MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

More documents

Recommendations

Info

Y a p t ı ğ ı m bu işleri bana annem ö ğ r e t m e d i . Daha doğrusu ben annemi hiç tanımadım. Ben henüz çocuk yaştayken ölmüş. Dayım ve dedem bana sahip çıkmışlar. Yanlarına geldiğimde çok küçüktüm. Dedem beni paltosunun içinde ısıtır, annemin kahrıyla da gözyaşı dökerdi. Aç açıkta kalmamam için her ikisi de çok çabalamışlar. Fakir insanlar, ama yürekleri zengin. Kendimi dayıma ve dedeme karşı sorumlu hissediyorum.” Bundan sonra uzun uzun, dedesini ne kadar çok sevdiğini, dayısının onun nasıl sahiplendiğini anlattı durdu. Sonra “Sana ilk ekmeğimi nasıl pişirdiğimi anlatayım mı?” diye sordu. Anlatılandan öyle etkilenmiştim ki, kendi annemi birden bire özledim, ağlamaya başladım. Kendimi onun yerine koydum. O bir zamanlar çocuktu ve annesi yoktu, ne hazindi. İçim kabarmış hıçkırıklarımı durduramıyordum. Teselli etmek için yanıma oturdu, konuyu değiştirmek için çabalayıp durdu. Benim hiç iştahım kalmamıştı. Ama bir taraftan da hayatının her aşamasını merak ediyordum. Gün boyu beni teselli etmek için uğraştı. Üzüldüğüm için kendini suçlu hissediyordu. Hep gözlerime bakıyordu. Onun yanına bir daha gelmeyeceğim korkusuyla “Bir daha böyle şeyler anlatmayacağım üzülme” diyerek saçlarımı okşuyordu. Oysa ben onu dinlemek, onun acısını bir nebze bölüşmek için can atıyordum. Ama bugün bundan fazlasını kaldıramazdım. Şimdi gidecektim, ama yarın ilk işim onunla bu konuları konuşmak olacaktı. Başımı ona yasladım ve “ Bana yaşadıklarının hepsini anlat, hepsini duymak istiyorum” dedim. “Gerçekten mi?” diye kelimeleri sendeleyerek bana baktı. “Beni dinlemek istiyorsun ve benim derdime ortak mı olmak istiyorsun?” “Evet” dedim, “Hatta senin hayatını bir gün mutlaka yazacağım.” Çocuktum, ama ilerisi için garip dileğimi keşfetmiştim. Yazar olmak istiyordum! Onu yazmak da ne demekti! Her ikimizde buna heyecanlandık. O zamana kadar benim hiç böyle hayallerim yoktu. Onun da okuma yazması olmadığından böyle bir şeyi düşünmemişti, hayatını yazmak nereden çıkmıştı. Ve bugün ben bir yazar oldum, işte onun hayatını gecikmeli olsa da yazıyorum. Ne garip bir tecelli ve ne garip bir duanın kabulü... Ertesi gün dedesinin karyolasını düzeltirken konuşmaya başladı. Evlerine her girişimde gözüme çarpan ve dakikalarca seyrettiğim, birazda bu köy evine yakıştıramadığım görkemli aynadan başladı anlatmaya. Çerçevesi zarif işlemelerle kaplıydı, çok ağır olduğunu söylüyordu. Dedesinin kız kardeşinin sarayda halayık olarak kaldığı ve azat edildiğinde de pirinç karyola ve bu ayna ile memleketine yollandığını anlattı. Yani büyük halanın derin izlerini yansıtıyordu bu oda. Nasıl bir halaydı, bunu düşünüyordum. Bahtsız, çilekeş veya saray asaleti yüklü bir nedime miydi? Bir ara, eteklerini sürüyerek bu odada dolaştığını hayalledim. Aynanın camı sırrını kaybettiğinden hiçbir şey göstermiyordu, ama güzel işlemeli çerçevesi göz alıyordu. Dedesinin karyolası ve bu ayna her ikisi de çok değerli olabilirmiş, böyle söylüyordu. 44
Böylece benim çocuk hayallerim saray koridorlarında dolaştırmaya başladı. Bu karyola ve aynaya derin manalar verip, hikayeler uydurmak istiyordum. Karyolanın pirinç topuzlarını külle ovduğunda nasıl parladığından, aynayı oraya üç dört kişiyle asabildiklerinden, hepsinden söz ediyordu da, söz annesine gelince benim gözlerime bakıyordu. Yine ağlayacağımdan korkuyordu. Şimdiye kadar hep ben biliyordum ya, rollerimiz değişmişti, bundan sonra o bilecekti. Onu şimdiye kadar uydurduğum yalanlarla öyle keyiflendirmiştim ki, ‘Onların hepsi yalan’ diyememiştim, hayallerini yıkmaya kıyamamıştım. Benim anlattıklarımın üzerine nasıl bir dünya kurduğunu bilemezdim ve o dünyayı yıkamazdım. Belki o da bütün anlattıklarımın yalan ve abartılı olduğunu biliyordu da öylesine dinliyordu. Onu şaşırtmak adına sorduklarına abartılı cevaplar buluyor, hayret dolu bakışlarını seyretmeyi seviyordum. Ama bugün o anlatacak, ben dinleyecektim, şaşırtma sırası ondaydı. Ve o benim gibi abartmalı, yani yalan söylemeyecek, her şeyi en çıplak haliyle anlatacaktı. Aslında onun her yanı öksüzdü