Descarga en formato PDF - Centro Ramón Piñeiro para a ...

Anatolij Baránov e Dmitrij Dobrovol’skij. Aspectos teóricos da fraseoloxía
2. combinacións fraseoloxizadas de palabras (formacións en serie coma: (ruso)
зло/тоска/досада берет [o mal/aburrimento/a irritación colle, ‘é para enfadarse!; que
aburrimento!; que rabia!’], (alem.). blinde Tasche/Tür, blindes Fenster (literalmente,
«peto cego, porta cega, fiestra cega»), onde blind realiza o significado de ‘falso, onde o
corte non chega ata o final’);
3. formacións segundo un modelo, por exemplo, alem. X hin X her, que corresponde
ó ruso X X-ом [X é X, ‘expresión de que unha persoa/cousa non é nada extraordinario,
un máis dos elementos do conxunto ó que pertence’] (fraseoesquema na nosa
concepción, vide supra);
4. denominacións lexicalizadas de máis dunha palabra (coma Ближний Восток
[Oriente Próximo]).
A primeira das clases enunciadas anteriormente subdivídese en 1) UUFF (unidades
fraseolóxicas na terminoloxía de I. I. Chernixeva); 2) combinacións fraseolóxicas
(colocacións que non permiten a produción en serie, comp. одержать победу
[prevalece-la vitoria, ‘vencer’] fronte a зло/тоска/досада берет [o
mal/aburrimento/a irritación colle, ‘é para enfadarse!; que aburrimento!; que rabia!’];
3) frases fixas (principalmente proverbios e ditos).
A fraseoloxía soviética dos anos 50 e 70 adiantou claramente o desenvolvemento desta
disciplina no estranxeiro. Moitas das ideas formuladas polos lingüistas soviéticos neste
período foron adoptadas e desenvolvidas nos países de lingua inglesa e, sobre todo, nos
de lingua alemá. O desenvolvemento da fraseoloxía alemá (maiormente en Alemaña e
Suíza), que se apoiaba na experiencia de investigadores soviéticos 9 , é un bo exemplo
disto. A tradición alemá caracterizouse pola aceptación da multitude de criterios de
clasificación existentes, establecendo así que a elección da clasificación vén
determinada pola tarefa ante a que se atope o investigador. Por exemplo, nunha
monografía da autoría de V. Fleischer expóñense diferentes clasificacións de
fraseoloxismos, incluíndo tanto as que empregan parámetros morfosintácticos
(fraseoloxismos substantivos, adxectivais, adverbiais e verbais) coma as que empregan
parámetros comunicativos (fraseoloxismos nominativos e comunicativos; véxase o
apartado dedicado ás fórmulas de fala dende a nosa perspectiva) etc. En moitos
aspectos, este traballo e outras investigacións en lingua alemá apoiáronse nas ideas de
I. I. Chernixeva.
O famoso manual de fraseoloxía de H. Burger ofrece unha ampla clasificación de
combinacións fixas de palabras, que supera os límites da concepción tradicional da
fraseoloxía. Burger distingue tres clases principais de fraseoloxismos: a primeira clase
constitúena os «fraseoloxismos referenciais» (calquera fraseoloxismo ó que se lle pode
asignar polo menos un referente, incluíndo unha situación), comp. schwarzes Brett,
9
Сomp. Burger 1973; Häusermann 1977; Jaksche et al. 1981; Fleischer 1997 (primeira edición 1982);
Burger et al. 1982.
Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades. Santiago de Compostela 2009 19