MARE CLAUSUM. - Acehbooks.org

202
noegen genomen, daarbij bleef het nu : zij moesten vertrekken.
„Het on soude nijet lanck duiren", waagde do secretaris aanmoedigend
op te merken. Maar de ambassadeurs weigerden
kortaf; reeds veertien maanden waren zij in Engeland, Caron
konde de zaak even goed behandelen als zij. - Nu zij op deze
wijze geene voldoening konden krijgen, wreekten zich' de Engelschen
door eene bcleediging. Naar aanleiding van de weigering
der gezanten, om cautie te stellen voor de betaling
van het volgens de onderhandelingen over de Oost-Indische
quaestie verschuldigde, merkten zij koeltjes op, dat het toch
wel noodig was, daar de Nederlanders hunne „geloften int
stuck van Groenlandt" ook wel gebroken hadden! Gelukkig
bleven de gezanten kalm, zetten het vroeger tegen die bewering
aangevoerde nogmaals uiteen en herhaalden hunne weigering
om cautie te stellen.
Ondertusschen waren de conferentiën over de Oost-Indische
zaken na langdurig oponthoud en verschillende interruption
baren gang gegaan. Verscheidene malen hadden de ambassadeurs
gemeend te zullen slagen, maar telkens waren de
Engelschen met nieuwe klachten en nieuwe eischen voor den
dag gekomen. Eindelijk werd men het eens en b Januari
kwam een accoord tot stand, waarbij de wederzijdsche pretensiën
werden vereffend en voor het vervolg een reglement
werd gearresteerd, volgens hetwelk men samen vreedzaam in
Oost-lndië hoopte te verkeeren ').
Toen alles afgeloopen was, verzochten de gezanten hunne
afscheids-audiëntie, die hun tegen i Februari werd toegestaan.
Hier eindelijk vertoonde de koning zich weder eenigszins als
vroeger. Hij behandelde de ambassadeurs voorkomend, en
hoewel zich niet bepaald tot eene alliantie met de Staten of
bijstand tegen Spanje willende verbinden '-), betuigde hij toch,
dat hij groot belang bleef stellen in het behoud van Nederland.
Na zeer uitvoerig over de Oost-Indische zaken gesproken
te hebben, kwam hij eindelijk op de Groenlandsche quaestie.
') Zie hierover meer bij: Aitzema (Saken v. Staet. I. p. 195—205), die echter mei
/IJu uitvoerig verslag slechts tot 3 Oct. 1622 gaat. Aitzema schijnt to mecnen, dat
de Engelschen hunne klachten hebben gestaakt, en er daarom geen accoord gesloten
is; hij motiveert dit door de breuk van Jakob I met Spanje. Uit is volkomen onjuist;
de ambassade kwam reed« in Februari 1623 terug, en eerst in Maartvertrok
de prins van Wales naar Spanje. — Zie ook: De Jonge. Opkam«! v. h. Nederl.
gezag in Oost-lndië. V'. p, XXX, XXXI.
', K. II. 22 Mil. 1623. - De in 1621 aan de Nederlandsche ambassadeurs gestelde
voorn-aarden daarvoor (afhandeling der Oost-Indische en Groenlandsche
zaken (zie p. 185) waren trouwens nog niet vervuld.