AKAIDI dhe KELAMI - El-Hikmeh

Profeti ka bërë të ditur se edhe njeriu me një thërrime besim në zemër, më në fund ka për të hyrënë xhennet! 8Siç u pa edhe në hadithet, baza e besimit është miratimi dhe vërtetimi me zemër i gjërave qëduhen besuar. Edhe sikur dikush ta shprehë me gojë besimin, nuk mund të jetë besimtar në se nuke ka me zemër. Në kundërshtim me këtë, ai që me zemër beson, por nuk e thotë me gojë, nëahiret pranohet si besimtar dhe, më në fund, bëhet i merituar i xhennetit. Edhe njeriu që, ndërsabeson me zemër. nuk mundet ta pohojë besimin e vet për shkak të belbërisë ose paaftësisë sëplotë për të folur ose që, nën kërcënimin e vdekjes, pohon me gojë se është mohues, quhetbesimtar. Shembulli më domethënës i kësaj është rasti i mëposhtëm.Njëri prej shokëve të Profetit, Ammar b. Jasiri, megjithëse besonte me zemër, duke mos ubërë dot ballë presioneve të rënda të politeistëve kurejshë dhe kërcënimeve me vdekje, patipohuar me gojë se kishte dalë nga feja e Muhammedit dhe se s’ishte më musliman; pas kësaj, patizbritur ajeti kur’anor që pati bërë të ditur se Ammari ishte musliman:“Përveç atij që mohon nga shtrëngesa megjithëse zemrën e ka plot me besim, për ata qëe mohojnë Allahun pasi kanë besuar, do të ketë një ndëshkim të madh!” 9III. Roli i pohimit në besimTë tjerët nuk e dinë se ç’ka dikush në zemër. Prandaj, pohimi me gojë i besimit që qëndron ifshehur në zemër duke e nxjerrë sheshit atë, është i domosdoshëm për trajtimin e personit.Kështu, pohimi nuk është thjesht një anë e besimit, por kusht i tij!Vetëm Allahu e di se ç’fshihet ndër zemra. Që dikush është musliman, e kuptojmë ngapohimi i vetë atij ose nga veprimet e tij si falja namaz në bashkësi ose adhurime të tjera si ky.Atëherë, atë e quajmë besimtar dhe e trajtojmë si besimtar; e martojmë me një femër muslimanedhe falemi pas tij; e quajmë të detyruar për të dhënë zeqat dhe detyrime të tjera fetare; pasi tëvdesë, i falim namazin dhe e varrosim në varrezat muslimane. Por ky lloj trajtimi nuk mund t’ibëhet dikujt që nuk e ka pohuar besimin e tij me gojë.Profeti ynë e ka shprehur kështu rëndësinë e madhe të pohimit në besim: “Njeriu që, megjithëbesimin shumë të paktë, sa një kokërr grurë, elb ose sa një grimcë në zemër, pohon se “s’ka zottjetër veç Allahut dhe se Muhammedi është i dërguari i Tij”, del nga xhehennemi!” 10Me që pohimi me gojë është kaq i rëndësishëm, besimi është përkufizuar përgjithësisht si “ivërtetuar me zemër dhe i pohuar me gojë”. Ndërkaq, ky përkufizim i besimit nuk do të thotë sepohuesi është me siguri besimtar, pasi ai mund të mos besojë me zemër. Lidhur me këtë, në njëajet kur’anor është thënë: “Mes njerëzve ka të tillë që, megjithëse nuk besojnë, thonë “i kemibesuar Allahut dhe ditës së ahiretit” 118 Shih Buhari, Tevhid, 19; Muslim, Iman, 84; Tirmidhi, 1.61.9 Kur’ani, Nahl: 106.10 Buhari, Iman, 33; Tirmidhi, Xhehennem, 9; Ibni Maxhe, Zuhd, 37.11 Kur’ani, Bakara: 8.9