MARE CLAUSUM. - Acehbooks.org

277
Dadelijk bemerken wij den invloed van deze definitieve
afwijzing van Karels bondgenootschap in Engeland. Van Beveren
meende van de gelegenheid te moeten gebruik maken.
Den 15 October deed hij behendig den eersten stap daartoe :
door een „confident vrundt" liet hij den keurvorst in overweging
geven, of er niet een expedient in de zaak van de visscherij
te vinden zoude zijn. Dan eerst zoude er gelegenheid wezen,
onderhandelingen te beginnen over een Engelsch—Nederlaudsch
verbond ten dienste van de zaak van den Palts. Het sprak
nel van zelf, dat daarop nu, terwijl de Staten de'handelingen
van den koning met betrekking tot de visscherij zoo hoog
opnamen, niet de minste kans was. De „confident" was dadelijk
bereid om met den keurvorst en zijne raden daarover
te beraadslagen, en rapport van deze conferentie aan Van
Beveren te doen. De gezant wilde zich echter nog met niets
definitiefs inlaten en antwoordde dus voorzichtig, dat hij
eigenlijk nog geen last had te onderhandelen, maar op het
rapport van den „confident" ten spoedigste daarom schrijven
zoude Den 25 October bracht deze hem te Cheswick antwoord.
De keurvorst had zich dadelijk bereid verklaard de
vermischte stappen te doen. Door tusschenkomst van den
aartsbisschop van Canterbury, den bekenden Laud, had hij
den koning voorgesteld, dat de Nederlanders in plaats van
het nu geëischte recognitie-geld zouden bijdragen tot de herstelling
van den keurvorst in land en waardigheid, door eenige
schepen en manschappen ter zijner beschikking te stellen; het
plakkaat op de visscherij zoude onderwijl geschorst worden.
Reeds de aartsbisschop „vont sulx wel niet vremt", maar drong
er toch op aan, dat de onderstand „in eenigerhande maniere
sonde getrocken werden tot een recognitie". De koning verzekerde
den aartsbisschop echter, dat het voorstel hem al te
ongunstig voorkwam : het aanbod van onderstand toch was
niets nieuws en reeds door Van Beveren bij zijne aankomst
zonder eenige hoop op eene tegenpraestatie van 's konings
zijde gedaan. Mocht de koning er nog op ingaan, dan zoude
in allen gevalle het geven van onderstand „sooveel doenlijck
tot een recognitie int regard van visscherie getrocken moeten
worden". Van Beveren verklaarde dadelijk zoo stellig mogelijk,
dat op zoo iets niet te hopen viel : wat het vroegere
aanbod van hulp aan den keurvorst betrof', zeide hij, dat was
door 's konings weigering natuurlijk vervallen, en een dergelijk
voorstel zonder eenige hoop op voordeel moest men van de