AKAIDI dhe KELAMI - El-Hikmeh

“A mos vallë ata u krijuan pa ndonjë krijues? Apo janë vetë krijues! Apo mos i kanëkrijuar ata qiellin e tokën? Jo! Por ata s’duan të besojnë! 802. Mundësia e dytë. Edhe mundësia që gjithësia të jetë krijuar rastësisht është, të paktën sa epara, joshkencore dhe e jashtëlogjikshme, sepse është e pamundur që të jetë rastësia krijuesi ifaqes së tokës, njerëzve, kafshëve, bimëve e jogjallesave. Eshtë një vullnet që e bën të rrotullohettokën në orbitën e vet nga ku toka nuk është shmangur as edhe një milimetër qysh prej milionavitesh. Cila mendje dhe logjikë mund ta pranojë se është rastësia ajo që i bën të lëvizin yjet dheplanetet aq të mëdhenj e aq të shumtë pa u përplasur me njëri-tjetrin, me një shpejtësi tëhatashme? Eshtë e pamundur t’i lidhësh me rastësinë përbërjen trupore të njeriut, organet,rregullin dhe harmoninë mes tyre!Duke hedhur poshtë rastësinë, Kur’ani bën të ditur se çdo gjë në gjithësi është krijuar brendanjë sistematike dhe rregullsie të caktuar dhe ua paraqet këtë si një fakt mësimdhënës për ata qëmendojnë:“Mbi tokë ka kontinente fqinje, vreshta, ara të mbjella dhe drunj hurmaje të dalë prejnjë rrënje ose prej rrënjësh të ndryshme. Të gjitha këto ujiten me të njëjtin ujë. Megjithatë,Ne i bëjmë frutat e tyre të dallohen nga njëra-tjetra. Ja, pra, në këto shembuj ka mësimepër një popull që mendon!” 813. Mundësia e tretë. Pas parashtrimit të pasaktësisë së dy mundësive të para, për mendjennuk ka zgjidhje tjetër veç pranimit të mundësisë së tretë, sipas së cilës, është një krijues me dijedhe fuqi të pafundme që e ka krijuar këtë gjithësi dhe që siguron rregullsinë në të. Ky krijuesështë Allahu i Lartë. Në Kur’an urdhërohet:“A ka dyshim në qenien e Allahut që ka krijuar qiejt e tokën?..” 82Dijetarët e kelamit dhe akaidit, për të vërtetuar njësinë e Allahut, krijuesit të gjithësisë, kanëpërdorur argumente të ndryshme. Njëri prej tyre është kështu:Po të supozojmë se janë dy zota me atribute maturie e përsosmërie në nivel të njëjtë si dheidentikë në çdo aspekt të tyre, këta dy zota, ose do të bien me njëri-tjetrin në marrëveshje për takrijuar gjithësinë, ose në kundërshtim. Po qe se do të bien në kundërshtim, mes vullneteve të tyredo të lindë një përplasje dhe gjithësia nuk do të krijohet. Po të bien në marrëveshje, kjo do tëpërbëjë për ta një detyrim, për rrjedhojë tek të dy zotat do të shfaqen mungesa e vullnetit dhedobësia. Por zot pa vullnet e të dobët s’mund të ketë. Zoti mund të jetë i tillë vetëm i vullnetshëmdhe i aftë për të zgjedhur. Në këto kushte, njërit prej këtyre dy zotave do t’i duhet t’i nënshtrohettjetrit me vullnetin e vet të lirë, gjë që do të thotë, për rrjedhojë, të mbetet i dobët. Po të mos inënshtrohet por ta kundërshtojë, përsëri do të ketë përplasje vullnetesh dhe gjithësia nuk do tëkrijohet. Identiteti dhe barazia i bën që të dy të dobët e të paaftë për ta vënë në punë vullnetin evet. Kështu që ua heq edhe mundësinë për të qenë zot. Si përfundim, del se duhet të jetë vetëmnjë Zot, i cili është Allahu, krijuesi i gjithësisë.80 Kur’ani, Tur: 35-36.81 Kur’ani, Ra’d: 14.82 Kur’ani, Ibrahim: 10.35