GEREKCELI-KARAR

ir ayrım yapılmaksızın, tümünün kamu görevlisi olduğu kabul edilmelidir. Ancak kamusal
faaliyete iştirakin herhangi bir biçimde değil, ‘kamu hukuku usulünce’ olması gerekir.
Devlet Memurları Kanununun 4/1. maddesine göre kamu hizmetleri; memurlar,
sözleşmeli personel, geçici personel ve işçiler eliyle gördürülür. Bu hüküm uyarınca, işçilerin
dahi kamu hizmeti yürütebilecekleri kanun koyucu tarafından kabul edilmiştir. Dolayısıyla
önemli olan husus, istihdam edilen kişi ile yönetim arasında “genel idare usullerine uygun
olarak” bir hukuki münasebet (kamu hukuku ilişkisi) kurulmasıdır. Bu hukuki ilişki sayesinde
hizmet gören personel, idarenin emir ve talimatları çerçevesinde ve denetimi altında kamu
hizmetini yürütmekte ve bu sırada iştirak ettiği kamusal faaliyet dolayısıyla az da olsa kamu
gücünü temsil edip kullanmaktadır.
İlgili yasal düzenlemelerde belirtilen yönteme uygun olarak kamusal faaliyete iştirak
eden tanık, bilirkişi, seçim sandık kurulu üyesi, belediye veya il genel meclisi üyesi, muhtar,
milletvekili, belediye başkanı olan kişiler de kamu görevlisi sayılmaktadır. Yargıtay, 5237 sayılı
TCK döneminde 399 sayılı KHK kapsamına girdiği için KİT rejimine tabi bulunan PTT
personeliyle ilgili bir kararında, hem KİT’lerin kamusal faaliyet yürüttüklerini kabul etmiş ve
hem de bu personel hakkında 4483 sayılı Yasanın uygulanamayacağını ifade etmiştir :
“Posta dağıtıcısı olan sanığın posta gönderileriyle ilgili olarak 399 sayılı Yasa Gücünde
Kararnamenin 11/b maddesi ve Tebligat Yasası kapsamındaki görevini yapması nedeniyle de
7201 sayılı Tebligat Yasasının 52,57. maddeleri uyarınca 765 sayılı TCY uygulamasında
‘memur’ sayılarak memur gibi cezalandırılması gerektiği gibi, 5237 sayılı TCY’nın 5, 6/c
maddeleri gereği ‘kamusal faaliyete’ katılması dolayısıyla kamu görevlisi olarak kabul edilmesi
gerekmekte ise de, anılan yasal düzenlemeler maddi ceza hukuku ile ilgili bulunup, soruşturma
yöntemi bakımından 4483 sayılı Yasaya bir göndermede bulunulmamıştır. Bundan ayrıca,
Anayasanın 128. maddesinin birinci fıkrasından ‘kamu iktisadi teşebbüsleri’ sözcükleri
çıkarılmak suretiyle aynen alınan 4483 sayılı Yasanın 2/1. maddesindeki; “Bu Kanun, Devletin
ve diğer kamu tüzel kişilerinin genel idare esaslarına göre yürüttükleri kamu hizmetlerinin
gerektirdiği asli ve sürekli görevleri ifa eden memurlar ve diğer kamu görevlilerinin görevleri
sebebiyle işledikleri suçlar hakkında uygulanır” hükmü uyarınca, yasa kapsamının
sınırlandırılmış bulunması ve yürürlükten kaldırılan 765 sayılı TCY. döneminde olduğu gibi
5237 sayılı kanunun yürürlüğe girdiği 1 Haziran 2005 tarihinden sonraki uygulamalar
bakımından da bu durumun değişmeyeceği gözetilmelidir.” (4.CD’nin 18.10.2006, 2081/17292)
(Kaynak: O. Yaşar, H. T. Gökcan, M. Artuç Yorumlu-Uygulamalı Türk Ceza Kanunu)
B- DOLANDIRICILIK SUÇU
Sanıkların üzerine atılı kamu kurum ve kuruluşlarının araç olarak kullanılması
suretiyle nitelikli dolandırıcılığa teşebbüs suçudur.
5237 sayılı TCK.nun mal varlığına karşı suçlar başlıklı 10. bölümünün içinde
düzenlenmiş olan dolandırıcılık suçu kaynağını hırsızlıktan alan, ticaret ve sanayideki çağdaş ve
aynı zamanda küresel, karmaşık ekonomik ilişkilerin ortaya çıkardığı bir suç tipinin basit hali
TCK.nun 157. maddesinde, bir kişi kandırabilecek nitelikle hile ve desiseler yaparak hataya
düşürüp onun veya başkasının zararına kendisine veya başkasına haksız menfaat sağlamak
şeklinde tanımlanmıştır. Bu suçun oluşabilmesi için;
a)Hile ve desise yapılması,
b)Hile ve desisenin bir kimseyi kandırabilecek nitelikte olması,
c)Mağdurun veya başkasının zararına, kendisi veya başkasına haksız yarar sağlanması
koşullarının gerçekleşmesi gerekir.
566/678