Jaarverslag_Mensenhandel-2011 - Centrum voor gelijkheid van ...

VOOrbEELD
In een beslissing van 2012 oordeelde de
Commissie dat het verzoek van een slachtoffer
mensensmokkel ongegrond was, omdat er geen
vonnis werd geveld door de correctionele rechtbank
waaruit blijkt dat de verzoeker het slachtoffer
was van gewelddaden in de zin van de
vreemdelingenwet, noch het slachtoffer was van
gewelddaden in de zin van artikel 483 van het
Strafwetboek. De Commissie stelde bovendien
in haar beslissing “dat de verzoeker niet was
verplicht, o.m. door gebruik van fysiek of moreel
geweld, zijn land van herkomst te verlaten om
naar Europa te gaan maar dat hij die keuze
vrij heeft gemaakt en er een persoon voor heeft
betaald, een persoon die van zijn zwakte en
precaire situatie misbruik heeft gemaakt.”
Het gelijkschakelen van de misdrijven mensenhandel
en mensensmokkel met een opzettelijke gewelddaad
om aan deze struikelblok tegemoet te komen, acht de
Commissie echter moeilijk te verzoenen met de interpretatie
die de Commissie aan ‘gewelddaad’ geeft. De
voorwaarde van een opzettelijke gewelddaad impliceert
immers niet dat er sprake moet zijn van een
misdrijf. Mutatis mutandis leidt de Commissie omgekeerd
af dat het overtreden van een strafrechtelijk
gesanctioneerde bepaling op zich nog geen opzettelijke
gewelddaad uitmaakt.
Het Centrum pleit ervoor om enige openheid aan de
dag te leggen bij de interpretatie van het begrip ‘opzettelijke
gewelddaad’ voor slachtoffers van economische
uitbuiting.
In de praktijk blijkt dat maar weinig slachtoffers van
mensenhandel een beroep doen op het Fonds. Er zijn
echter weinig concrete cijfergegevens voorhanden. Het
gegeven ‘mensenhandel’ was tijdelijk meer zichtbaar
doordat artikel 31bis, § 1, 2° een uitzondering voorzag
op de voorwaarde “geldig in België verblijven/geldige
toegang tot België” voor slachtoffers die een verblijfsvergunning
van onbepaalde duur verkregen hadden in
het kader van een onderzoek wegens mensenhandel.
Weinig slachtoffers deden hierop echter beroep en
deze voorwaarde werd afgeschaft met de wet van 30
december 2009 zodat het al dan niet wettig in België
verblijven niet langer relevant is om een beroep te
kunnen doen op het Fonds.
Tot dusver hebben we enkel kennis van succesvolle
verzoeken van slachtoffers seksuele uitbuiting en
niet van slachtoffers van economische uitbuiting of
mensensmokkel.
VOOrbEELDEN
In een beslissing van 2010 kende de Commissie
62.000 euro (maximaal bedrag voor hoofdhulp)
toe aan een slachtoffer van seksuele uitbuiting.
Het slachtoffer was bij aanvang van de
feiten veertien jaar en werd van 1998 tot 2003
gedwongen tot prostitutie door een loverboy,
eerst in Italië en na enkele andere Europese
landen ook in België.
Het slachtoffer stond onder permanent toezicht
en was geregeld slachtoffer van slagen en
verwondingen met de dood van het kind dat ze
droeg tot gevolg. 1
In een beslissing van 2009 2 kende de Commissie
10.000 euro toe aan een Nigeriaans slachtoffer
dat op illegale wijze naar Antwerpen was overgebracht
waar zij gedwongen werd zich te prostitueren
om een zogenaamde schuld van 48.000
euro af te betalen. Wanneer zij weigerde, werd
zij door de daders bedreigd en geslagen en door
middel van voodoo-praktijken onder druk gezet.
Op burgerlijk gebied werden de daders veroordeeld
tot een betaling van 27.111 euro aan het
slachtoffer. De schade kon echter niet bij de
veroordeelden gerecupereerd worden. Vervolgens
kende de Commissie naar billijkheid 10.000
euro toe aan de verzoekster.
1 Commissie, 2010, nr. M90001, niet gepubliceerd.
2 Commissie, 27 juli 2009, nr. M80869, niet gepubliceerd.