Libër leximi i gjuhës shqipe

Veshët qëndronin të ngritur lart e dukeshin sikur dëgjonin gjithçka që
bëhej rreth e qark, dëgjonin edhe të rrahurat e zemrës sonë. Po sytë? Si
shkëlqenin ata me një dritë si të verdhë, me një dritë të frikshme! Dy herë m'i
nguli ai ata dy sy dhe ajo dritë e verdhë për pak sa m'i mori mendtë, po u
mbajta.
- Mos u tremb. Ai nuk mund të ngjitet. Shtrëngohu pas degës! - i
thashë vetes.
Ndërsa ujqit e vegjël hidheshin nëpër dëborë dhe luanin me t'ëmën, i
ati i tyre u shtri m'u në fund të lisit, dy metra poshtë meje.
"- O ujk i paturpshëm"! - mendova unë duke u dridhur. U mata njëherë
të merrja një copë dëborë, që kishte mbuluar degët e lisit e t'ia hidhja atij të
paturpshmit drejt e në kurriz, po pata frikë se mos e egërsoja dhe ngriva në
vend.
Kisha dëgjuar për ujqit në përralla, por me sy kurrë nuk i kisha i parë.
Tani e kisha nën këmbët e mia. Ndoshta, po të mos ishte ai lisi i madh, lisi i
fortë, mua do të më kishin shqyer ata.
U drodha. Tre ujqit po grindeshin me njeri-tjetrin. Ata po shqyenin
trastën time dhe po hanin bukën që më kishte mbetur. Ujku i madh, i ati,
vazhdonte të rrinte i shtrirë, por i shikonte me zemërim të vegjlit dhe të ëmën
e tyre. Ai ndoshta nuk kishte qejf që ata të grindeshin për atë copë bukë në
fund të trastës sime. Por, më shumë duhet t'i vinte inat për ulkonjën që ishte
e shkujdesur dhe nuk ndërhynte t'i ndalte ata shamatanë të pabindur.
Zënkat ndërmjet tre të vegjëlve u trashën. Ata filluan të kafshonin
njeri-tjetrin dhe të bënin një zhurmë, që fundja nuk mund të durohej nga
babai nevrik. Atëherë ai u hodh me një të kërcitur të dhëmbëve dhe me një
ulërimë të llahtarshme i solli në vete të bijtë. Ku jemi kështu? Duhet të kemi
një çikë respekt, ashtu siç i ka hije një ujku të nderuar, apo duhet të jemi për
çdo gjë grindavecë? Pa fjalë. Dhe të vegjlit u larguan të heshtur e duke kthyer
herë pas here prapa kryet me sy të dëshpëruar e të fyer. Ujku pastaj e hapi
gojën, mori me dhëmbë trastën time, e shkundi dy-tri herë dhe mbi dëborë
ranë shishja e bojës, fletorkat, librat, pena me kalemin dhe copat e bukës. Ai
i ndau dhe ftoi të bijtë të hanë të qetë.
Unë shikoja nga lisi. Ulkonja dhe ujku me dukeshin të ligj. Ujku, në të
vërtetë nuk më pëlqente, se ai në një farë mënyre mjaft të paturpshme dhe
krejt haptazi synonte të më hante mua dhe ndoshta trupin tim t'ua ndante,
si atë copën e bukës, të vegjëlve të tij. Për këtë qëllim ai nuk përtonte të priste
nën lis, gjersa unë të zbritja në dëborë dhe pastaj ai të më hidhej. Po mbahesha
me gishtat e mi të hollë e të mpirë nga era e dimrit. Shikoja kurrizin e tij
të zi me lesh të trashë, si tel me lesh të ashpër.
Po fillonte të ngrysej, po ujku vazhdonte të rrinte i shtrirë nën këmbët
e mia me veshë të ngritur, duke më ndjekur.
Sipas Dritëro Agollit
227