Disertacija - Univerzitet u Novom Sadu

=
∀
∈
∑
∈
1
(2.2.35)
≤
∀
i
− ,
∈
∀I
j
∈
j ij Jy
∀i
j ij xj y
x
0 (2.2.36)
I
j
{ } J
∈
J
∀
i
{ } J
= ,
∈
∀
yij
I
j
∈
(2.2.38)
0 ,1
Kriterijumska funkcije (2.2.33) minimizira ukupne troškove. Ograničenjem (2.2.34) se
definiše da je broj objekata koje treba locirati jednak broju p. Na osnovu ograničenja
(2.2.35) svaki čvor treba da bude dodeljen jednom habu. Ograničenja (2.2.36) se
osigurava da čvorovi budu alocirani samo lociranim habovima. Ograničenja (2.2.37) i
(2.2.38) odražavaju binarnost parametara x i y.
Pregled aktuelnih trendova u modelovanju lokacijskih problema habova dali su Alumur i
Kara (2008). Vidović i dr. (2011) definisali su model p haba i primenili ga na problem
lociranja intermodalnih terminala u Srbiji.
Imajući u vidu prethodno navedenu klasifikaciju lokacijskih problema i činjenicu da u
stvarnim lancima snabdevanja postoji veliki broj geografskih, urbanističkih, pravnih,
ekonomskih i organizacionih ograničenja, zbog čega je najveći broj objekata moguće
locirati samo u određenom broju čvorova na postojećoj mreži, u okviru ovog istraživanja,
pažnja će posebno biti posvećena diskretnim lokacijsko-alokacijskim problemima na mreži.
Ovom problematikom su se naročito bavili Daskin (1995), Current i ostali (2002), ReVelle i
Eiselt (2005).
Osim toga, za svaki od posmatranih lokacijskih problema u ovom istraživanju
raymatraće se stepen pokrivanja potražnje, pristup kapacitativnom ograničenju u funkciji
optimalne alokacije korisnika ili resursa, kao i adekvatna metoda, odnosno alat i algoritmi
za rešavanje tih problema.
∈1,
0 (2.2.37)
2.3 Lokacijski problemi logističkih centara
Ne postoji veliki broj matematičkih modela koji se odnose konkretno na lokacijski
problem logističkih centara, međutim, postoji značajan broj modela kojima se razmatrao
lokacijski problem intermodalnih terminala, distributivnih skladišta i habova, koje treba
uzeti u obzir u razmatranju lokacijskih problema logističkih centara. Neki od do sada
definisanih modela u okviru ove problematike navedeni su u nastavku.
Taniguchi i dr. (1999) predstavili su model za određivanje optimalnih kapaciteta i
lokacije otvorenih logističkih terminala zasnovan na teoriji redova i nelinearnom
matematičkom programiranju, koji naročito u obzir uzima stanje na putnoj mreži. U modelu
su u obzir uzeli transportne i troškove logističkih terminala. Međutim, razmatrali su
terminale koji opslužuju samo drumski transport i računali njihove troškove na osnovu
broja pretovaranih rampi, što je predstavljeno kao mera odnosa između kapaciteta
terminala i protoka robe. Za rešavanje modelovanog problema primenili su genetske
algoritme, koji su se pokazali kao adekvatan alat za rešavanje definisanog lokacijskog
problema.
18