Jaarverslag_Mensenhandel-2011 - Centrum voor gelijkheid van ...

Tijdens haar verhoor verklaarde ze dat ze aanvankelijk
angst had om te reageren op de telefonische oproepen
van de politie uit vrees om opgesloten te worden. Na
het gesprek met haar vriendin werd ze gerustgesteld en
was ze akkoord voor een gesprek met de politie.
In haar verklaring legde ze uit dat ze in september
2007 met het vliegtuig in Parijs aankwam. Haar
moeder verbleef op dat moment in België en had haar
gevraagd naar hier te reizen. Maar toen haar moeder
in september 2008 naar Brazilië terugkeerde, raakte
het meisje op de dool. Landgenoten die in Brussel
vertoefden, ontfermden zich over haar, maar uiteindelijke
raakte ze verslaafd aan cocaïne.
Eind oktober 2008 bezocht ze toevallig samen met een
vriendin de bar van de beklaagde. De baruitbaatster
wist dat ze minderjarig was, maar contacteerde haar
toch met de vraag om bij haar te komen werken.
Ze heeft toen drie tot vier weken in de bar gewerkt.
Aanvankelijk dronk ze enkel met de klanten, maar
dit eindigde vrij snel in prostitutie. De baruitbaatster
speelde gretig in op haar drugsverslaving. Indien ze de
klanten meerdere flessen champagne liet consumeren,
kreeg het slachtoffer gratis een lijntje cocaïne voorgeschoteld
op een aparte plaats. Na het snuiven ging ze
terug naar de klant en prostitueerde ze zich. Ze had
vijf klanten per dag. Op twintig dagen tijd had ze
3.000 euro gekregen van de uitbaatster.
Slachtofferverklaringen
Verschillende Marokkaanse slachtoffers ontkenden
tijdens hun verhoor aanvankelijk dat ze iets te maken
hadden met prostitutie. Pas na een harde confrontatie
met de feiten gaven ze het met veel emotie en schaamte
toe. Ze schaamden zich voor hun familie en vroegen
discretie omdat hieraan zwaar getild wordt binnen
hun geloofsgemeenschap.
Een Marokkaans slachtoffer verklaarde heel emotioneel
dat ze op basis van de leugens van de beklaagde
vertrokken was om haar familie te kunnen onderhouden
in Marokko. De beklaagde had haar in
Marokko een voorstel gedaan om bij haar in het
restaurant in België te komen werken. Ze beloofde een
arbeidscontract op te stellen. De beklaagde kende haar
familie in Marokko heel goed; ze wist dat haar zoon
ziek was en dat ze de behandeling niet kon betalen.
Het slachtoffer leende 6.000 euro van een buur om een
Algerijnse smokkelaar te betalen die in Tanger goed
bekend was en valse Franse en Spaanse paspoorten
afleverde. Op basis van een vervalst Spaans paspoort
reisde het slachtoffer met de boot naar Spanje. Na de
grenscontrole moest ze het paspoort terug afgeven aan
de smokkelaar. In Spanje stond een chauffeur hen op
te wachten die hen naar België bracht. Nadien heeft ze
van de smokkelaars niets meer gehoord. Via de media
vernam ze later dat de Algerijnse smokkelaar enkele
maanden later in Spanje betrapt en gearresteerd werd.
De lening aan haar buur moest ze nog steeds terugbetalen.
Bij haar aankomst in Brussel in december 2008 stelde
het slachtoffer geschokt vast dat het geen restaurant
maar een bar was. De beklaagde legde haar uit dat
ze nu de waarheid ging vertellen. Ze zei dat ze met
klanten zou moeten meedrinken, liefst champagne, en
nadien met hen naar boven moest gaan. Op deze wijze
zou ze veel geld verdienen. Het slachtoffer reageerde
verbouwereerd en vroeg wat ze verstond ‘onder naar
boven gaan’ waarop beklaagde zei dat alles wel op
zijn tijd zou komen en ze het beetje per beetje zou
uitleggen. Ze gaf haar dan de nodige kledij die weinig
aan de verbeelding overliet. Het slachtoffer voelde zich
zeer slecht en begreep dat ze was voorgelogen en op
basis van deze leugens doelbewust in de prostitutie was
gebracht. Ze kon nergens terecht in België en had geen
geld om terug te keren zodat ze wel in de prostitutie
moest gaan werken. In de beginperiode werd ze bijgestaan
door Braziliaanse meisjes, die hier ook onwettig
verbleven en kwam ze stilaan in contact met alle
facetten van het meedrinken tot seks tegen betaling.
Als de klant te snel beneden stond vroeg de beklaagde
ze of ze wel tevreden waren. Bij de klanten waren ook
drie politieagenten die niets moesten betalen.
Ten slotte verklaarde het slachtoffer: “Ik wil verder
mijn medewerking verlenen op alle ogenblikken dat
dit nodig is. Mijn verklaring is volledig oprecht. Ik ben
blij dat ik uiteindelijk mijn verhaal heb kunnen doen.
Ik ben blij voor het luisterend oor. Tot vandaag was
dit een geheim tussen mij, X (de beklaagde) en God.
Ik heb al zeer veel gehuild. Ik heb enorm veel schrik
dat mijn familie of kennissen het ooit te weten komen.
Mijn zoon zou hier emotioneel kapot van zijn. Hij
zou me begrijpen maar zou dit onmiddellijk in relatie
zetten tot zijn ziekte. Hij zou misschien wel begrijpen
dat ik ben misbruikt en dat ik het uiteindelijk deed