla, doludizgin boşanan
atlarla yerden yedi kat arşa kanatlanıverdi akıncılar.
Akıncılarının tek tek kanatlandığını gördükçe gönlüne
bir rahatlama geldi Beylerbeyi’nin. Düşen omzunu
kaldırdı ve atını mahmuzlayarak hızlandı. Ardından
çocuğa dönenerek gülümsedi:
69