Doctoraatstrajecten in Vlaanderen - Universiteit Gent

Hoofdstuk 7. Statuuthoppen
Figuur 7.7: Cumulatieve frequentie van behaalde doctoraten over de tijd naar de
stabiele groepen en de statuuthoppers
Vervolgers
Bron: HRRF 2
Bij de cluster ‘vervolgers’ konden twee grote subtypes onderscheiden worden, namelijk
de afwerkers, die meer dan drie jaar op hetzelfde statuut hebben doorgebracht alvorens
over te gaan naar een minder aantrekkelijk statuut en de afglijders, die drie jaar of minder
op een statuut met hoge autonomie en werkzekerheid hebben vertoefd alvorens op
een ander statuut over te schakelen. In Tabel 7.9 wordt de doctoraatsproductie en tijdsduur
voor deze onderverdelingen weergegeven. Uit deze tabel wordt duidelijk dat diegene
die we afwerkers hebben genoemd, effectief ook meer doctoreren (70,3%) dan diegenen
die afglijden (22,9%). Hoe langer op een statuut met hoge autonomie en werkzekerheid
kon worden gewerkt, hoe hoger de slaagkansen. Wie overschakelt naar een
minder aantrekkelijk statuut, doet dat meestal uit noodzaak, niet als keuze: een nietverkregen
verlenging, bijvoorbeeld, of een einde van de financieringsovereenkomst.
Afwerkers die hun doctoraat behalen, doen er iets langer over dan afglijders die het doctoraat
behalen (5,58 jaar versus 5,28 jaar), ook al is hun slaagpercentage hoger. Dit verschil
is echter nog meer uitgesproken bij diegene die zijn uitgevallen: de kleine groep
(nog) niet-succesvolle afwerkers blijft gemiddeld meer dan acht jaar aangesteld, terwijl
afglijders na minder dan zes jaar uitvallen. Voor de succesvolle ‘afwerkers’ blijkt de
beschikbaarheid van supplementaire financiering een goede zaak want het verhoogt
hun slaagkansen; daartegenover staat dat de doctoraatsambitie die deze personen hadden,
na een tijd ook een illusie kan worden. Dit neemt niet weg dat deze trage uitvallers
117