optymalizacja wykorzystania osadu ściekowego - SWITCH ...

DYSKUSJA
Rtęć
Rtęć jest pierwiastkiem, który ze względu na swoje właściwości fizykochemiczne i wysoką
toksyczność nawet przy niskich stęŜeniach w środowisku, stwarza duŜe trudności
analityczne (Gawroński i Ruzik 2007). Wprowadzane do biosfery duŜe ilości metalicznej
rtęci nie pozostają długo w takiej formie. Bardzo szybko podlegają one absorbowaniu
przez cząstki organiczne i nieorganiczne i w ten sposób są łatwiej przenikają do tkanek
organizmów (Paul i Clark 2000). JednakŜe w przypadku roślin, ze względu na to, Ŝe rtęć
nie spełnia w nich Ŝadnej określonej funkcji metabolicznej, rzadko jest przez
nie gromadzona. Ponadto przypuszcza się, Ŝe ze względu na silne jej wiązanie
z sulfhydrolowymi grupami białek oddziałują one toksycznie na rośliny. Tylko niektóre
rośliny mogą pobierać znaczne ilości rtęci, odkładając ją w tkankach biologicznie
nieaktywnych (Gawroński i Ruzik 2007).
W niniejszej pracy ilość pobranej przez pędy wierzby rtęci jest potwierdzeniem
powyŜszych opinii. NajwyŜsze odnotowane wartości opisujące zawartość rtęci w łodygach
wierzby w przeciągu czterech lat badawczych osiągały 0,17 mg/kg s.m. Są one zbliŜone do
wyników podawanych przez Sas-Nowosielską i in. (2008): 0,07 – 0,42 mg/kg.s.m. WyŜszą
zawartość rtęci w tkankach wierzby, kształtującą się na poziomie: 0,14 – 0,7 mg/kg s.m.,
otrzymał Greger i in. (2005).
Nikiel
Nikiel według wielu badaczy jest pierwiastkiem, którego większe ilości określa
się w liściach niŜ w łodygach (Cogliastro i in. 2001; Ali i in.2003). Potwierdziły to takŜe
badania Kolasy i in. (2005). Średnia wartość oznaczona przez autorkę w łodygach to
0,29 mg/kg s.m., natomiast w liściach wartość nie była mniejsza niŜ 0,4 mg/kg s.m.
Większą ilość zakumulowanego niklu w tkankach wierzby stwierdził Adler i in. (2005).
Odnotowane przez niego wartości zawierały się w przedziale od 6,28 do 9,19 mg/kg s.m.
Wynik ten jest takŜe wyŜszy od uzyskanego w trakcie badań własnych. Otrzymana
w prezentowanych badanich zawartość niklu w tkankach wierzby kształtuje się
na poziomie: od 0,26 do 7,68 mg/kg s.m. Są to wartości, które nie przekraczają stęŜenia
(10 – 100 mg/kg s.m.), które według Kabata-Pendias i Pendias (2001, za Koelbener i in.
2008) moŜe być toksyczne dla roślin.
147