optymalizacja wykorzystania osadu ściekowego - SWITCH ...

WYNIKI
4.4.2 Morfologia pędów wierzby
Powierzchnia doświadczalna
W 2004 roku obserwacje na powierzchni doświadczalnej wskazały, iŜ największą ilość
łodyg posiadały sadzonki odmiany 4, natomiast pozostałe trzy odmiany charakteryzowały
się zbliŜonym stopniem rozkrzewienia (dwie łodygi) (Rysunek 39).
Rysunek 39. Zestawienie średniej ilości łodyg sadzonek wierzby na poszczególnych powierzchniach
w latach 2004 – 2007. Największe ilości odrostów odnotowane dla odmiany 4 (wskazanej strzałką) były
drugą, obok uzyskanej biomasy, podstawą wyboru między innymi tej odmiany wierzby wykorzystanej do
nasadzeń w 2005 roku na powierzchniach kompleksów.
Po ścince sanitarnej przeprowadzonej w grudniu 2004 roku w wyraźnym stopniu
wzrosło rozkrzewienie sadzonek odmiany 1. W trakcie badań w 2005 roku zarejestrowano
zmianę liczby łodyg na powierzchni 1: od średnio 32,00 ± 9,50 w czerwcu do 16,00 ± 4,30
w sierpniu i na tym poziomie ilość łodyg utrzymała się do października. W roku 2006
rozkrzewienie wierzb trzyletnich było zbliŜone, a ilość łodyg zawierała się pomiędzy:
9 i 11. Na powierzchni trzeciej rozkrzewienie sadzonek dwuletnich wynosiło około 7.
W roku 2007 średnia ilość łodyg zmniejszyła się w porównaniu z rokiem poprzednim na
wszystkich badanych powierzchniach. Największą ilość odrostów – 12,00 ± 0,50 –
odnotowano na drugiej powierzchni badawczej z nasadzeniami odmiany Tordis.
Na pozostałych powierzchniach ilość odrostów zawierała się w przedziale 5,00 – 7,00.
Odnotowywana kilkukrotnie obniŜająca się ilość łodyg moŜe być konsekwencją wielu
złamań gałęzi na stanowiskach badawczych na skutek uszkodzeń mechanicznych,
oraz z powodu uschnięcia po mroźnej zimie.
83