Fiabe bergamasche - Vittorio Volpi

la gh'ìa üt erede; l'à spiàt quando l'era föra de casa ol re, l'à fač finta
de 'ndà a troàla, e la l'à bötàda lé e pò a' ì sò bambì in d'öna sisterna
che gh'era 'n curt. Dopo l'à fač sö ü pöòt e la l'à metìt in lèč co' la
sò sčèta de lé. « Quando », la gh' dis a la sò sčèta, « tó sèntet a egn
ol re, dìga: "Derf a belase, se nó egne bröta" ». Lü 'l vé e lé la ghe
dis iste parole; al fa per dàga ü basì al sò sčèt e 'l ved che l'è ü fagòt
de stras. « Aimé, che so' tradìt! » L'à ciapàt la dòna e 'l pöòt, e i à
bötàč zo de la finestra. Al va de bas e de la passiù che 'l gh'ìa, al völìa
saltà 'n da sisterna. Al sent ü gran canto. L'à dübitàt che 'l fös la sò
spusa e 'l ga dis: « Ah, cara amante, so' ché coi flagelli e cortelli per
scanarmi mè ». Le la ghe respónd: « So' chè 'n baléna col bambino in
mano e non posso voltare ». Lü 'l turna a dìga: « Ah cara amante », ecc.,
e lé ghe respónd a' mo: « So' ché » ecc. Lü l'à ciamàt de la zét per fa
sügà la sisterna; quando l'è stacia söcia, la baléna l'è gnida sö e l'à trač
sö lé e 'l bambì. I à fač ü gran disnà; dopo 'l pranzo i gh'à fač cönta
töta la éta che l'ìa fač dai du agn in poi. Quando i à üt sentìt la storia
com'a l'era, i è 'n dač a tö la madrégna e i l'à brüsada 'n mès a öna
piassa ( 18 ).
Cfr. La bella e la brutta nelle Novelline di S. Stefano di Calcinaja,
An. XVII, vol. LIX della Rivista Contemporanea.
Ol Linöč e la Linögia * ( 19
)
Ü dé öna màder l'à mandàt ol so tùs a fa ü fassinal de legna. Dré la
strada l'à troàt de giögà a cica e 'l s'è fermàt; menemà 'l gh'è 'ndàč
gió öna cica in d'ü tombì. Sto tùs, intàt ch'al vardàa de tiràla sö, 'l
sent öna ùs che gh' dis: « Slonga gió 'l tò ditì, chè te darò 'l tò bel
panelì [(panettino)] ». Ol póer tùs l'à slongàt gió 'l dit, e la Linögia
la gh' l'à ciapàt; la l'à tiràt gió, la l'à metìt in caponéra e dopo de ì 'l
ingrassat polito la l'à mangiàt.
(Da una donna della V. S. M.)
* Nella V. S. M., quando si vuole far paura ad un ragazzo che non
stia buono, gli si suol dire: « Arda che ciame la linögia », minaccia
che ha origine dalla riferita fiaba.
( 18 ) Due righe bianche separano il testo dalla nota, che è scritta sull'ultima riga
della pagina e invade il margine inferiore.
( 19 ) Una riga bianca separa il titolo dal testo.