MARE CLAUSUM. - Acehbooks.org

252
veren bedroog zich niet. Op een bezoek bij den heer Ferens,
raad van Zijne Doorluchtigheid, afgelegd, vond hij dezen bereid
zijnen meester over te halen, om den koning voor te
stellen, dat de zaak van de visscherij, met kracht doorgezet,
aanleiding zoude kunnen geven tot verandering in der Staten
goede bedoelingen. De keurvorst zelf verzekerde Van Beveren
later van zijne bereidwilligheid. De paaschweek kwam
de ijverige bemoeiingen van den Nederlandschen ambassadeur
storen: hij moest de zaak zoolang laten rusten, „alsoo men
daer seer caeremonieux was."
Eindelijk bleek het, dat De Seneterre geen ongelijk had
gehad, toen hij voorspelde dat men „wat water in sijnen wijn
soude doen". De koning scheen zelf bij den nog onzekeren
uitslag van Arundels zending het wenschelijke in te zien, zich
de Nederlanders niet geheel tot vijanden te maken. Niet
alleen toch verzekerde hij den keurvorst, dat de onderhandelingen
over een verbond nog niet definitief waren afgebroken,
maar zelfs zond hij 5 Mei den secretaris Coke om dit
nader toe te lichten. De koning was zeer „gealtereert", verzekerde
Coke, dat de zaak in Nederland zoo hoog opgenomen
was ; er was geen twijfel aan, hier was een misverstand : de
koning had immers gezegd, dat hij de visschers tegen iedereen
wilde „protegeren en beschermen". Eenigszins kortaf herinnerde
Van.Beveren, dat het zijne schuld niet was, dat hij de
notificatie niet schriftelijk had kunnen overzenden, en betuigde
er niets meer van te kunnen zeggen. Maar toch scheen hij het
toegeven der Staten niet onmogelijk te achten ; had hij
dezen reeds vroeger gewezen op het wenschelijke van „contentement
te geven", uu trachtte hij onder de hand de conditiën
te vernemen. Hij wees den secretaris op het onderscheid
tusschen „protegeren" en „guaranderen ende indemneren",
d. i. aan de visschers te vergoeden de schade, die hunne vijanden
hun zouden toebrengen. De Engelsche vloot mocht eens te zwak
blijken, zoude de koning den visschers dan hunne schade wel
willen vergoeden ? Maar Coke wilde zich niet compromitteeren :
dit waren „termen van koopluyden", meende hij ; de koning
zoude de zee wel protegeren. In denzelfden bemiddelenden
geest 1 ) schreef Van Beveren 20 Mei aan de Staten. Het plak-
') Tot welke verkeerde gevolgtrekkingen deze houding van Van Beveren aanleiding
gaf, blijkt uit Windebanks brief in : Clarendon, State Papers. II. p. 4. („The Holland
fishers are willing to take his -Majesty's licences to tisb, if they might be secured
from the Dunkirkers in their return.")