Libër leximi i gjuhës shqipe

- Shëndoshë ju, o tim kunetër. Po unë do t'ju lë një porosi: kur të më
muroni në mur, syrin e djathë të ma lini jashtë, dorën e djathtë të ma lini
jashtë, gjirin e djathtë të ma lini jashtë. Se djalin e kam të vogël. Kur të nisë
të qajë - me njërin sy do ta shikoj, me njërën dorë do ta ledhatoj, me njërën
këmbë do t'i tund djepin e njërin gji do t'ia jap të pijë. Gjiri im u muroftë,
kështjella qëndroftë, djali im u trimëroftë, u bëftë mbret e mbretëroftë!
Ata e marrin nusen e vogël dhe e murojnë në themel të kështjellës. Dhe
muret ngrihen, lartohen nuk shemben më si më parë. Po rreth tyre gurët janë
dhe sot të lagur e të myshtë, sepse vazhdojnë të pikojnë lotët e nënës për birin
e saj...
Dhe i biri u rrit, luftoi e trimëroi.
Shpjegim
Rozafa është një gojëdhënë (legjendë) e përcjellë brez pas brezi. Në këtë
legjendë flitet për tre vëllezër që donin ta ndërtonin një kala. Ata e ndërtonin
ditën, por natën shembej. Një ditë kaloi një plak dhe u tha se ai dinte
mënyrën se si të mos rrënohej kështjella. Ai u tha që kur të vinte njëra nuse
t'u binte ushqimin ta muronin të gjallë në muret e kështjellës, por nuk duhet
t'u tregonin grave për këtë gjë. Vëllai i madh e shkeli besën, edhe i mesmi,
por i vogli jo. Vjehrra nuk dinte gjë dhe u tha t'ua dërgonin ushqimin burrave.
Nusja e madhe dhe e mesmja e dinin që do t'i muronin, andaj gjetën
170