Jaarverslag_Mensenhandel-2011 - Centrum voor gelijkheid van ...

Verschillende problemen werden in dit onderzoek aangekaart.
Deze zijn nog steeds actueel. Officieel kan in
Portugal, net zoals in België, een vrouw enkel huwen in de
gemeente waarin ze ingeschreven staat. Als er problemen
opduiken, laat de vrouw zich inschrijven in een andere
gemeente waar opnieuw geprobeerd wordt een huwelijk
af te sluiten. Bij gebrek aan een centrale registratie van de
huwelijken zijn de bevolkingsdiensten niet op de hoogte
van de voorgaande huwelijkspogingen.
Een ander probleem is de registratie in de Portugese
consulaten van de buitenlandse huwelijken. Indien
een koppel een in het buitenland afgesloten huwelijk
wil laten gelden in Portugal, vereist de Portugese
wetgeving dat het huwelijk geregistreerd wordt bij
het Portugese consulaat van het land waar het huwelijk
gesloten werd. In de praktijk wordt dit niet toegepast.
Hierdoor zijn de Portugese autoriteiten niet op
de hoogte en blijft de Portugese vrouw in het bezit van
een identiteitskaart waarop aangegeven staat dat ze
ongehuwd is. Op deze wijze kan ze meerdere keren
huwen. In een concreet geval was een Portugese vrouw
driemaal gehuwd, een eerste keer met een Pakistaan in
Engeland, een tweede keer met een andere Pakistaan
in Noorwegen en ten slotte met een derde Pakistaan
in België. Als gevolg hiervan beginnen sommige Portugese
vrouwen reclame te maken voor dit soort schijnhuwelijken
en zelf andere vrouwen te ronselen.
Verklaring Portugese vrouwen
Eén van de Portugese vrouwen verklaarde hoe ze benaderd
en gerekruteerd werd. Bij het verhoor was ze erg
onder de indruk; ze weende en was bang voor represailles
van de organisatie. Ze voelde zich misbruikt en
belogen.
De vrouw zat in een precaire situatie. Ze was een
wees en had een deel van haar jeugd doorgebracht in
een opvanghuis. Haar grootvader kon niet voor haar
zorgen. Toen ze achttien jaar was, vond ze werk in een
fastfoodketen en vestigde ze zich bij haar grootvader.
Een jaar later, in 2004, kwam een onbekende vrouw
haar opzoeken na haar werk in het restaurant. Ze
vroeg haar naam en vertelde dat een vriendin over
haar gesproken had. Ze wist dat ze arm en wees was.
De onbekende vrouw begon over haar eigen situatie te
praten. Ze was vier jaar getrouwd met een Pakistaan.
Dit had haar veel geld opgebracht. Ze probeerde het
vertrouwen van de betrokkene te winnen en haar te
overtuigen een huwelijk aan te gaan met een vreemde
man, gezien haar povere leefsituatie. Ze verbloemde
de situatie door te verwijzen naar de vele reizen die ze
zou kunnen maken en het geld dat ze zou krijgen. Ze
hoefde zich ook geen zorgen te maken. Na twee jaar
zou ze een scheiding kunnen aanvragen en teruggaan
naar Portugal. Ze kon hiermee 2.500 euro verdienen.
Met dit schijnhuwelijk kon ze de vreemde man de
nodige verblijfsdocumenten geven om zich in Europa
te kunnen vestigen.
Een week later belde de vrouw voor een nieuwe afspraak
en vroeg ze een antwoord. De betrokkene reageerde
positief en enkele dagen later werd ze via een nieuwe
afspraak in een restaurant in contact gebracht met een
Pakistaan die de schijnhuwelijken organiseerde. Deze
Pakistaan heeft ze nog tweemaal ontmoet. Aanvankelijk
vroeg hij haar naar Engeland te vliegen om er in
september al te trouwen met een Indiër. Voor haar was
dit toen onmogelijk omdat ze eerst haar studies nog
moest afronden. In december belde hij haar terug met
de boodschap dat hij een goede zaak voor haar had.
Ze moest naar België reizen en dit zou voor haar veel
gemakkelijker zijn dan Engeland.
Ze stemde in met dit voorstel. De Pakistaan kocht een
vliegtuigbiljet voor Brussel en in december was ze een
tweetal dagen in België. In Zaventem werd ze opgewacht
door een andere Pakistaan en ontmoette ze haar
Indische huwelijkspartner. Ze brachten haar naar een
Turks restaurant in Antwerpen waar de huwelijkspartners
elkaars persoonlijke gegevens zoals de plaats en
wijze van ontmoeting, de geboortedata, ... uitwisselden
en uit het hoofd moesten leren voor het verhoor door
de politie. Nadien vlogen de huwelijkspartners zonder
begeleider naar Kopenhagen (Denemarken) om het
huwelijk voor te bereiden. De Pakistaan had hiervoor
de nodige instructies meegegeven met de man.
In januari 2005 vlogen ze opnieuw naar Kopenhagen
en trouwden er met de twee bedienden van het gemeentehuis
als getuige, wat daar de gebruikelijke procedure
is. Ze kreeg de boodschap dat ze de Portugese autoriteiten
nooit mocht melden dat ze getrouwd was. Op
haar Portugees paspoort staat nog steeds vermeld dat
ze ongehuwd is.
Bij hun terugkomst in België woonden ze in Gent waar
ze een maand moesten blijven tot de controle van de