Fiabe bergamasche - Vittorio Volpi

I du orées
(Narrata da Veronica Brescianini di Covo) ( 94 )
Du orées i s'è 'ncontràč sö 'n d'öna strada e ü l'à déč: « L'è prope
'ira che a fa mal a s' tróa bé ». Quel óter al gh'à respondìt: « Ma caro
té, te dìghet a l'incontrare; a fa bé s' troa bé e a fa mal a s' troa
mal ». « Nó, mé ó semper vést che a fa mal a s' troa bé, e so' tàt certo
che vói fina fa öna scomessa. Se la prima persuna che m' troa per
strada la dis che a fa mal a s' troa bé, te tóca de dam la tò cassèta
a me; se la dis che a fa bé a s' troa bé, te darò la me cassèta a té ».
Ol prim' om ch'i à 'nscontràt l'era 'estìt de rós e quel l'à déč: « Sigür
che a fa mal a s' troa bé ». L'à scömit daga la cassèta e solo, sensa
negót, l'è 'ndàč in d'ü bosc. L'à troàt öna gròta e l'è 'ndàč dét a
ricoero. L'èra lé per indormentàs, quando 'l sent a parlà; al gh'era de
föra i striù e la storta stréa la dìs: « Incö ó fač ü striamét che gh' sére
mai riada a fa; ó striàt la fiöla del re e nissü pöl fàla guarì gnè la pöl
miga mör fina che nó la gh'à piö gna öna góta de sang gnè ön'onsa
de carne adòs. Ol remede per guarì la ghe l'à sóta la piö [bela] pianta
del sò giardì: gh'è sóta ü rospo de sèt pis e bisogna ch'i la ciape, ch'i
la faghe bói fina che 'l se redüs a dò carafe de aqua e po' ch'i ghe la
faghe bìf ; inalura la guarirà ». L'orées, ch'era 'n da gròta, l'à sentìt töt.
Apéna che l'à pòdìt vegn de fò l'è 'ndàč al palàs del re; l'è 'ndàč là
come professùr per fa guarì la fiöla del re, e quei che gh'era de guardia
i gh'à déč: « Nò 'l se presente miga, se nó l'è sigùr de fàla guarì, se
nò i / ghe tajà zó 'l có ». Lü 'l s'è presentàt e a la malada 'l gh'à
déč: « Se l'è contéta de fa strepà la pianta piö bela che la gh'à 'n
giardì e se la cred de bìf quel che ghe darò mé, lé la guarirà ». E lé la
ghe respónd: « Al faghe quel che 'l völ, pör che 'l me faghe guarì ».
I strapa la pianta, i tróa 'l rospo e i la fa bói. - Dopo i gh'à fač bìf
l'aqua; a la prima carafa l'à comensàt a sentìs mèi e a la segonda
l'è guarìda del töt. L'à spusàt l'orées che l'à guarida e dopo fač i sposi
i è 'ndàč a fa 'l sò viàs. Dré al viàs i à 'ncontràt quel óter orées, che
nó 'l gh'ìa piö gnè la sò cassèta gnè quela del sò compàgn. Ol sposo
'l s'è fač conòs, al ga dač vergót e po' 'l gh'à déč: « É t' vést se a fa
mal a s' tróa bé? ». « Tó gh'é resù; com'è t' fač a spusà la fiöla
del re? ». Dopo che l'à üt sentìt la storia, al va a' lü a la gròta. Ma
la gh'è 'ndacia mal, perchè i striù i è 'ndàč de dét e i l'à copàt ( 95 ).
( 94 ) Scritto sulla riga che separa il titolo dal testo.
( 95 ) Le ultime dieci righe della pagina non sono utilizzate.