optymalizacja wykorzystania osadu ściekowego - SWITCH ...

TEREN BADAŃ
powierzchnie sztuczne (dachy, asfalty, chodniki), magazynowaniem ciepła przez mury
budowli w ciągu dnia i powolne jego wypromieniowywanie w okresie nocy.
Opady atmosferyczne mają w Łodzi przebieg roczny charakterystyczny dla klimatu
kontynentalnego. W latach 1951–1998 średnio najwyŜsze sumy opadów przypadały
w lipcu z wartością 86,4 mm, natomiast najmniejsze notowano w lutym – 27,9 mm.
Najwięcej dni z opadami atmosferycznymi notuje się zimą (listopad-luty), najmniej
późnym latem i wczesną jesienią (sierpień-październik) (Kłysik i in. 2002).
W skali całego roku na stacjach meteorologicznych w Łodzi przewaŜają wiatry
z kierunku zachodniego (szczególnie W i SW) i wschodniego (E i SE). Średnie roczne
zachmurzenie nieba w Łodzi przyjmuje wielkość 8 stopni (w 11 – stopniowej skali).
W przebiegu rocznym największe średnie zachmurzenie przypada na listopad i grudzień,
natomiast najmniejsze na sierpień i wrzesień (Kłysik i in. 2002).
2.5 Wody
Łódź leŜy w strefie wododziałowej Wisły i Odry. W kierunku południowym tereny
aglomeracji odwadniane są przez Miazgę, która wraz z Wolbórką kieruje wody do Pilicy.
Na północ płynie Moszczenica z Czarnawką i Sokołowską, które to strugi wraz z Bzurą
oddają wodę Wiśle. Natomiast południowo – zachodnia część miasta i strefy podmiejskie
drenowana jest przez Ner, co stanowi 75% obszaru Łodzi. Warto podkreślić, Ŝe własne
zasoby wodne obszaru podłódzkiego naleŜą do najniŜszych w kraju kształtując się na
poziomie 190 m 3 /rok/osobę, zaś wskaźnik ich wykorzystania przekroczył 70% i jest
najwyŜszy w kraju (Jokiel i Maksymiuk 2002).
Bardzo istotna w Łodzi jest kwestia gospodarki wodą i ściekami. Gwałtowny wzrost liczby
ludności, od 800 osób w 1820 roku do 852 tys. w 1990 roku oraz rozwój przestrzenny
Łodzi, wywołały ogromne problemy sanitarne. Miasto, które posiadało pałace, fabryki,
sieć komunikacyjną i telefoniczną, do 1925 roku nie posiadało kanalizacji. Powstające
ścieki były więc odprowadzane rynsztokami bezpośrednio do łódzkich strumieni lub
wsiąkały w grunt. Budowa kanalizacji miejskiej w Łodzi rozpoczęła się w maju 1925 roku,
do której to wykorzystano projekt Lindleya opracowany juŜ w 1909 roku. Do września
1939 roku oddano 105,5 km sieci kanalizacyjnej, z której korzystała niespełna
1/3 mieszkańców Łodzi, głównie z centrum miasta. W latach 1952–1968 przybywało
w Łodzi rocznie około 15 km sieci kanalizacyjnej. Odbiornikiem ścieków był od początku
Ner (Bezkowski 2007). Budowę pierwszej oczyszczalni ścieków miejskich rozpoczęto na
Lublinku w 1928 roku. Do początku lat 90 oczyszczalnia przyjmowała ścieki jedynie od
15