Fiabe bergamasche - Vittorio Volpi

ölia piö tant bé, e a la tersa invece del vestìt al gh'à portàt ü candelér
tàt grand che 'l pödìa stàga dét öna persuna. I l'à metìda lé 'n de sto
candelér con del mangià per du o tri dé, e sò pader 'l dis: « Am la
metirà 'n del fiöm; se l'è ira che l'è buna, ol candelér al se sprofonderà
miga ». Bötàda 'n del fiöm, i ved che 'l candelér l'istaa sura l'aqua,
e lé i la sentìa a cantà; la cantaa tàt bé e tàt bé che la inamuraa.
I pescadùr i à pescàt ol candelér e i l'à portàt a ria. Al gh'era le 'l
fiöl del re; lü 'l ved istó bel candelér e 'l gh'à déč ai pescadùr che 'l la
ölìa lü. Al se l'è fač portà in da sò stansa. Lü 'l vüsaa a la matina a
fas portà ergót de mangia i' lèč. In del candelér gh'era ü büsì, l'à ést
che 'l fiöl del re 'l dormìa a' mò, l'è egnìda de föra, l'è 'ndàcia a töga
sö 'l mangià e la e la s' l'è portàt in del candelér. Lü 'l sa desta föra,
al ved che l'è passàt l'ura e 'l gh'à lé negót. Al se mèt dré a sunà per
ciamà la servitü; i a rimpròera perchè i gh'à portàt negót. « Ma sé
che m' ghe n'à pörtàt ». L'à continuàt la medésima storia per tre o
quater matine; finalment al dìs: « Voi prope stà dest per ved impo'
com'a l'è sta storia ». Manimà 'l sent ch'i fa cric in del candelér e 'l
ved che 'l vé föra öna bela zùena. L'à spessegàt a saltà föra del lèč
e 'l l'à brancada. Lé la gh'à domandàt iscüsa de töt e po' la gh'à cöntàt
sö com'a l'è stacia a es dét in quel candelér. Lü 'l / l'à tegnìda lé, e
sicòme 'l se faa semper portà de sura de mangià, i sò nó i sìa piö
cossa pensà. Ü dé i ga domanda 'l perchè 'l mangiaa piö a tàola con
lur, e lü 'l gh'à deč: « Voi tö moér, voi spusà quel candelér che gh'ó
de sura ». Lur i à credìt che 'l fös deentàt mat, però i gh'à dič de sé.
Quando i è stač denàč a l'altar, lé l'è egnìda de föra del candelér, e
dopo spusada l'è turnàda a 'ndà de dét. Turnàč a casa i à fač ü gran
disnà, do' l'era 'nvidàt dì re e dì siòre; in sti siòre 'l gh'era dét a' 'l
pader de la spusa. Ol candelér i l'ìa metìt i' mes a la tàola; quand 'l
va dét ol pader e i sorele de la spusa, a ved là quel candelér al gh'è
ölìt vegn mal. I era töč a post e mancaa no' ma la spusa; töč domanda
doe l'era, e lé alura l'è egnìda de föra del candelér, la s'è sentàda zo
a mangià, e dopo ch'a l'à üt mangiàt i gh'à fač cöntà sö la sò storia.
Töč i à déč che sò pader l'avràf meritàt la furca, ma le [ixé] buna
com'a l'era, l'à déč: « Mé ghe perdùne; dì sčète 'l ghe n'à a' mò, me
contente che nó 'l faghe xé piö con nigöna ».
Ghita ( 44 )
( 44 ) Le ultime otto righe sono bianche.