MUSİKÂR EDEBİYAT KÜLTÜR EĞİTİM DERGİSİ 1. SAYI

Muhsin Dede yarıyıldan fazla zamandır gelirdi
buraya. O tartının ardında, gelip geçenler
önünden sürüklenip giderken gördüğü tüm
yüzleri dikkatle inceler, sanki daha sonra
üzerinde çalışmak üzere beyninin bir noktasında
istiflerdi. Baktığı bütün gözlerde aynı kıvılcımı
arar, aradığının o olmadığını anladığında ise
farkında olmadan başını iki yana sallardı. Her
seferinde aynı heyecanla usanmadan arıyordu
gelecek olanı.
İşte yine varmıştı köhne, yeşilimsi köprüye.
İçinden yükselen hissi neye yoracağını
bilemeden, kendisine biçtiği ufacık yere oturup
yanında getirdiği tartıyı meraklı bakışların
arasında özenle ön tarafa yerleştirdi. Eskiden
olsa bu meraklı yüzleri sürekli yanında taşıdığı
resim defterine kaydeder, büyük bir aşkla çizdiği
tablolarına sima olarak eklerdi. Tablolarının
ilginç bir özelliği vardı. Sadece insan yüzü üzerine
yapılan çalışmalardı bunlar. Tuhaf bir ilgiyle insan
yüzlerini irdeler, bazen birinin gözlerini başka
bir yüzle birleştirip yeni oluşturduğu kimlikleri
resmederdi. Bu alışkanlık küçüklüğünden beri
süregelen çizme sevdasıyla birlikte, hayal ederek
başlamıştı. Etkileyici bir surat ifadesini çizerken
adeta büyülenir, tuvale yansıttığı çizgileri ete
kemiğe büründürerek, görünen duyguyu kendisi
de yaşardı. Hatta ağlayan bir yüzü çizerken,
gözlerinin sulandığını ancak resim bittiğinde
fark ederdi. En son çizdiği “Buzdaki Aşk” adlı
tablosundan sonra eli fırçaya varmasa da o
günlerden burnuna çalınan kekremsi havayı
solumaktan hoşnut olurdu.
“Kalp krizi.” demişlerdi yıllardır aynı sevgiyle
bağlı olduğu eşini aniden kaybettiğinde. Ne de
kolay söylemişlerdi, “Öldü” kelimesini. Oysa
Muhsin Dede hiç inanmamıştı öldüğüne, bir gün
ölebileceğine. Nitekim öylesine güçlü bir kadındı
ki... Vefat haberini hemen vermemişlerdi yakınları.
Sezdirmemeye çalışarak ertelemişlerdi, yeniden
canlanma ihtimalini düşünerek bekletmişlerdi
sanki verecekleri haberi. Yoğun bakım
ünitesinin önündeki kalabalıktan yankılanan
tiz çığlıktan anlamıştı Muhsin Dede, eşinin geri
dönmemek üzere çekip gittiğini. Anlamıştı da
tek söz edememiş, susmuştu. Hem de öyle bir
suskunluktu ki, içi boşalmış, konuşabildiği bir dili
olduğunu unutturmuştu. Gözleri, hissettiklerine
inat kupkuru. Anlayamamıştı. Çevresini izliyordu.
Donuk. “Bu insanlar neden sessiz sinema oynar
gibi tuhaf hareketlerde bulunuyorlar böyle?
Sahi oyun oynuyorlarsa bile bu kadar abartılı
hareketlere ne gerek var? Hem hastanede oyun
mu oynanır canım! Yok, yok. Oyun oynamıyorlar.”
diyordu kendi kendine. Uzaklardan sesler
işitiyordu Muhsin Dede. Çok uzaklardan.
“Muhsin Amca konuşsana!”, “Bari sen güçlü dur,
en güçlü olman gereken gün bugün.”, “Seher
Teyze de seni dimdik görmek isterdi.”, “Neden
tepki vermiyorsun?”, “Muhsin Amcaaa!” Bir kaç
kez konuşanları süzdü Muhsin Dede. Duyuyor
konuşamıyordu. Konuşuyor anlatamıyordu.
Anlıyor karşılık veremiyordu. Dili ağzının içinde
şişmiş ve uyuşmuştu, sanki hiç yoktu.
Yüzme bilmediğini suya düşmeden aklına
getirmeyenler gibi çırpındığında, onu
uyandırmak için yüzüne su serptiklerini fark
etmesiyle hıçkırıklara boğulması bir olmuştu.
-Seheeeeeerr!
Az sonra en alt kattaki ıssız koridorda bulmuştu
kendisini. Yanında iki kişi, koluna girmiş destek
veriyorlardı ona. Kim olduklarını bilemeyecek
kadar geçmişti kendinden. Tutmasalar
kollarından, bir kumaş parçası gibi yığılacaktı
yere. Kafasının içinde binlerce kişi konuşuyordu.
Birbirleriyle yarışırcasına anlatıp duruyorlardı,
ne söylediklerini kendileri bile anlamaksızın.
Gökyüzünün boşluğunda yürür gibiydi.
Ayaklarının altı hissiz.
Gri bir kapıdan içeri süzüldü sabırsız
kalabalık. Arka sıralarda o anda tanıyamadığı
kişilerin ardından, amaçsızca içeriye adım
atmıştı. Bir ürpertiyle donakaldı. Garip bir odaydı
burası. Karşı duvarda kocaman çekmeceleri
andıran gri metal görünüşlü dolap dışında bir
şey yoktu. Gözlerinin önünde dans ettiği için
net göremediği yeşil renkteki rakamlara anlam
vermeye çalışıyordu:-18.
80