Doctoraatstrajecten in Vlaanderen - Universiteit Gent

Doctoraatstrajecten in Vlaanderen
6.3. Een geïntegreerde aanpak: Competing Risk Analyse
Aan de hand van een gebeurtenissenanalyse (event history analysis) wordt het mogelijk
om op een geïntegreerde wijze na te gaan in welke mate alle hiervoor behandelde kenmerken
een invloed hebben op de tijd tot doctoreren of op de tijd tot uitval. Er wordt
hierbij gekeken vanaf de eerste wetenschappelijke aanstelling als junior onderzoeker
tot het bereiken van het doctoraat (gefinancierde tijd tot doctoreren) of van uitval (gefinancierde
tijd tot uitval) bij 28396 junior onderzoekers 6 , die ingestroomd zijn tijdens
de periode van 1 oktober 1990 tot en met september 2009. Deze methode heeft het
voordeel dat junior onderzoekers die minder lang geleden ingestroomd zijn, ook kunnen
worden opgenomen in de analyse, waarbij de data van deze personen kan gebruikt
worden bij de modellering van hun toekomstige succes en uitval. Inzake eerste wetenschappelijk
contact worden in dit deel dezelfde drie cohorten onderscheiden en bestudeerd
als in de afzonderlijke analyse: cohorte 1: 1990-1996; cohorte 2: 1997-2003; en
cohorte 3: 2004-2008).
Meer nog dan bij de afzonderlijke analyse van de impact van verscheidene parameters
op gefinancierde tijd tot doctoreren en gefinancierde tijd tot uitval, is het relevant om
bij een geïntegreerde analyse enkel te kijken naar actieve onderzoekstijd in deze
periode. Ziektes, periodes van inactiviteit, zwangerschap,… zijn immers belangrijke
gebeurtenissen die aanleiding geven tot vertraging in het doctoraatstraject. Daarom
wordt, net zoals in het beschrijvende deel enkel rekening gehouden met deze ‘gesponsorde
tijd’, waarbij afwezigheden tijdens de aanstellingen en de periodes van niet-aanstellingen
werden afgetrokken van de totale doctoraatstijd.
In Tabel 6.8 worden de hazard ratio’s weergegeven van de verschillende kenmerken.
Deze ratio’s geven het relatieve ‘risico’ aan op sneller succes of uitvallen ten opzichte
van de andere categorieën van een kenmerk. Voor elk kenmerk (factor) wordt een categorie
aangeduid als referentiecategorie, waaraan een hazard ratio van 1 wordt toegewezen.
Ten opzichte van deze referentiecategorie kan vervolgens voor de overige categorieën
de relatieve hazard ratio’s berekend worden, waarbij een hazard ratio groter dan
1 betekent dat men een grotere kans heeft om binnen de volgende tijdseenheid (gefinancierd
jaar) de uitkomst te beleven (hetzij succes, hetzij uitval), of dus dat men
gemiddeld sneller de uitkomst (succes of uitval) zal bereiken. Een hazard ratio kleiner
dan 1 betekent dat men gemiddeld trager de uitkomst zal bereiken. Ook wordt weergegeven
in welke mate de categorieën al dan niet significant verschillen van de referentiecategorie.
Bij elk van deze ratio’s wordt gecontroleerd voor alle andere factoren zodat
het mogelijk wordt die factoren te detecteren die, rekening houdend met alle andere,
de meest significante invloed hebben op het doctoraatsproces.
We vergelijken eerst en vooral de mate waarin het doctoraatsproces de voorbije twee
decennia is veranderd. In de tweede instroomcohorte ligt de snelheid van doctoreren het
hoogst, terwijl de laatste cohorte licht lager scoort dan de eerste cohorte. De informatie
over de laatste cohorte, die nog geen volledige termijn van acht jaar kon worden gevolgd,
6. Dit cijfer is iets lager dan voor de analyses in het eerste deel van dit hoofdstuk: voor de gecombineerde
gebeurtenissenanalyse zijn alle ‘missings’ verwijderd, terwijl dit voor de analyses van de afzonderlijke
parameters enkel de missings voor die specifieke parameter waren.
88