begiak arrigarri

du geienik: euskera garbia darabil, erderakada ez sartzeko arretabizia: gaur erriak ez darabiltzan aditz-forma batuak dakazki»(RIEV, 1928, 71 orr.). L. Mitxelena'k berriz ere arenbiotz-ondo ugaria dala-ta: «Negarrak, zinkuriak, zauriak etaeriotza aipatu arren, eztigu alako biotz-ondokorik ematen. Axalekoakdirudite Detxepare'ren itzen ondoan. Onenak, soillagoaketa zakarragoak izanagatik, kementsuago iñarrausten gaituzlefinaitasunezkoak alegia), obeto ezagutzen baitzuen amorioarenindar purrukatzaillea eta maitemiñak jo duen biotzaren ezinetsia»(L. c, 456 orr.).Oihenart, nire ustez, bere idazlanak, ixtori-gaiezkoak etaabar, osorik begitu ezketiño, jakituneta iritzi-emaille zorrotzagertzen zaigu. Olerkiak mamiz, maite-poema geienak lekuko,sakontasun aundirik ez ba'dute ere, euskeraz ondu diianetatikederrenetakoak ditugula aitor bearrean aurkitzen naiz. Azalez,ordca, ots, egituraz, bere itzurren eta joskera ez-oituagatik, bitxikeriiruditu arren, gaur ere atsegin zaigun zer barez jantzitadaude. Aitzol zanak bere aldizkingi «Yakintza»-n argitarazitun Oihenart'en bost olerki: «Erranen duta?», «Margarita»,«Argia deritzanari», «Zuzaz bertzerik» eta «Nik ez dut ehormaite», giputz-izkelgira ere itzulita. Sarrera belaza au jartzendie: «Euzkadin izan diran olerkaririk yaioenetakoa XVIPgarrenmendean bizitako Oihenart auxe degu. Gure olertiaren edertasunakirakastearren antziñako olerki oiek «Yakintzan» argitaratzenditugu» (Yakintza, 1936, Loreil-Garagarrilla, 170 orr.).Oihenart'en olerkerak, egia esan, etzuen eragin bizirik izan.Etzigun ark aurretikoen lorratzez ibilli gura izan: orduko koplarienlanetatik urruti zegoen zerbait zebilkion barruan dantzari.Olerki ikasia, landua, itz garbalak eta irudikizun sakonaberatsak nai zituen; Lizardi'k eta Lauaxeta'k 1930'rantza eginzuten antzeko zerbait, noski. Baiña auek biok jarraitzaille beroakizan ba'zituzten ere, Oihenart, bere berpizte nai kementsuan,bakarrik utzi zuten orduko euskal olerkari zabarrak. Girorikez nunbait.158