rustem-cudi-ideoloji

zanistperestiyê, her wiha hemû nexweşiyên ku di roja me ya îro de, di însanan de peyda bûne, lê ne
weke xwezaya însanan e, weke taybetmendiyên serdestî, hiyerarşî û dewletbûyînê ketine hundirê
însên, însan ji wan nexweşiyan hemûyan veqete, rizgar bibe.
Gihandina wê kesayeta ku pê re desthilatdarî, ezezîtî û ferdiyetparezî tune be. Çalakiya şîdetê pê re
tune be. Dewletgerî, miliyetgerî û hwd, ew gemara ku çîna serdest di însan de çandiye, pê re tune be.
Ji van tiştan hemûyan hatibe şûştin, wê demê ew însan dibe PKK‟yî.
Baş e, em di roja xwe ya îro de dikarin wisa rehet bêjin, ma gelo me xwe ji van tiştên hatî gotin safî
kiriye Me xwe pak kiriye û me xwe ji wan taybetmendiyên sîstemê veqetandiye Bi me re
miliyetparêzî, cinsiyetparêzî, çîngerî, desthilatî, çalakiya şîdetê tune ye! Em vê nikarin bêjin û îdîa
bikin. Yanî wek kes ez nikarim vê îdîa bikim, ez bawer im gelek hevalên din jî nikarin wiha îdîa bikin!
Ev tê vê manyê ku kesên îdîa wan di vî aliyî de hebin qet tune ne! Em nikarin îdîayeke wiha bikin.
Em bawer in ku hemû kesên di nava vê tevgera azadiyê de hewldanên wan ji bo xwe ji van
kêmûkurtiyan xelas bikin hene. Biryar heye, bawerî heye, lê belê asta têkoşînê lewaz e, asta zanebûnê
lewaz e, hêz kêm e, performans kêm e. Ev hemû dibin sersebebên ku di vî aliyî de meşeke me ya zêde
serkeftî tune be. Lewra di mijara endamtiyê û ne endamtiyê de bêguman dudiliya me hebe em nikarin
bêjin ku em endamên PKK‟ê ne. Ji ber ku PKK; formulekirina hinek îdîayan e û baştirîn sekn e,
bilindkirina hinek nirxên di asteke herî baş de ye. Rêkupêkirina nirxan e. Bilindkirina nirxan,
bilinkirina van hemûyan li ser esasê avakirina civakeke nû ye. Ev civaka ku bi desthilatî, hiyerarşî,
şîdet û bi çînîbûyînê hatiye tunekirin, tesfiyekirin û li ser tehekum hatiye kirin. Ew civak ji bin wê
desthilatdariyê bê rizgarkirin û bi nirxê xwe yê xwezayî bijî.
Însanê di oxira peydakirina civakeke exlaqî û polîtîk de, bi vî rengî têkoşînê bike, ew însan
bêguman divê xwe ji hemû bermahiyên sîstema çînî ya desthilatdariyê pak kiribe û zelal kiribe.
Ji ber vê yekê em bala xwe bidinê di mijara endamtiya PKK‟ê de dudilî hene. Kî endam e, kî ne
endam e! Em hemû neferên tevgera azadiyê ne, lê PKK‟yîbûn asteke bilind e. Lewra divê her demê
gihandina PKK‟yîbûnê weke hewldanekê be, têkoşînek be. Eger te bi rengekî burokratîk got: “Min sê
mehên xwe temam kirin û niha ez bûm PKK‟yî, yan jî bêjî min şeş mehên xwe yên berendamtiyê
temam kir û niha ez bûm PKK‟yî.” Wê çaxê tu temam dibî, tu nema pêdiviya rexnedayînê dibînî.
Pêdiviya têkoşînê, xwe nûkirinê nema dibînî.
Ev jî bi mirov re çi çêdike Ziyanê dide têkoşînê, di nava têkoşînê de ziyanê çêdike. Lewra divê
nêzikbûna me ya ji endamtiya PKK‟ê re bi vî rengî be. Gelek ji me li pey hinek tiştan dikevin. Mînak,
ez sala çûyî wiha bûm, ez niha wiha me! Du sal berê min wiha dikir û îsal ez wiha dikim”. Ev
nêzikbûnên bi hinek kesayetan re pêş dikeve ne çanda PKK‟ê ye. Di çanda PKK‟ê de tiştên wiha nîne.
Ew nêzikbûna partiyên kevn e. Erk, meqam, cih, van ji xwe re esas digirin. Ji bo vê em bala xwe
bidinê esasê dînamîkbûna PKK‟ê çi ye PKK wiha van tiştên burokratîk esas nagire. Hevalek nû tevlî
bibe, ger çalakiya wî ji bo pêkanîna xetê zêde be, ew zêdetir qedir û qîmetê di nav rêxistinê de digire.
Lê dibe ku di ser tevlîbûna hevalekî/ê re sal jî derbas bibe, lê hewldanên wan di temsîlkirina nirx û
îdîayên rêxistinê re lewaz bin, wê demê nikare nirxê bigire. Qîmetdayîn, erkdayîn, bierk-kirin, pîvana
wê asta serkeftina pratîka wê/wî ye. Tu çiqasî di pêkanîna erkan de serkeftî bî, ew qas cihê te wê hebe,
ew qas wê qîmet, qedir û nêzikbûn ji te re baş be.
Ji ber vê pêwîst e, ev taybetmendî bên zanîn. Wê demê PKK weke ew zemînê ku têkoşîna îdeolojîk
a Rêbertiyê û hevalên destpêkê didan meşandin, zemînê ku xwe di nav de formule bike ye. Yanî tevger
êdî tenê di warê fikrî de nîne, tiştekî razber jî nîne, tenê îdealên îdeolojîk jî nînin. Êdî însanên wê
temsîl bike hene. Ji bo vê însan derdikevin; Mazlûm, Xeyrî, Besê, Kemal, Egîd û Zîlan derdikevin û
kesayetên wiha tevlî vê rêxistinê dibin.
Ev tevlîbûn di esas de mayîndekirina wan nirxan e. Ji bo vê em bala xwe bidinê sekna van hevalan
a îdeolojîk çawa ye Wisa di çûna wan a bi ser kar de, tu carî hêza dijmin naynin ber çavên xwe. Tu
carî ked û fedekariyan jî naynin ber çavan û bi hesab nêzik nabin. Yanî dijmin çiqasî bihêz be bila
bihêz be, ew nabe egerek ji bo kêmkirina têkoşînê. Ji bo van hevalan nabe sedema kêmkirina têkoşînê.
Dijmin çiqasî bihêz dibe bila bibe, mînaka wê ya berbiçav zindana Amedê ye.
Weke em hemû jî baş dizanin dijmin wê demê pir bihêz e, lê hevalên me jî di bingeh de pir bêhêz
in. Lê vê nakin eger ku têkoşîn û berxwedana xwe kêm bikin. Tam berovajiyê vê têkoşîna herî mezin a
ku serkeftinê di bingeh de digire dest, di nav de teqez serkeftin heye, di bingeh de li zindana Amedê tê
meşandin.
Fedekariyan nahesibînin. Mînak, nabêjin; „ez ê bimirim, ez ê sax bimînim, ez ê birîndar bibim,
birîndar nebim‟ yek ji van jî nayê hesibandin. Tenê tiştek tê hesibandin ew jî „azadî‟ ye. Di oxira
51