MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

DONDURMAM KAYMAK
Şükran Yargı
Biliyorum film adı bu. İzledim, hem
de üç kez, güldüm her seferinde.
Meramım filmi anlatmak değil,
dondurmayı anlatacağım, bildiğiniz
dondurmayı işte. Herkes gibi
ben de çok severdim çocukluğumda
dondurma yemeyi. Hoş bu
yaşta sevmiyor muyum? Seviyorum
hem de nasıl ohooo, anlayacağınız
her çocuğun sevdiği kadar seviyorum
dondurmayı.
Çocuk dedim de çocukluğumun dondurmacıları
geliyor aklıma. O yılların
dondurmacılarının elleriyle iterek sürdükleri
tahtadan yapılmış, tekerlekli, allı
morlu boyanmış ve süslenmiş üzeri gölgelikli,
tenteli dondurma arabaları vardı. Arabanın
üstü gölgelikli olmasa erirdi dondurma
zahir. Yaz iyice gelmeden, sıcaklar bastırmadan
satılmazdı dondurma öyle. Niye mi? Şöyle
ki daha o zaman dondurma henüz renk renk,
çeşit çesit üretilip, çubuklara takılıp ya da kutulanıp,
yaz kış yenip marketlerdeki yerini
alıp sektörünü oluşturmamıştı da ondan, masumdu
daha sütle yapılıyordu ve her çocuğun
düşlerini süslüyordu. E kolay mı? Yaz gelecek,
dondurmacı mahalleye gelecek:
Dondurmacı geldi, dondurmam kaymak diye
bağıracak, çıngıraklı zilini çalacak, dondurmacı
işinin ehliyse şarkılarını söyleyecek ve biz
çocukları çağıracaktı.
Dondurmacı gelince mahallede bir şenlik,
bir şamata, bir bayram, bir hareket
ki sormayın. Para bulan, bulamayıp annesine,
ninesine yalvaran bulup buluşturup
beş on kuruşu denkleyen koşardı dondurmacının
yanına, girerdi sıraya bir cümbüş
bir kıyamet biz çocuklarda sorma gitsin. Ben
biraz şanslıydım para bulma konusunda, her
zaman hiç iyi olmayan, evin tek çocuğu olmak
durumu işe yarıyordu burada, buluyordum beş
on kuruş dondurmacı gelince. Bazı çocuklar
para bulamaz, dondurma alamaz, çok kardeşliler
bir dondurma alır hepsi birer kez yalardı
bazen, şaka değil bu oyun hiç değil çok adil
olurlardı bu paylaşımda. Bazıları da çekiştirirken
yere düşüverirdi dondurma, karıncalar
üşüşürdü o vakit dondurmaya çocuklar da
yere çömelip pişmanlıkla bakarlardı çekiştirip
düşürdükleri karıncalara yem ettikleri dondurmaya.
Yoktu işte hepsi için dondurma parası
yoksulluktu bunun adı şaka değil. Olmayınca
olmuyordu işte beş kuruş, iyi paraydı o zaman
beş kuruş, ödevler için beş dosya kâğıdı alırdın
Hasan Berberden ya da okulun önünde ceviz
satan adamdan, beş ceviz alabilirdin o parayla
ben 1966-67 yıllarında ilkokula giderken. Bazen
de yayla buzu satardı baharda bir adam:
37