Doctoraatstrajecten in Vlaanderen - Universiteit Gent

Hoofdstuk 5. Basisgegevens omtrent junior onderzoekers, doctoraten en mobiliteit
Figuur 5.11: Aandeel behaalde doctoraten per academiejaar naar geslacht
70%
65%
60%
55%
50%
45%
40%
35%
30%
Man
Vrouw
1995-1996
1996-1997
1997-1998
1998-1999
1999-2000
2000-2001
2001-2002
2002-2003
2003-2004
2004-2005
2005-2006
2006-2007
2007-2008
2008-2009
Bron: HRRF 2
5.4. Succesgraden
42,1% van alle onderzoekers die tussen 1990-1991 en 2000-2001 ingestroomd zijn aan
een Vlaamse universiteit, of ze nu enige doctoraatsambitie hadden of niet, hebben
gemiddeld binnen een termijn van 8 jaar een doctoraat behaald (niet in figuur). Daartoe
behoren echter ook onderzoekers die werkzaam zijn binnen statuten waarvan niet
kan worden verwacht dat ze doctoreren: dit zijn onderzoekers uit categorie 7, 8 en R,
maar ook de ‘wetenschappelijke medewerkers’ uit categorie 6b die tewerkgesteld zijn
op projecten van strategisch basisonderzoek of toegepast onderzoek, en plaatsvervangende
assistenten.
Als we de analyses van succesratio enkel toepassen op diegenen van wie we redelijkerwijs
kunnen verwachten dat ze aan een doctoraat werken (onderzoekers in categorieën
1a, 2, 3, 4, 5, 6a), ligt de globale succesgraad voor dezelfde periode op 51,6% (niet in
figuur). Alle assistenten (1a), mandaathouders van een doctoraatsbeurs (2, 3, 4) en bursalen
op projecten (5a, 6a) hebben een doctoraatsverplichting, en van de meeste wetenschappelijke
medewerkers tewerkgesteld in het kader van fundamentele onderzoeksprojecten
kunnen we verwachten dat ze academische ambities hebben. In de vroegere
periode die de HRRF-databank bestrijkt, is het verschil tussen bursalen en
wetenschappelijke medewerkers tewerkgesteld op projecten irrelevant aangezien het
bursaalstatuut voor de universiteiten pas medio de jaren ‘90 zijn ingang vond. Voor
onderzoekers die later zijn ingestroomd, wel (zie verder).
Als we vergelijken met de succesratio’s die in de vorige doctoraatsstudies in Vlaanderen
werden berekend (Visser & Moed, 2006) stellen we hogere succesratio’s vast in de huidige
berekeningen. De gemiddelde slaagpercentages van 34% in de studie van Visser &
Moed waren het resultaat van een analyse van doctoraatstrajecten van onderzoekers
ingestroomd in de periode 1991-1997; de gemiddelde succesgraad van 42,1% in deze
61