MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

yer gezmiştik şehirde. Çok kalabalıktı arı
kovanından çıkar gibi her yerde sürü sürü insan
vardı. Ama biri yardım istese herkes görmezden
geliyor, kimse kimseye yardım etmiyordu.
Geldiğimiz yerdeki gibi rengarenk şekerler de
yoktu burada. Neyse ki bütün bunlar şehrin
güzelliğini örtmeye yetmiyordu.
SÜLEYMANİYE TARİH
OLUYOR
Meral AYDIN
Çocukluğumuzdan gelen küçücük bir
anıya takılır kalırız bazen. Anımsadıkça tatlı
tebessüme sebep olanlardan, hani. Ben de durup
düşündüm dün gece. Beni İstanbul aşığı yapan
neydi diye. Sahi hatırlayalım mı birlikte?
Küçüktüm, küçücüktüm, ilk defa kendi
ayakları üstünde durabilen “kocaman adam”
gibi hissettiğimde. Nasıl mı? Hemen anlatayım.
Eylül’dü. Eylül’e sayısız anlam
yüklemediğimiz zamanlardı henüz. Hava bir
sıcak esse bir soğuk eserdi. Anlayacağınız
rüzgar, kararsızca savrulurdu kurumuş
yaprakların arasında. Yapraklar, sırtındaki nice
bin yıllık yükle hastalanıp dökülürdü ağaçların
dallarından. Düşen her bir yaprak ailesinden
kopmuş bir çocuğun hüznünü bırakırdı
yüreğime. Hep böyle olurdu. Çocuktum, çok
neşeliydim ama sanki her an hüzünlenmeye yer
arardım.
O gün babam iş çıkışında annemle beni
gezmeye götürecekti. Söz vermişti. Her hafta
yapardı bunu. Mutlaka bizi, şehrin görmediğimiz
bir yerine götürür gönlümüzce gezdirirdi.
İstanbul’un yenisiydik. Babamın buraya tayini
çıkalı altı ay oluyordu. Bu süre içinde epey
Ben kısa şortlu mavi bahçıvan
pantolonumun içinde hoplaya zıplaya yürürken
bir yanımda annem bir yanımda babam vardı.
Arada bir bana göz kırparak, sohbet ediyorlardı.
Yanımızdan geçen teyzelere amcalara gülücükler
dağıtırken bir yandan da onları dinliyordum.
Benim hangi okula gideceğimi konuşuyorlardı.
Yedi yaşına gelmiştim ve artık okula başlamam
gerekiyordu. Ama annemler hangi okula
gideceğime bir türlü karar verememişlerdi.
Hararetli bir konuşmaydı bu. Öyle daldılar ki
konuşmaya varlığımı unuttular o anda. Ben
yoktum sanki orada. Sıkılmıştım olduğum
durumdan. Bu büyükler ne çok büyütüyorlardı
her şeyi. Alt tarafı okula yazılacaktım herkes
gibi.
Etrafı sıkılgan gözlerle seyrederken
afacan bir kedi gördüm karşı kaldırımda, bana
bakıyordu tüm masumiyetiyle. Gözlerinden
öyle gizemli şeyler okunuyordu ki bilinmeyen
bir güç beni ona sürükledi sanki. Annemleri
öylece bırakıp ona doğru yürümeye başladım.
Yanına vardığımda başını okşayıp tüylerini
elimle taradım. Bundan hoşlanmışa benziyordu
yeni arkadaşım. Şimdiden çok sevmiştim onu.
Ama afacan dedim ya beni orada bıraktığı gibi
arkasına baka baka koşmaya başladı beni
de arkasından sürüyerek. Belli ki benimle
oyun oynamak istiyordu. Bu kedi merakımı
uyandırmıştı. Hem niyetim onu biraz daha
sevmekti ama yakalamak mümkün mü?
Kovalamaca o avluya gelene kadar sürdü. Ve
oraya gelince birden bire durdu.
65