MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

Hüseyin Siret Bey, her gün çektiği salâvatları
o gece daha içten çekince, rüyasını âlemlerin
Efendisi teşrif etmiş, sabah olunca, koşa koşa
huzura varıp gözyaşları içinde elindeki kâğıdı
şeyhine uzatarak, “ işte Efendim, gördüm ve
yazdım” demişti.
Ey mihr-i lâ-yezâlin mehtâb-ı müstenîri
…
Mahbûb-ı müctebâsın sultân-ı enbiyâsın
Uşşâka reh-nümâsın sen ey şefî-i mahşer
Sîret ne söyleyim ben, meddâh-ı Kibriyâsın
Tavsîfe muktedir mi mehtâb-ı germ-i ahter
Envâr-ı kibriyâya sensin yegâne mazhar.
Zâtınla zât-ı akdes olmuşdu zarf u mazruf
Dillerde ism-i pâkin Allah ile beraber
…
Asr-ı sa’âdetinde gelmek nasîb olaydı
Görmüş olurdu billâh, Allah’ı görmeyenler
Hakk’ın yanında mehtâb sönmüş çerâğa benzer
Hüseyin Siret Bey, bu meşhur naat’ını o gecenin
sabahında kaleme almıştı. Naat’ı okuyan
İbrahim Fahrettin Efendi çok duygulanmış,
kendisiyle birlikte oradaki dervişler de
gözyaşı dökmüşlerdi. Daha sonra dergâhın
genç dervişlerinden Safer Dal Efendi ise, bu
naat-ı şerifi saba makamında besteleyerek
musikimize kazandırmıştı.
Leylâ misâli hûbân pâyinde zıll-i kemter
94