ve hayatın yetim çocuğuydu o! Öksüz ve yetimliği bulaşıcıydı sanki annesi de öksüz ve yetim büyümüş ve sıra kendine gelmişti, bundan sonra sıra kimdeydi... Annesini hiç hatırlamadığından söz ediyordu. Hiç anne sevgisi tatmadığı için özlemi de canını benim abarttığım kadar çok yakmıyordu. Anne ne demekti, bilmiyordu. Onun için komşu köy kadınları vardı. Onların eli altında büyümüştü. Banyosunu onlar yaptırmış, elbisesini onlar giydirmişti. Çocuksu korkularını onların telkiniyle yenmişti. Her çocuk gibi karanlıktan korkarmış, illaki bir eteğe tutunma ihtiyacı duyarmış da işte o zaman yine komşu kadınlar yetişirlermiş. Taki, sekiz yaşına gelip dedesi ona “Kocaman kız oldun artık, yemeğimizi ve ekmeğimizi sen pişir “ diye tembihleyinceye kadar. İlk kez tarlaya nasıl azık koyduğunu, bunu yaparken komşu teyzelerden azar işittiğini, tarlanın yolunu bilemediği için kaybolup insanları nasıl perişan ettiğini, kah gülerek, kah gözleri dolarak anlatıyordu. Sekiz yaşındaydı ve tarlaya azık hazırlaması isteniyordu. Bir gün ekmek yapmak için ambara un almaya iniyor, ambar öyle derin ki, girdiği yerden bir türlü çıkamıyor. Saatlerce orada ağlıyor, gözyaşından yüzüne yapışan unlar hamur oluyor, yorgunluktan orada uyuya kalıyor. Dayısı ve dedesi onu bulmak için epey uğraşıyorlar. İlk ekmek yapma ve un alma macerası böyle başlıyor. Artık büyümüş ya, ekmek yapması gerekiyor ya, yapmak zorunda. Gizliden komşu teyzeleri gözetliyor. Onların yaptığı her şeyi belliyor. Hamuru nasıl yoğurduklarına, ne kadar beklediklerine dikkat ediyor. Her şeyi belleğine yerleştiriyor ve un ambarının önüne geçiyor. Öksüz ve yetimliği bulaşıcıydı sanki annesi de öksüz ve yetim büyümüş ve sıra kendine gelmişti, bundan sonra sıra kimdeydi... 45
Page 2 and 3: 2
Page 4 and 5: 75 ‘Masal Gibiyim’ - Mustafa Ç
Page 6 and 7: Böylesi yanan, yandıran âşıkla
Page 8 and 9: Biz, dergimizin yürüyüşüne ç
Page 10 and 11: GÖKLER GÜRLEMİYOR ARTIK Bahaetti
Page 12 and 13: VASİYET Ali Haydar Tuğ Akşam bir
Page 14 and 15: 14 ‘Niçin benim olan dil, beni y
Page 16 and 17: 16 “… Halbuki; ideal dünyayı
Page 18 and 19: BİLGE PINARINDAN YEŞEREN TOHUMLAR
Page 20 and 21: Geleceğini garanti altına almakta
Page 22 and 23: UZAT ELLERİNİ Ayten Başabaş Dir
Page 24 and 25: Bütün bu hatıraları döne döne
Page 26 and 27: 26 Sibirya’nın kışını anlaya
Page 28 and 29: AKLIMDA BÖYLE KALMIŞ Təranə TUR
Page 30 and 31: 25 m yükseklikten bir ırmağa atl
Page 32 and 33: GENÇLER YARINLARDIR Oktay HACIMUSA
Page 34 and 35: GAMLI MUSİKÂRLAR 1 Elizaveta Miga
Page 36 and 37: Gece Gecenin serinliğinde doğan A
Page 38 and 39: -O da ne mi öyle? Buz işte bildi
Page 40 and 41: ESKİ TAKVİMLER Halil İbrahim Öz
Page 42 and 43: Ben afacan, o masum bir köylü kı
Page 46 and 47: 46 Önce elekle unu elemesi lazım
Page 48 and 49: Hayat koşturmacasının içinde is
Page 50 and 51: Bilirik ki, insanların m ö v c u
Page 52 and 53: Y ə q i n l i k xüsusunda insan v
Page 54 and 55: 54
Page 56 and 57: Gençler! “Bir mü’minin diğer
Page 58 and 59: Eskiden gönüller genişti diyebil
Page 60 and 61: Geriye kalıyor iki şey: Tebliğ n
Page 62 and 63: Biz gençlere vermek istediğiniz
Page 64 and 65: YAHYA KEMAL’İN 60. ÖLÜM YILDÖ
Page 66 and 67: 66 Sanki birileri onu, beni buraya
Page 68 and 69: ÇOCUKLUĞUM Reyhan DAĞ Sımsıkı
Page 70 and 71: “Sonsuzluğa kanatlanmaya hazır
Page 72 and 73: Gitti garptan şarka savaşla durma
Page 74 and 75: 74
Page 76 and 77: ÖLÜM YOLCUSU Sefa ALPTEKİN Aslı
Page 78 and 79: Her istediği, değişen sistem ile
Page 80 and 81: Muhsin Dede yarıyıldan fazla zama
Page 82 and 83: Bugün de öyle olmuştu. Tabiat Mu
Page 84 and 85: KERBELA AH Hasan Tahsin SÜRÜ “K
Page 86 and 87: Köyünü çevreleyen dağların ö
Page 88 and 89: 88 yAZAR VE ESERİ
Page 90 and 91: 90 Bu çalışma, han duvarları ve
Page 92 and 93: ir volkan gibi coşup gelen derin b
Page 94 and 95:
Hüseyin Siret Bey, her gün çekti
Page 96 and 97:
96 Mehmet GÜRSOY’un ‘KÜTAHYA
Page 98 and 99:
Hiçbir ahlak kendi kurallarının
Page 100 and 101:
100 ÜMİT PARSIL’IN ÇALIŞMALAR
Page 102 and 103:
Bu şifaya, bu ateşe, bu renge ko
show all

MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?