MARE CLAUSUM. - Acehbooks.org

82
verdere onaangenaamheden met Engeland zouden zij ongaarne
gezien hebben, dat een geschil, in 1610 zoo ter nauwernood
en slechts voorloopig geschikt, — dat eene quaestie,
die in 1613 weder aanleiding had gegeven tot vruchtelooze
bemoeiingen van hunne zijde, op nieuw aan de orde gesteld
werd ') door een verpletterend betoog, dat Welwods vorstelijken
beschermer evenzeer verbitterd zoude hebben tegen de
Staten als tegen den schuldige, over wien zijn oordeel toch
reeds niet gunstig was â ).
Gelukkig dat deze bedenkingen, — waarbij zich misschien de
overweging gevoegd heeft, dat Welwods onbeduidend stukje
veel spoediger zoude vergeten zijn, wanneer hij het de eer
eener opzettelijke wederlegging niet waardig keurde, — niet
bij De Groot opkwamen, voordat hij het grootste en gewich-
') Welwod is dan ook, voor zoover ik weet, nooit in druk wederlegd voor 1053,
toen Graswiuckel zijne „Maris Liberi Vindiciae adversus Gulielmum
Welwodum" uitgaf. De tijdeu waren toen zeer veranderd: gedurende den eersten
Eiigelschen oorlog behoefde men Engeland niet te ontzien. Toch is het opmerkenswaardig,
dat ook toen nog Graswinckels wederlegging van het hoofdwerk tegen mare
liberum, Seldens Mare Clausuni, dat geheel afgewerkt ter griffie van de Staten-
Generaal berustte (R.S.-G. 0 Oct. -1038, 15 Aug., 48 Oct. 1652, 9 Dec. 1653),
ongedrukt bleef.
2 ) Dat oordcel luidde na De Groot's Engelsche ambassade in llil3: „that he was
some Pedant, fall of Words and of no great Judgment.* (Winwood, Memorials.
III. p. 459.) Hot getuigt niet voor de scherpzinnigheid van den koning. Trouwens,
De Groot's optreden aan het Engelsche hof schijnt niet gelukkig geweest te zijn.
De aartsbisschop Abbot schreef aan Winwood, den Engelschen gezant in Den Haag,
dat hij was „tedious and full of tittle tattle." Eene karakteristieke anecdote begeleidt
zijn oordeel. „Discovering him (De Groot) to do, as if he did imagine that every
Man was bound to hear him so long as he would talk (which is a great Burthen
to Men repleat with Busyness,)" dus verhaalt Abbot, „I did privately give him
notice thereof, that he should plainly and directly deliver his Mind, or else he
would make the King weary of him. This did not so take place, bat that afterwards
he fell to it again, as was especially observed one Night at Sapper at the Lord
Bishop of Ely's, whither being brought by Monsieur Casatibon (as 1 think) my Lord
intreated him to stay to Supper, which he did. There was present Doctor Steward
and another Civillian, unto whom he tlings out some Question of that Profession,
and was so fall of Words, that Dr. Steward afterwards told my Lord, that he did
perceive by him, that like a Smatterer he had studyed some two or three Questions,
whereof when he came in Company he must bo talking to vindicate his Skill,
but if he were put from those, lie would shew himself but a simple Fellow. There
was present also Dr. Bichardson the King's Professor of Divinity in Cambridge ;
and another Doctor in that Faculty, with whom he falleth in also about some of
those Questions which are now controverted among the Ministers in Holland. And
being Matters wherein he was studyed, he uttered all his Skill concerning them ;
my Lord of Ely sitting still at the Supper all the while, and wondering what a
Man he had there, who never being in the Place or Company before, could overwhelme
them so whith Talk for so longa time." (Winwood, Memoiials. I.e. — Vgl.
daarmede De Groot's eigene gedachten hierover in zijne : Verautwoordingh, p. 190.)